Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με αυτή την ατάκα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ τότε έσκυψα το κεφάλι και είπα μες την απογοήτευση «Καμία δεν είμαι!» . Η συνειδητοποίηση όμως αυτής της ερωταπάντησης με έτρωγε για πολύ καιρό.

Το γεγονός είναι ότι πρόκειται για μια ερώτηση επιθετική και άκρως αγενή. Μέσα της κρύβει μια διάθεση για να μειώσεις τον άλλο και να τον απαξιώσεις. Αυτός που την ξεστομίζει νομίζει πώς είναι σε θέση ισχύος και με θράσος βάζει τον συνομιλητή σε κατώτερη θέση. Δε σας κρύβω, έτσι ακριβώς ένιωσα κι εγώ όταν την άκουσα από έναν άνθρωπο που αγαπούσα πολύ. Ένιωσα πώς με βάζει στη θέση μου, στην χαμηλή εκείνη θέση που μου ανήκει, ενώ εκείνος ο δυνατός από ψηλά με κοιτάζει περιφρονώντας με.

Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως ένας άνθρωπος που ξέρει την αξία του: 1) ποτέ δεν θα ξεστόμιζε κάτι τέτοιο και 2) ποτέ δε θα δεχόταν κάτι τέτοιο για τον εαυτό του.

Σκεφτείτε το… ένας άνθρωπος που γνωρίζει εαυτόν και τη θέση του στον κόσμο και το Σύμπαν, πώς θα μπορούσε να μπει στη διαδικασία να μειώσει κάποιον άλλον και ταυτόχρονα να εξυψώσει τον εαυτό του; Πρόκειται περί ψευδαίσθησης. Πραγματική δύναμη και θάρρος δεν έχει και προφανώς ούτε την ευγένεια.

Από την άλλη, ένας άνθρωπος που σκύβει το κεφάλι και δέχεται να τοποθετηθεί χαμηλά παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το ένα σενάριο είναι, να μην έχει αναγνωρίσει την δική του προσωπική αξία και στερείται αυτοπεποίθησης. Σε αυτή την περίπτωση, χρειάζεται λίγη δουλίτσα προς τα μέσα για να δει την αλήθεια. Το άλλο σενάριο είναι ότι γνωρίζει την αξία του και τη θέση του και συνεπώς αναγνωρίζει το κενό του ανθρώπου που λέει το «Και ποιος είσαι εσύ…;» οπότε τον αφήνει στην ψεύτικη υπεροχή του.

Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα…

Πόσες φορές ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να απαντήσω «Εγώ είμαι πού….» και το συμπλήρωνα με όλα τα συναισθηματικά και δακρύβρεχτα ρήματα που ωστόσο ανταποκρινόνταν στην αλήθεια μου. Έχω το θάρρος να το ξεστομίσω. Εγώ είμαι που σ’ αγαπάω, σε στηρίζω, κάνω υπομονή, σε φροντίζω, έχω την έγνοια σου, που όλα τα καλά του Θεού εύχομαι για σένα…

Και μετά σκέφτομαι, είναι ανάγκη να τα πεις όλα αυτά σε έναν άνθρωπο που ήδη σε έχει απαξιώσει;

Ίσως ναι, γιατί μπορεί να μην έχει καταλάβει τι είναι αυτό που λέει. Ίσως όχι, γιατί δεν είναι σε θέση να καταλάβει ή γιατί δε θέλει να καταλάβει.

Καλοί μου άνθρωποι, ψάξτε και θα βρείτε την αξία σας, είναι εκεί και είναι εκεί σε όλους. Την έχουμε όλοι και δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει ή να μας την αυξομειώσει παρά μόνο ο εαυτός μας. Η δουλειά με τον εαυτό μας, δεν τελειώνει ποτέ και ο μισθός είναι αμύθητος.

Και τελικά, ίσως η απάντηση στο «Και ποια είσαι εσύ…;» να είναι το «Εγώ είμαι!» και να αφήνεις τον άλλο να το συμπληρώσει όπως θέλει. Γιατί εσύ ξέρεις, και είναι χαρά πλέον να ξέρεις… ποιος είσαι!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com