Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Πραγματικά οι πρώτες μου μέρες ως φοιτήτρια στο Ηράκλειο μπορούν να χαρακτηριστούν χαώδεις μέχρι και επεισοδιακές! Όλα πρωτόγνωρα παρόλ’ αυτά η αναζήτηση του αγνώστου με εξιτάρει!!!

Νέες γνωριμίες, άνθρωποι και εμπειρίες που γνωρίζω πως στην τελική θα με ωριμάσουν όλο και περισσότερο. Πράγματα που θα μου μάθουν λίγο περισσότερο τον κόσμο! Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο παρόλο που δεν γνώριζα τόσο καλά τις περιοχές.

Όλα πολύ πιο πολύπλοκα σε σημείο που χρειάζεται να ρωτάς  συνεχώς δεξιά και αριστερά πληροφορίες λες και βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη επειδή θέλεις να φτάσεις όσο το δυνατόν συντομότερα στον προορισμό σου χωρίς να χαθείς σε 5-6 γειτονιές ή και χωριά της γύρω περιοχής (κάτι όχι και τόσο απίθανο)!!!

Παίρνω που λες ένα εισιτήριο, αγαπητό μου ημερολόγιο και κατευθύνομαι στη στάση για να πάρω το λεωφορείο και να πάω σε ένα πολυκατάστημα μιας και χρειαζόμουν διάφορα πράγματα για το σπίτι. Εντωμεταξύ η ώρα πλησίαζε 6 το απόγευμα και εγώ είχα ήδη αρχίσει να πεινάω και να σκέφτομαι τι θα μαγείρευα καθώς θα επέστρεφα. Μπαίνω λοιπόν στο λεωφορείο που από ότι είχα διαβάσει στους διάφορους χάρτες  θα με οδηγούσε στον προορισμό μου σε ένα εικοσάλεπτο περίπου. Έλα όμως που τελικά ακολούθησε άλλη διαδρομή…

 Περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω το όνομα της στάσης στην οποία ήθελα να κατέβω μιας και όλα όσα έβλεπα μπροστά μου ήταν εντελώς άγνωστα. Μα τα είκοσι λεπτά είχαν ήδη περάσει και εγώ ήμουν σχεδόν σίγουρη πως βρισκόμουν στο σωστό λεωφορείο. Τέλος πάντων όταν διέκρινα πως απομακρυνόμαστε πολύ, πήρα απόφαση να ρωτήσω τον οδηγό αν θα κάνει στάση στην συγκεκριμένη τοποθεσία.

Για μάντεψε…

 Πήρα το λάθος λεωφορείο! Το θετικό ήταν πως δεν βρισκόμουν αρκετά μακριά από τον προορισμό  μου. Ο οδηγός μου πρότεινε να με αφήσει στην επόμενη στάση και από εκεί θα έπερνα το σωστό λεωφορείο. Κατεβαίνω στην επόμενη στάση λοιπόν και βλέπω στον πίνακα με τις αφίξεις πως το επόμενο φτάνει σε 30 λεπτά. Ωραία σκέφτομαι,προλαβαίνω να πάρω το κατάλληλο  εισιτήριο,αλλά τι θα κάνω τόση ώρα μόνη μου εδώ στην ερημιά; Είχε αρχίσει εντωμεταξύ να σκοτεινιάζει, το κρύο γινόταν πιο τσουχτερό και δεν είχα και τίποτα για να ζεστάθώ μαζί μου.

Μόνο ένα περίπτερο υπήρχε εκεί απέναντι οπότε σκέφτηκα να κατευθυνθώ προς τα εκεί. Πηγαίνοντας στο περίπτερο άρχισα ήδη να νιώθω καλύτερα μιας και η περιοχή ήταν έρημη και έβλεπα επιτέλους έναν άνθρωπο. Μια καλοσυνάτη γριούλα με καλωσόρισε και με ρώτησε πως θα μπορούσε να με βοηθήσει. Της ζήτησα ένα εισιτήριο και έπειτα πιάσαμε την κουβέντα όποτε της εξήγησα πως βρέθηκα εκεί μόνη. Αυτή με όλη την καλή διάθεση με κέρασε ένα χυμό και μου έδωσε και ένα κρουασάν για το δρόμο! Ήταν ότι χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή!!! Μιλήσαμε αρκετά και έμαθα πολλές πληροφορίες για την πόλη όπου θα έμενα. Η ώρα όμως πέρασε και έπρεπε να την αποχαιρετήσω μιας και το λεωφορείο θα έφτανε σε λίγα λεπτά!

Επιστρέφοντας σκεφτόμουν πόσο τυχερή ήμουν που θα περνούσα τα φοιτητικά μου χρόνια σε ένα νησί τόσο φιλόξενο όσο η Κρήτη με ανθρώπους έτοιμους να σε βοηθήσουν χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα!!! Πραγματικά η φιλοξενία και η αγάπη των ανθρώπων μπορεί να αλλάξει ολοκληρωτικά την εικόνα μιας χώρας…

Σε φιλώ,

Αλεξάνδρα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com