Εν τω μέσω εξεταστικής. Κατά το χάσμα αυτό χρόνου και τόπου, όπου παύεις να επαγγέλλεσαι ανθρώπινο ον, παύεις να έχεις επιθυμίες, προτιμήσεις ή κρίση. Παύεις να είσαι κτίση του εαυτού σου και γίνεσαι μια μηχανή επίλυσης ασκήσεων, απομνημόνευσης και μεθόδευσης τυχών υπαρχουσών γνώσεων. Δεν έχεις δικαίωμα να χαλαρώσεις, δεν έχεις δικαίωμα να κοιμηθείς χωρίς να ξυπνήσεις εν τω μέσω της νύχτας μούσκεμα στον ιδρώτα πνιγμένος στις τύψεις γιατί χάνεις ώρες διαβάσματος. Δεν έχεις δικαίωμα να κοιτάξεις έξω από το παράθυρο. Δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τη σκέψη σου να τρέξει.

Κι αυτή η άρνηση του δικαιώματος είναι που ιντριγκάρει τη δική μου τη σκέψη και δεν μπορεί παρά να με ταξιδεύει σε περίπλοκα μονοπάτια. Κι είναι αυτή η ιδέα που με ροκανίζει υποχθόνια μέρες τώρα κι όλο χάνω τη στιγμή να τη βάλω σε λέξεις κι όλο φεύγει μακριά από μένα χωρίς να αποκτά υπόσταση. Όχι σήμερα. Πως το έχουμε πάρει όλο λάθος, όλη την πορεία. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Και δεν είναι ο άνθρωπος φτιαγμένος από παρατεταμένα άγχη και κρίσεις εαυτού. Πως δεν είμαστε οι χειρότερες στιγμές μας. Πως είμαστε εκείνη η εκδοχή μας που περπατά ανέμελη σε μια παραλία και είναι Αύγουστος κι όχι αυτή η χλωμή αντανάκλαση στον καθρέφτη που επαναλαμβάνει μέρα νύχτα στον εαυτό της πως είναι ικανός γιατί έχει χάσει την ικανότητα να το πιστεύει.

Κι έπειτα, δεν μπορώ παρά να διερωτώμαι. Αν αυτή είναι η εκδοχή που θέλουμε να είμαστε πως γίνεται να απέχουμε τόσο πολύ. Ποια κίνητρα είναι τόσο δυνατά όσο να μη μας αποδεσμεύουν ακόμα κι όταν ασφυκτιούμε.

Σε τι ελπίζουμε; Σ’ ένα αίσιο τέλος που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε; Για ποιον όλη αυτή η εξάντληση; Για ένα μελλοντικό εαυτό που δεν ξέρουμε αν μπορούμε να φτάσουμε;

Κι ύστερα, είναι και μια σκέψη που με φοβίζει. Πως δεν το έχουμε πάρει όλο λάθος. Πως αυτό έχουμε ανάγκη. Σε στιγμές μερικής διαύγειας μπορώ να δω ελαφρώς καθαρά. Πώς να εκτιμήσεις το πυροτέχνημα αν είναι μέρα; Εκτιμάς την πένα σου μετά από 6 μήνες που έχεις στερέψει από έμπνευση, τους δικούς σου όταν βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, τη χώρα σου όταν το σύστημα σου έχει ξεκινήσει να αποβάλλει ενστικτωδώς οτιδήποτε δε μιλά Ελληνικά, δεν κυκλώνεται από θάλασσα και δεν ξέρει τι είναι το χαλούμι.

Ευτυχία είναι να βρίσκεις ένα άνθρωπο να αγαπήσεις; Ή ευτυχία είναι να τον βρίσκεις, να τον χάνεις ώστε να μπορέσεις να τον εκτιμήσεις και μετά να τον βρίσκεις ξανά; Περνούσαμε όλα τα χρόνια του δημοτικού μας περιμένοντας τα σχολεία να κλείσουν για να σιχαθούμε την απραγία μας ως τον Αύγουστο και να αποζητούμε υποσυνείδητα το Σεπτέμβρη.

Η εκδοχή μας του Αύγουστου στην παραλία υπάρχει γιατί υπήρξε εκείνη του Μάη στην εξεταστική. Ίσως να είμαστε λάθος και πολύ σκληροί με τους εαυτούς μας. Ίσως να μην είμαστε σε θέση να δούμε τι είμαστε και τι όχι. Κι ίσως να μην μπορούμε να βρούμε λογική εξήγηση για το που είμαστε και το τι κάνουμε. Και σίγουρα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι εντάξει. Μα είναι καλό να θυμόμαστε ότι κάπου υπάρχει μια εκδοχή του εαυτού μας, να περπατά σε μια παραλία και είναι Αύγουστος.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com