Τον άκουγα να μιλά στο τηλέφωνο. Έντονα και ταυτόχρονα παρακλητικά. «Άσε» μου λέει, «προσπαθώ να σώσω ένα μωρό που θέλουν να το κάνουν έκτρωση. Φοβούνται οι γονείς της κοπέλας την επίκριση του κόσμου και δεν θέλουν να το κρατήσουν». Ταράχτηκα. Πόση δύναμη σκέφτηκα έχει ο Άνθρωπος αυτός. Πώς μπορεί να είναι τόσο ψύχραιμος και τόσο δυνατός για να ακούει όλα αυτά τα προβλήματα… Προσπαθούσε να σώσει μία ζωή… Προσπαθούσε να πείσει τους άλλους για τη ζωή! Και τα κατάφερε! Πόση δύναμη έχει μέσα του ώστε να σηκώνει στους ώμους του τόσες «εξομολογήσεις», τόσο βάρος, τόσες ευθύνες. Σίγουρα σαν αυτόν δεν συναντάς συχνά. Δεν υπάρχουν πολλοί με αυτό το χάρισμα… Να μπορεί να στηρίζει τον καθένα και να βρίσκει τρόπους αντιμετώπισης των τόσων προβλημάτων που υπάρχουν στους γύρω του. Ξέρω, σκέφτηκα. Έχει πίστη. Αυτός ο σπάνιος, ο Άνθρωπος της Πίστης.
Την είδα από μακριά και έλαμπε! Ήταν χαρούμενη, ευδιάθετη και τα μάτια της λες και εξέπεμπαν φως! Είχε μια πολύ θετική αύρα, ήταν γεμάτη ενέργεια, αυτήν την θετική ενέργεια που λέμε όλοι! Δεν σημαίνει ότι όλα στη ζωή της βαίνουν καλώς… Έχει γνωρίσει και αυτή την απώλεια, τη μοναξιά, τη λύπη…. Έχει φλερτάρει με το θάνατο αλλά δεν μιζέριασε…. Έπεσε, σηκώθηκε, και συνέχισε…. Και να την τώρα εκεί που την βλέπω πάλι ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ με αυτά που έχει, ΟΣΑ έχει, να εκπέμπει ΦΩΣ, και να μας διδάσκει… Ακόμα και μετά από τόσες δυσκολίες που πέρασε, να εξακολουθεί να μας διδάσκει τη χαρά… Την ΑΓΑΠΗ…. Αξίζει απλά να δεις αυτό το καλόκαρδο χαμόγελο της που πλημμυρίζει με ευγένεια και διάχυτη ομορφιά! Αυτή η σπάνια, ο Άνθρωπος της Χαράς…
Τον παρατήρησα που μίλαγε με κάποιον, διακριτικά, κάτι ζητούσε. Μάλλον χρήματα αλλά όχι γι’ αυτόν. Μιλούσε και παρακαλούσε με ευγένεια. Παρακαλούσε να του δώσουν χρήματα, τρόφιμα, ρούχα που περίσσευαν και αυτός είχε το σκοπό του. Να τα δώσει σε αυτούς που τα έχουν περισσότερη ανάγκη… Η δράση του ξεκινούσε από τα μικρά, και κατέληγε στα μεγάλα… Μιλούσε με απλούς ‘μικρούς’ ανθρώπους, και ζητούσε να τον βοηθήσουν να πετύχει τα ‘μεγάλα’ ΕΡΓΑ του.. Διοργάνωνε εκδηλώσεις, συνεδρίες, ομιλίες, μιλούσε με γραφεία, κυβερνήσεις, πολιτικούς, αγωνιζόταν για το καλό των άλλων…. Με αποκορύφωμα το τελευταίο του έργο, έκτιζε σχολείο και νοσοκομείο σε μια υποανάπτυκτη χώρα…. Αλήθεια, πόση δύναμη θα κρύβει μέσα του αυτός ο Άνθρωπος. Πόση μεγάλη καρδιά. Πόσες αξίες. Πόση ανιδιοτέλεια. Λίγοι στον κόσμο ετούτοι. Αξιέπαινος αυτός ο Άνθρωπος. Αυτός ο σπάνιος, ο Άνθρωπος της Φιλανθρωπίας…
Βγήκε από το χειρουργείο ήρεμος, αλλά κουρασμένος. Έλα, πέρασε. Μόλις έχω αφαιρέσει μια κακοήθεια από έναν ασθενή μου. Το έλεγε λες και αναφερόταν στο πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Πόση αντοχή αναρωτιέμαι έχει αυτός ο άνθρωπος που μπορεί να παλεύει μέτωπο με μέτωπο με αυτό το ‘θεριό’. Πώς μπορεί καθημερινά να έρχεται τόσο αντιμέτωπος, τόσο κοντά και τόσο ασφυκτικά δίπλα από αυτό το ‘κακό’. Καλείται καθημερινά να παλέψει με αυτό, είναι ο μόνος που κυριολεκτικά το βλέπει, πρέπει να το αφαιρέσει, είναι εκεί, το αγγίζει, το αφαιρεί τελικά, και στην πορεία καθοδηγεί τον ασθενή του να το ξεπεράσει. Και όλα αυτά, τα κάνει όμορφα, σταράτα, με ευγένεια, χωρίς άγχος, εύστοχα, με ακρίβεια, με ηρεμία. Τέτοιοι δυνατοί άνθρωποι, εύστροφοι και ευφυής είναι αξιοθαύμαστοι, μοναδικοί… Ευτυχώς Θεέ μου που υπάρχουν… Αυτός ο σπάνιος, ο Γιατρός που είναι Άνθρωπος.
Θα είμαι δίπλα σου, είπε και χαμογέλασε. Είτε βρέχει, είτε χιονίζει, είτε είναι καλοκαιριά! Είναι και αυτή, η δοτική, η μία, που αξίζει να γνωρίσεις γιατί είναι έτοιμη να χαρίσει τη ζωή της για σένα… Και γι’ αυτόν, για αυτήν, για μένα, για εσάς, για εμάς. Είναι αυτή που παρόλη την κούραση της, παρόλα τα χρόνια που κουβαλάει, παρόλες τις δυσκολίες που ίσως έχει, είναι εκεί βράχος δίπλα σου και σε στηρίζει. Να σου δίνει ό, τι έχει, ό, τι μπορεί, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς τσιγκουνιές, χωρίς ανταλλάγματα… Και ξέρεις σίγουρα, ότι θα είναι εκεί δίπλα σου μέχρι τέλους. Κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη, οποιαδήποτε περίσταση. Είναι αυτή η σπάνια η Δοτική η Φίλη, ναι, είναι κι αυτή η σπάνια η Άνθρωπος η Δοτική η φίλη, η μάνα.
ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι λοιπόν, είναι τόσο ξεχωριστοί που αξίζει να ζήσεις για να τους συναντήσεις κάποτε… Δεν είναι επιφανειακοί. Δεν είναι ψεύτικοι. Δεν είναι δήθεν. Υπηρετούν αξίες και ιδανικά τα οποία ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Δεν τα αποκτάς. Ούτε τα αγοράζεις…
Δεν είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις γιατί μένουν απλά χαραγμένοι στο μυαλό σου…!
Αν τους έχεις συναντήσει στο διάβα σου, σίγουρα ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΕΣ….!
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: firstpsychology.co.uk
What do you think?
Show comments / Leave a comment