Χρειάζεσαι μερικές στιγμές μοναξιάς. Είσαι εκεί, μπροστά στο χαράκωμα και κοιτάς το φεγγάρι, που μοιάζει ξένο, απ’ τις μέρες που έχει να του ρίξεις μία ματιά. Πίσω η ερημιά, μπροστά σου ο πόνος. Το τσιγάρο, αναπνέει πολεμιστή. Εσύ;

Παίρνεις για λίγο απόσταση, μία ανάσα πριν δώσεις ξανά μία μάχη. Είσαι μία ιδέα πάνω απ’ την πραγματικότητα που έπλασες για τον εαυτό σου. Σου έμαθαν να είσαι αήττητος. Να χτίζεις και να γκρεμίζεις, να μην φοβάσαι. Να πολεμάς και να νικάς. Δεν έχεις το δικαίωμα να χάνεις. Είσαι πνιγμένος και ούτε παράθυρο για να δεις την εκδοχή του εαυτού σου του χαρούμενου, που ξαπλώνει σε μία παραλία και χαμογελά, μακριά από σκοτούρες και εχθρούς.

Μα ίσως είναι αυτό το δικαίωμα που σου στερείται, που σε κάνει τώρα να δεις την καθαρή αλήθεια; Δεν θέλεις να υπεραναλύεις, αλλά πάλι το κάνεις. Γιατί τις τελευταίες μέρες το σκέφτεσαι διαρκώς: πως κάποιες μάχες, όχι απλώς τις χάνεις, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να τις χάνεις. Μήπως το έχεις παραφράσει το παραμύθι; Μήπως στην προσπάθειά σου να γίνεις υπεράνθρωπος ξέχασες να είσαι άνθρωπος; Ξέρεις, πολεμιστή, δεν πειράζει να είσαι ο χαμένος, δεν πειράζει να φύγεις με ουλές. Και κυρίως, μπορείς να επιλέγεις για ΤΙ θα πολεμάς, για ΠΟΙΟΝ και ΜΕ ΠΟΙΟΝ.

Αυτή η Κυριακή ήταν μάλλον η αφορμή για να κάνεις το βήμα πίσω. Εγκατάλειψε. Ξέρεις, δεν είσαι μηχανή, να σε ανοίγουν και να σε κλείνουν. Και αυτοί δεν έχουν δικαίωμα να μπαίνουν στα ίδια συμφραζόμενα με σενα. Δεν αξίζουν να αναμετριέσαι μαζί τους. Και δεν αξίζεις να πολεμάς με λιγότερους σου. Ούτε θες να ανήκεις στις ίδιες γραμμές της Ιστορίας μαζί τους.

Έχεις δικαίωμα να κάνεις πίσω. Έχεις δικαίωμα να δεις αν αξίζει να δώσεις αυτή, τη νέα μάχη. Κάποτε πρέπει να αναλογιστείς κι εσύ: είναι άξιος ο αντίπαλος; Είναι άξιο το αποτέλεσμα που μπορεί να προκύψει; Σε ενδιαφέρει να είσαι ο ηττημένος; Ή μήπως σε βολεύει κιόλας, αν χάσεις; Γιατί ξέρεις και έχεις καταλάβει καλά, πως στον νικητή ρίχνονται μεν τα φώτα, μα ο χαμένος δε, αναγεννιέται και ταξινομεί καλύτερα τις στάχτες του.

Να είσαι λοιπόν ο χαμένος. Άστους, να νομίζουν πως έχασες. Άστους να καπηλεύονται τις ήττες σου. Μα ξέρεις πόσα καλά θα έρθουν που επιτέλους, για μία φορά, έκανες πίσω; Το πίσω, χρειάζεται για να δεις κι εσένα και να ετοιμαστείς για τις νέες μάχες σου, αυτές που θα αξίζουν να χύσεις το αίμα σου. Έχεις δικαίωμα να χάσεις. Έχεις δικαίωμα να μην θες να έχεις τέτοιους αντιπάλους. Έχεις δικαίωμα να γίνεις κι εσύ μία μέρα η χειρότερη εκδοχή του πολεμιστή που έπλασες μέσα σου. Του αψεγάδιαστου, του άτρωτου, του τολμώντος. Να είσαι ο τολμών, ηττάται.  

Δεν είσαι ο Διγενής Ακρίτας. Δεν είσαι ένας άλλος Αχιλλέας, ούτε υπάρχεις για να γίνεις μία νέα Ιωάννα της Λωραίνης  … Είσαι μία θολή απομίμηση αυτών, που σου έμαθαν να είσαι. Είσαι το κακέκτυπο του άτρωτου, του πάντα νικητή. Είσαι η εκδοχή του ανθρώπου εκείνου που του’ μαθαν να πολεμά, να τους πολεμά όλους, με κάθε κόστος. Και αντί για οξυγόνο, έμαθες να αναπνέεις μίσος, να παίρνεις δύναμη απ’ αυτό.

Αυτό θέλεις; Αυτό οραματίζεσαι για’ σενα; Να είσαι ο εαυτός που έχεις αποκτήσει, ή ο αληθινός;

Τα έπη τα γράφουν οι χαμένοι. Ξέρεις πόσες μάχες έχασε ο Οδυσσέας μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη; Και πόσο τον περιφρόνησαν οι εχθροί του; Μα είχε νου όμως, να ξέρει σε ποιες μάχες άξιζε να ριχθεί και κυρίως από ΠΟΙΟΥΣ αντιπάλους άξιζε να χάσει. Γιατί στεκόταν πάντα ένα βήμα πίσω, ανέπνεε και οραματιζόταν αυτόν, τον καλύτερό του εαυτό, που είδε, έπαθε, έμαθε και τώρα πια ξάπλωνε δίπλα στην όμορφη Πηνελόπη του.

Δεν πειράζει λοιπόν να χάσεις. Αρκεί να κοιτάς τον καθρέφτη και να είσαι καλά. Καλά και χαμένος. Ο καθρέφτης έχει την ικανότητα να σε καταλαβαίνει. Μα ο αντίπαλος όχι. Και οι ήττες σου θα έχουν αξία, όταν έχουν αξία οι μάχες και οι αντίπαλοι.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου:  https://lh3.googleusercontent.com/