Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σου μια ιστορία που έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου…

Ήτανε Σάββατο… εγώ ντυμένη πριγκίπισσα τότε, είχα πάει σε ένα παιδικό πάρτι. 

Όταν έφτασα ήρθε ένα μικρό κοριτσάκι πάνω μου και με αγκάλιασε σφιχτά. Ήταν τόσο λαμπερή και συνάμα τόσο χαρούμενη… γελούσε με την καρδιά της και μου έλεγε πόσο πολύ αγαπούσε τις πριγκίπισσες… μου έκλεψε την καρδιά με την πρώτη ματιά, σαν ένας μαγνήτης και ένα φως να με τράβηξε αμέσως κοντά της.

Είχε όλη την αισιοδοξία της ζωής, τα μάτια της έλαμπαν, χαμογελούσαν, σε έκανε με τον τρόπο της να θέλεις να την κλείσεις στην αγκαλιά σου… Προσπαθούσε να βγει σε ένα παιχνίδι μόνη της, ήτανε τόσο μικρούλα που έπεφτε συνέχεια και τα υπόλοιπα παιδάκια την κέρδιζαν… τότε την πλησίασα και της είπα…  «κάθε φορά που θα πέφτεις, να βρίσκεις την δύναμη να ξανασηκώνεσαι, να προσπαθείς πάλι ξανά και ξανά και σίγουρα στο τέλος θα βγεις νικήτρια!» και αυτή μου είπε, με αυτό το αυθόρμητο βλέμμα της… «αυτό θα είναι το μυστικό μας, θα το θυμάμαι πάντα και έτσι κάθε φορά θα τους κερδίζω όλους…!»

Ένα χρόνο αργότερα, βρέθηκα σε ένα Νοσοκομείο με μια φιλανθρωπική οργάνωση, ως εθελόντρια για να βοηθήσω κάποια άρρωστα παιδάκια…

Καθώς προχωρούσα μέσα στο Νοσοκομείο τσουπ βλέπω μια κοπέλα εμφανώς ταλαιπωρημένη να πλησιάζει προς το μέρος μου…

«Είσαι η πριγκίπισσα; Η κοπέλα που ήσουν στο παιδικό πάρτι εκείνη την μέρα; Κατάλαβα καλά; Δεν φοράς βέβαια περούκα, αλλά θυμάμαι τα μάτια σου».

Τότε μου εξήγησε ποια ήταν και μου είπε δυστυχώς τα καθέκαστα, ότι η μικρή της νεραιδούλα πάλευε με τη λευχαιμία… μου είπε ότι η μικρή της δεν ξέχασε ποτέ την πριγκίπισσα της και ότι πάντα θυμάται ένα μυστικό που της είχε πει, το οποίο δεν της λέει…

Στενοχωρέθηκα τόσο πολύ… πονούσα σαν να πονούσε δικό μου παιδί.

Πήγα κοντά της, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου… της πήρα το χέρι το έσφιξα δυνατά και της χαμογέλασα.

Της εξήγησα ότι ήμουν η πριγκίπισσα αλλά το φόρεμα μου λερώθηκε και έτσι άλλαξα για λίγο.. και τότε μου έκανε χίλιες ερωτήσεις για τα μαλλιά, τα ρούχα, για όλα…

και παρόλο το ταλαιπωρημένο της πρόσωπο, μου έσκασε το πιο αληθινό της χαμόγελο… μου είπε πόσο χαρούμενη ήταν που με έβλεπε και με ρώτησε αν θυμάμαι το μυστικό μας…και τότε εγώ δεν μπόρεσα πια να συγκρατηθώ… βροχή τα δάκρυα από τα μάτια μου.

Και αυτή, με ενα λυπημένο βλέμμα, μου είπε ότι πονάει…  και ότι η μαμά της, της είπε ότι δεν μπορεί να παίζει μέχρι να γίνει καλά… 

«Να σου πω ένα μυστικό της είπα για να γίνεις γρήγορα καλά;»

«Ναι» μου είπε με ένα ενθουσιασμό! και αμέσως έλαμψαν τα μάτια της!

«Κάθε φορά που θα πέφτεις, να βρίσκεις την δύναμη να ξανασηκώνεσαι, να προσπαθείς πάλι ξανά και ξανά και σίγουρα στο τέλος θα  βγαίνεις νικήτρια!»

Μπερδεύτηκες μου λέει η μικρούλα με αυτό το αθώο της βλέμμα. Αυτό το μυστικό μου το είπες για να κερδίζω στο παιχνίδι… 

«Και η ζωή ένα παιχνίδι είναι», της είπα..  «και πρέπει να παλέψεις γι’ αυτήν… πρέπει να έχεις την δύναμη όταν πέφτεις να σηκώνεσαι… και να χαμογελάς πολύ και δυνατά!»

«Όταν χαμογελώ, θα γίνω καλά;»

«Ναι» της είπα!

«Μπορώ να το πω αυτό και στη φίλη μου δίπλα γιατί πονάει πολύ την κοιλίτσα της;»

με ρωτάει με ενα αφοπλιστικό βλέμμα. «Φυσικά» της είπα!! «Και χάρισε της και ένα χαμόγελο!!!» 

Την χαιρέτησα, μίλησα λίγο με την μαμά της και έφυγα… 

Λίγες μέρες αργότερα έμαθα ότι βγήκε από το νοσοκομείο… έγινε θαύμα μου λέει η μαμά της το κοριτσάκι μου είναι καλά! Οι εξετάσεις καθαρές, είμαι τόσο χάρουμενη!!! 

Από εκείνη την μέρα όλο χαμογελάει αλήθεια τι της είχες πει;… μα είναι μυστικό της είπα…!

Έκλεισα το τηλέφωνο εκείνη την μέρα κλαίγοντας από χαρά και βαθιά συγκίνηση… 

Σκεφτόμουν ότι… τελικά είναι τόσο όμορφο να μπορείς να δίνεις έστω και αν είναι μια γλυκιά κουβέντα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά…

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόση ανάγκη μπορεί να το έχει κάποιος, γιατί μπορεί κατα λάθος να γίνεις μέρος ενός θαύματος, γιατί… «τα πιο όμορφα δώρα δεν αγοράζονται, αλλά χαρίζονται με την καρδιά»… 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο… σου υπόσχομαι… πως εγώ θα έχω πάντα μια ανοικτή αγκαλιά για όλο τον κόσμο… γιατί τίποτα και κανένας δεν θα με σκληρύνει και ας είναι δύσκολη η ζωή… εγώ θα χαρίζω πάντα ήλιους!!!… και όταν πέφτω θα έχω την δύναμη να ξανασηκώνομαι!!!!

Υ.Γ. Συγνώμη μικρή μου μαχήτρια που προδώνω το μυστικό μας, αλλά πρέπει να το πω και σε άλλους ανθρώπους για να γίνουν και αυτοί καλά!!! 🙂

Με αγάπη Σταυρίνα

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com