Αγαπητό μου ημερολόγιο,

     Εδώ και μέρες μου ζητήθηκε να γράψω μια προσωπική μου ιστορία, εμπειρία- όπως θες πες το- η οποία να είναι σημαντική και αξέχαστη. Έτσι, ξεκίνησε ένα εξονυχιστικό ψάξιμο στα συρτάρια του μυαλού για αναμνήσεις, που είτε θα με συγκινούσαν, είτε θα μου προκαλούσαν γέλιο. Και έτσι και έγινε, ανάκληση των αναμνήσεων και των εμπειριών που είχα , μου προκάλεσαν έντονα συναισθήματα. Εμπειρίες γελοίες, εμπειρίες αστείες αλλά και χιλιάδες άλλες στενάχωρες.

Να τώρα καθώς γράφω θυμήθηκα μια στην οποία όπως και να έχει γίνεσαι αρκετά ρεζίλι… Και πως ξεκινάει η μέρα μου… άκου.. περπατάω με την φίλη μου και την αδερφή της στο Mall αλλά όχι της Κύπρου… μιας άλλης χώρας στην οποία είχαμε πάει διακοπές…. βλέπω ένα τέλειο, φανταστικό ρολόι (τα οποία λατρεύω) και πλησιάζω την βιτρίνα για να το χαζέψω και φυσικά…. να δω και την τιμούλα του … (γιατί όπως γνωρίζεις δεν έχω γεννηθεί πριγκίπισσα). Και πλησιάζω που λες…. με ένα στυλάκι … ένα τουπέ και καλά τουρίστρια με ΤΑ λεφτά να δω το ρολόι…. Όμως γνωστή άτσαλη εγώ…. καθώς πλησιάζω την βιτρίνα … αντιλαμβάνομαι ότι τίποτα δεν φαίνεται.. και έτσι πλησιάζω ακόμα λίγο.. ακόμα λίγο μέχρι που η βιτρίνα συγκρούεται με το κεφάλι μου σε μια μάχη αρκετά θορυβώδη…. Γιατί αγαπημένε μου φίλε δεν αρκούσε η μετωπική σύγκρουση που είχαμε ήταν και αρκετά θορυβώδης…

και λες Οκ με άκουσαν όλοι αλλά θα το παίξω χαλαρή και θα συγκρατηθώ. Αλλά στην τελική δεν συγκρατήθηκα … ούτε εγώ ούτε και οι γύρω μου…και να έδωσα μια ωραία νότα χαράς και γέλιου στην μουντή τους μέρα ( λόγια δικά μας να ευφραίνεται η καρδιά μας) …

Και τέλος πάντων το παίζω χαλαρή .. και σιγά ποιος μας ξέρει … αφού δεν με πέρασαν για καμιά κλέφτρα… και όλα chill και όλα ωραία…. Ακούω από δίπλα μια φωνή…και από αυτή την φωνή δεν αντηχούν ήχοι άγνωστοι για μένα αντιθέτως τόσο γνώριμοι…. Είσαι καλά;; Πονάς;;   και τότε αντιλαμβάνομαι ότι δεν είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων ….. Κυπραίοι στο Mall στην ίδια βιτρίνα .. μάρτυρες όλης της κατάστασης… ρεζίλι λέω από μέσα μου… το μόνο που αρθρώνω ένα άχαρο ναι πνιγμένο στα γέλια συνοδευμένο από 100 τόνους ντροπής….

Για καλή μου τύχη ήταν νορμάλ άνθρωποι οι οποίοι δεν με κορόιδευαν απλά ανησύχησαν για μένα γιατί προφανώς ο θόρυβος ήταν τόσο δυνατός. Ευτυχώς όλα έληξαν με ένα χαμόγελο και έτρεξα να κρυφτώ μήπως και κάνω καμία άλλη γκάφα … Αυτά..

 Σε αποχαιρετώ και ελπίζω να μην αργήσουμε να ξανά μιλήσουμε..

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com