29 Νοεμβρίου 2019

Μέσα μου

Παραμελημένε μου εαυτέ,

Δεν έχω βιώσει ούτε σήμερα κάτι συναρπαστικό, για να στο γράψω.  Άλλωστε με ξέρεις πολύ καλά και έχεις μάθει πόσο φοβάμαι τα «συναρπαστικά πράγματα» που μπορούν να με βγάλουν εκτός προγράμματος και να με εκθέσουν στον «κίνδυνο της απειθαρχίας».  Είμαι ίσως υπερβολικά ανασφαλής σαν τα τρένα που δεν δοκιμάζουν άλλες διαδρομές, άλλες πορείες.  Εκεί, προσηλωμένα στον στόχο τους, προχωρούν πάντα πάνω στις ράγες τους, χωρίς να ξεφεύγουν από τον προορισμό της ύπαρξής τους. 

Τι να σου γράψω;  Δεν έχω βιώσει ούτε σήμερα κάτι συναρπαστικό.  Και δεν νιώθω ενοχές για αυτό.  Είναι από τις βαθύτερες μου επιθυμίες να καταταγώ στις ορδές των ανώνυμων εκείνων ανθρώπων που έζησαν όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να τους μάθει κανείς, χωρίς να έχουν κάνει κάτι «συναρπαστικό».  Ωστόσο αυτοί με την εργατικότητά τους, στήριξαν ή εναντιώθηκαν στις αποφάσεις των ισχυρών, γέννησαν όλα τα διαφωτιστικά ρεύματα και συμμετείχαν σε όλες τις επαναστάσεις, σε όλους τους πολέμους, μαχόμενοι, θυσιαζόμενοι ή ζώντες, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει κάτι για αυτούς.  Χωρίς μία επιτύμβια στήλη, χωρίς ένα κατάστιχο, χωρίς τιμή και δόξα.

Είναι πράγματι μία από τις βαθύτερες μου επιθυμίες να ενταχθώ κι εγώ στη μαγιά του ανθρώπινου οικοδομήματος, σε αυτούς που τελικά έγραψαν την ιστορία του ανθρώπινου γένους μέσα στην αφάνεια και την ανωνυμία τους, εκτελώντας προφανώς το ανθρώπινο καθήκον τους και απολαμβάνοντας μόνο την αγάπη των δικών τους ανθρώπων.  Μόνο αυτό.  Με καταλαβαίνεις;  Το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις.  Μιλώ σε μένα για μένα, πώς αλλιώς; 

Ίσως όμως κάτι να υπάρχει που με συναρπάζει πέρα από την αγάπη του αίματος που με γέννησε και που γέννησα.  Και με συναρπάζει καθημερινά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.  Τούτα τα χρόνια βιώνω κάθε μέρα, όλη μέρα κάτι λυτρωτικό για μένα.  Διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω, κάθε μέρα, όλη μέρα και μετά έρχονται κοντά μου κάποια μικρά πλασματάκια, πόσο πολύτιμα κι αθώα και με αφήνουν να κάνω το κέφι μου, γιατί μου κάνουν παρέα, αφού διαβάζουν κι αυτά μαζί μου.  Κάθονται πάνω σε μαύρες καρεκλίτσες, το έδρανο μπροστά τους λευκό, κρατούν μολύβι, χρώμα και χαρτί και με ακούνε, με κοιτάζουν ενενήντα ολόκληρα λεπτά.  Με ακούνε.  Πώς αντέχουν;  Δε γεννήθηκα με χάρισμα στην όψη, ούτε στη φωνή, μα αυτά τα πλάσματα με ακούνε, άσε που με φωνάζουν και κυρία. 

Και κάπου εκεί στα βλέμματα, στη συζήτηση και στις φωνές, κάπου εκεί, όταν με ακούνε, γίνεται κάτι συναρπαστικό.  Κάπου εκεί γεννιέται η αγάπη, μια αμοιβαία μάλιστα αγάπη που την απολαμβάνω όπως η ξεραμένη γη το νερό της πρώτης βροχής.  Κάπου εκεί φυτρώνει σε χώμα πάντα εύφορο το άνθος της αγάπης και τούτα τα πλάσματα γίνονται δικά μου, κομμάτι μου, κύτταρό μου που το προσέχω, ταλαιπωρώντας το, μα πάντα για το καλό του. 

Κάπου εκεί νιώθω ότι ριζώνει όλο και βαθύτερα η παιδαγωγική μου ιδιότητα, γιατί αγαπώ τα τούτα τα πλάσματα που με αφήνουν να απλώνω τις ρίζες μου μέσα τους. 

Κάπου εκεί λοιπόν γεννιέται ένα ισχυρό κίνητρο μάθησης από τη σχέση δασκάλου-μαθητή που ευνοεί και τους δύο πόλους, τόσο τον μαθητή, όσο και τον ίδιο τον δάσκαλο που δεν επαναπαύεται … μα συναρπάζεται.

Και το καλύτερο από όλα δεν στο έχω γράψει ακόμα.  Θα στο γράψω έτσι: 

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ

Ήταν ανέκαθεν ο ήχος της εγκεφαλικής

δραστηριότητας.

Ακούγεται, βέβαια κι ακούγεται.

Ένας ήχος καθηλωτικός, ήχος που πάντα ερεθίζει

τις αισθήσεις.

Ακούγεται…

Όταν καλοξυσμένα μολύβια χαράζουν το χαρτί,

όταν στάλες ιδρώτος κυλούν στον κόλπο της παλάμης

κι όταν νευρικές ανάσες συντονίζονται με το γρήγορο

κούνημα των ποδιών.

Ακούγεται, βέβαια κι ακούγεται.                       Κ.Φ., Οκτώβρης, Μελάνι, Αθήνα 2017

Όχι μόνο με ακούνε, με αφήνουν να ακούσω τον ήχο τους εγκεφάλου τους, τον ήχο της σκέψης, της δημιουργίας.  Τον πιο ωραίο ήχο μετά την ανάσα του παιδιού. 

Και μετά;  Και μετά φεύγουν, πετάνε μακριά σαν τα πουλιά, έρχονται ξανά, μα πάλι φεύγουν, μεγαλώνουν, προκόβουν, γίνονται, προχωρούν και γίνονται και … με κατατάσσουν έτσι ασύνειδα στις ορδές των ανώνυμων εκείνων ανθρώπων που έζησαν όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να τους μάθει κανείς, εκτελώντας προφανώς το ανθρώπινο καθήκον τους και απολαμβάνοντας μόνο την αγάπη των δικών τους ανθρώπων.  Μόνο αυτό.  Με καταλαβαίνεις;  Το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις.  Μιλώ σε μένα για μένα, πώς αλλιώς; 

Και έτσι συναρπάζομαι.

constantiaphilippou

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com