Ξημερώνει ακόμα μια μέρα, χωρίς εσένα!

Ακόμα μια συνηθισμένη μέρα που θα μου λείπεις φρικτά και βυθισμένη στη ρουτίνα θα ψάχνω τρόπους συνεχώς για να ξεχαστώ. Άλλη μια μέρα που θα τους έχω δει όλους εκτός από σένα. Εσένα που τόσο θα θελα να δω, περισσότερο απ’ όλους.

Εσένα που τόσο χρειάζομαι, μα είναι κάποια χιλιόμετρα που μας  χωρίζουν.

Όταν αγαπάς όμως δεν έχεις να κάνεις τίποτα άλλο παρά υπομονή. Είναι αυτό το παράπονο όμως που με πνίγει άπειρες φόρες και δεν μπορώ να το εκφράσω. Είναι που θα θελα τόσο πολύ να τρέξω στην αγκαλιά σου, εκείνες τις δύσκολες στιγμές που δεν μπορώ να ανασάνω, που όλα πάνε στραβά και θέλω απλά να εξαφανιστώ.

Δύσκολο πράγμα η απόσταση και τι σου είναι η ζωή ε; Από τη μια στιγμή στην άλλη σου ανατρέπει τα δεδομένα. Παίρνει μακριά σου ό,τι αγαπάς και άντε να βρεις την άκρη μετά. Μόνο κάποιες γλυκές αναμνήσεις μένουν που σε κάνουν να λησμονείς και να διερωτάσαι.

Γιατί; Το ξέρω είναι δύσκολο και για σένα. Με τέτοια καθημερινότητα τι χρόνoς να απομείνει και για μένα. Είναι και το ταξίδι δύσκολο. Προσπαθώ να καταλάβω αλλά να πάλι το παράπονο να με πνίγει.

Ίσως τελικά να μην είναι τόσο δύσκολο; Ίσως να μην το θέλεις και εσύ όσο εγώ; Όχι αυτό δεν γίνεται αφού μ’ αγαπάς. Δε μ’ αγαπάς; Κάπως έτσι συνεχίζεται αυτή η παράνοια, τα παράπονα να γίνονται σωρός και να με πνίγουν και να επαναλαμβάνω την ίδια ερώτηση «Αφού μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς;».

Το ξέρω σε έχω κουράσει. Μα είναι που φοβάμαι μη σε χάσω. Λίγο η ρουτίνα, λίγο η απόσταση, λίγο το παράπονο που ολοένα γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Και κάπως έτσι ξημερώνει άλλη μια μέρα, που εσύ δεν έχεις έρθει να με βρεις. Ακόμα μία μέρα σαν όλες τις άλλες που θα ελπίζω πως θα κτυπήσει απρόσμενα το κουδούνι και θα είσαι εσύ και τότε όλα μου τα κομμάτια θα έχουν ενωθεί, όλα τα παράπονα μου θα έχουν σβηστεί πριν καλά καλά το καταλάβω και η καρδιά μου θα χτυπάει σαν τρελή από ευτυχία! Μα δεν έρχεται αυτή η μέρα και κάθε ελπίδα μου πεθαίνει.

Μα για μένα είναι τόσο απλό! Τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν το θέλεις πολύ. Μην ανησυχείς για μένα, εγώ εδώ είμαι και εδώ θα μείνω. Σε καταλαβαίνω. Αν όχι όπως θες το προσπαθώ τουλάχιστον. Προσπάθησε και εσύ λίγο να με καταλάβεις λοιπόν! Είναι και που δεν μπορώ να σου κρυφτώ. Ίσως να είναι και το παράπονο που δεν μπορώ να συγκρατήσω πια. Ίσως και όλες αυτές οι αναμνήσεις που είναι τόσο ζωντανές ακόμα και μου θυμίζουν πως είσαι ότι πιο όμορφο έχω ζήσει! Δεν ξέρω…

Θα’ ρθείς επιτέλους; Κάντο αν μ’ αγαπάς, παράτα τα όλα και έλα να με βρεις!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com