Τον έδωσαν ήδη άλλοι τον ορισμό, αλλά θα τον επαναλάβω για να γίνει πιο εύκολα αντιληπτό το πόιντ του άρθρου μου. Σύμφωνα με το Urban Dictionary -που λέει και η Λιζ στο Black List- covidiots ορίζονται ως:

1. Κάποιοι που αγνοούν τις προειδοποιήσεις όσον αφορά την δημόσια υγεία και ασφάλεια. 2. Τα άτομα που συσσωρεύουν αγαθά και ταυτόχρονα τα αρνούνται στους τριγύρω τους.

Και δυστυχώς απ’ ότι βλέπω γύρω μου οι covidiots, πολλαπλασιάζονται πιο γρήγορα και απ’ τα σταγονίδια του κορωνοϊού. Ειδικά στην Κύπρο.

Δηλαδή συγνώμη, σε ποιο ουράνιο και τόξο, θεωρείται αναρχική έκφραση μαγκιάς το να κάνεις μαζώξεις στις βεράντες και καλά ατρόμητοι αγωνιστές, ενώ σου λένε “κάτσε σπίτι!”; Γιατί μηδενίζετε τόσο τη σοβαρότητα της κατάστασης, τη στιγμή που ο γείτονας σας ίσως έχει κάποιο δικό του πρόσωπο που χαροπαλεύει στο νοσοκομείο;

Άλλοι κι εμείς οι πανίβλακες, σπεύσαμε να τα κάνουμε και share, μη χαθεί αυτή η ακραία έκρηξη ηλιθιότητας του Κυπραίου. Οι Ιταλοί υψώνουν σημαίες συμπαράστασης, εμείς υψώνουμε λάβαρα ηλιθιότητας.

Ξαφνικά, έχουν γεμίσει οι δρόμοι με περιπατητές, full πόρωση στον ιδρώτα. Που ήσασταν οεο τόσο καιρό πριν; Περιμένατε, αλήθεια, ένα διάταγμα για να ξεχυθείτε; Που ήσασταν τόσο καιρό κρυμμένοι εσείς, gym freaks και εμφανιστήκατε;

Κάποιος φίλος στέλνει στο chat: «Ετοίμασα τη λίστα για το σουπερμάρκετ». Την παραθέτω αυτούσια, για να μην πείτε πως υπερβάλλω -απολογούμαι φίλε μου covidiot εκ των προτέρων, ελπίζω το άρθρο μου να σε συνετίσει-. Πραγματικά, τα απολύτως απαραίτητα. Είναι καιρός για chia seed και λιναρόσπορους, εν μέσω μιας κρίσης; Δηλαδή τι θα πάθεις αν φάεις ψωμί και χαλούμι, που λένε και οι παλαιότεροι, για λίγες μέρες μόνο; Δεν είναι αυτό το αποκορύφωμα της άγνοιας κινδύνου;

Πολλοί είναι και υπεράνω του ιού. Το φιλοσόφησαν, λέει, και αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, άρχισαν να βαράνε μαλακία, ζώντας τις τελευταίες τους στιγμές. Φουλ αισιοδοξία, ναι, αλλά προσγειωμένα μυαλά. Ούτε γάντια, ούτε προφυλάξεις, κανονικός κίνδυνος για τους άλλους. Ναι, υπάρχει παραπληροφόρηση, αλλά είναι 30 κάτι χιλιάδες οι νεκροί παγκόσμια. Ο αριθμός σου φαίνεται ίσως μικρός και επαναλαμβάνεις το τετριμμένο «Η κανονική γρίπη σκοτώνει περισσότερους». Να περιμένουμε τότε, μέχρι να χτυπήσει και το σπίτι σου, τότε θα το ξανασκεφτείς (;) -μίκακο-.

Εννοείται πως μόνο εμείς, οι ιθαγενείς του κοβιτιοτισμού, μπλοκάραμε το σύστημα με τα μηνύματα απ’ τις πρώτες ώρες λειτουργίας. Δηλαδή περίμενες να γίνει 18:00 για να πας στο σούπερμαρκετ να αγοράσεις 100 γρ. γαλοπούλας; Κι αν δεν βάλεις γαλοπούλα στα τρικολόρ και τα φας σκέτα, τι θα πάθεις;

Πολλοί μάλιστα ψάχνουμε αφορμές για να βγαίνουμε. Καταρρίπτοντας κάθε προγονικό μας παρελθόν, οι νέοι «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» της γενιάς μας, δεν αντέξαμε ούτε μισή ώρα καραντίνας. Θέλω να πάω περίπτερο. 8998. Θέλω να βρεθώ με τη φίλη μου. 8998 και της δίνω ραντεβού στον Σκλαβενίτη. Σωματική άσκηση για να κρατηθώ σε φόρμα. 8998 και κλέβω και μερικές ώρες, αφού το «για εύλογο χρονικό διάστημα» δε διασαφηνίζει το πόση ώρα έχω, άρα θα τσακωθώ με τον αστυνομικό -άμα λάχει- και όλα καλά. Αλήθεια, μπορεί η επιστράτευση της πονηριάς να μας σώσει απ’ τον κορωνοϊό;

Ξέρετε τι θυμήθηκα; Ένα κείμενο του Μάριου Χάκκα, το «Ψαράκι της γυάλας». Ο «ήρωας» με τη φραντζόλα υπό μάλης, μπορούσε να επιστρέφει την επόμενη μέρα σπίτι του, αφού κρατώντας την, φαινόταν φιλήσυχος σους δικτάτορες, ασφαλής και απαλλαγμένος από κάθε κίνδυνο την περίοδο της Χούντας.

Έβγαλε το μαντίλι απ’ την κωλότσεπη και σφούγγισε το ιδρωμένο του μέτωπο. «Δε γίνεται» σκέφτηκε, «πρέπει να πάω». Έπρεπε να νοιαστεί το ψαράκι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει αυτή την κρίσιμη μέρα ήταν ν’ αλλάξει στο ψάρι νερό. Για τ’ άλλα τα σοβαρά και μεγάλα, δεν είχε δύναμη.

Μάριος Χάκκας, “Το ψαράκι της γυάλας”

Κι εμείς τέτοιοι είμαστε, με μια φραντζόλα υπό μάλης, να ξεγελάμε την πραγματικότητα. Πλήρης αλλοτρίωση ηθών. Πάντως υπάρχουν και οι λαμπρές περιπτώσεις. Και απ’ όλα εκείνα τα σαχλά που διάβασα αυτές τις μέρες ξεχώρισα αυτό το ποστ, του αθλητή Ετεοκλή Παύλου, που με προβλημάτισε πολύ.

Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος, ούτε και φοβάμαι την πανδημία, ούτε καν τον θάνατο. Μη σας πω πως την βρίσκω κιόλας με την καραντίνα. Αντιθέτως, την πανβλακεία φοβάμαι, που εξαπλώνεται σαν μάστιγα μέρα με τη μέρα και περισσότερο. Αυτή ενθαρρύνει και τον ιό.

Να ξέρετε πως υπάρχουμε κι όλοι εμείς, εμείς που σεβόμαστε τους γύρω μας κι εσείς δεν μας σέβεστε. Που εδώ και 15 και μέρες, είμαστε κλεισμένοι σπίτι και περιμένουμε νεότερα. Βγαίνουμε μόνο για τα απαραίτητα και με εκ περιτροπής έξοδο μάλιστα (εναλλάξ ένα μέλος της οικογένειας κάθε φορά). Και δε βγαίνουμε για γύρα, αλλά τσακ μπαμ, παίρνουμε τα must-have -όχι της άνοιξης-καλοκαίρι 2020, αλλά του ντουλαπιού και γυρνάμε πάλι πίσω, σαν τους κλέφτες.

Και ξέρω πως πρέπει να υπερισχύει το εμείς, γι’ αυτό σας δίνω ελεύθερα την επιλογή να διαλέξετε κι εσείς οι covidiots:

Καραμπίνα ή καραντίνα;

Αποφασίστε, και γρήγορα, για το καλό όλων μας!

***ΔΕΝ απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites. Δημοσιεύσετε ελεύθερα, πέρκι γλιτώσουμε.