Ας σηκώσουμε ψηλά τα χέρια όλοι όσοι κάθε χρονιά ψάχνουμε στο ημερολόγιο τις ημέρες που είναι οι επίσημες αργίες.

Όταν δούμε ότι οποιαδήποτε αργία πέφτει μέρα Σάββατο ή Κυριακή, μετατρέπονται όλες αυτές οι αργίες σε mini Μεγάλες Παρασκευές.  Όταν δε αυτές πέφτουν μέρα Παρασκευή ή Δευτέρα, τότε κάνουμε Ανάσταση!

Ένα από αυτά τα θεϊκά τριήμερα είναι και το σημερινό, το οποίο περιμένουμε από την 1^η μέρα του Μάρτη για να μπει.  Τι πιο ωραίο από το να περιμένεις ένα τριήμερο για να μπορέσεις να κοιμηθείς ακόμα ένα πρωινό χωρίς να χρειάζεται να πας στη δουλειά. Να περιμένεις να έχεις μια Δευτέρα χωρίς ξυπνητήρι από τα χαράματα για να προλάβεις να κάνεις όλα όσα πρέπει να κάνεις πριν πας στη δουλειά.  Να περιμένεις να χορτάσεις επιτέλους ύπνο.

Και τελικά, μόνο να περιμένεις.

Το μοιραίο λάθος το κάνουμε σχεδόν όλοι κάθε προηγούμενο βράδυ.  Κανονίζουμε κάποια έξαλλη έξοδο μέχρι το ξημέρωμα, κάποιο movie night με φίλους (καλά αυτό πάει μέχρι το πρώτο 20λεπτο μέχρι να αποκοιμηθούμε όλοι στον καναπέ), κάποιο φιλικό τουρνουά πόκερ, μπιρίμπα, έστω πάστρα ρε παιδί μου μέχρι το πρωί.

Επιστρέφουμε λοιπόν σπίτι βασιλιάδες και μπαίνουμε κάτω από τα στρώματα, με τη σιγουριά ότι «οκ, θα κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι τουλάχιστον».  Βάζουμε και με τα μάτια μισόκλειστα το ξυπνητήρι να κτυπήσει στις 11:50 το πρωί, γιατί φυσικά δε θέλουμε να χάσουμε και όλη την ημέρα και πέφτουμε σε χειμερία νάρκη.

LOL

Αν είσαι ακόμα κάτω των 18, τότε μπορείς σε παρακαλώ να μη μας ξαναπείς ότι είσαι ακόμα κάτω των 18 και να συνεχίσεις να κοιμάσαι. Αν έχεις ξεπεράσει ήδη τον αριθμό που λες εύκολα για ηλικία σου, τότε σίγουρα το βιολογικό σου ρολόι έχει ήδη κτυπήσει μέσα σου και σε έκανε να ξυπνήσεις 10 λεπτά πιο γρήγορα από την ώρα που συνήθως ξυπνάς για να πας στη δουλειά. Βλέπεις την ώρα στο κινητό, βρίζεις θεούς, δαίμονες, αυτόν/αυτήν που κοιμάται δίπλα σου και βγαίνουν από το στόμα σου εκφράσεις που δεν ήξερες ότι μπορούσαν να ειπωθούν. Ακολούθως λες «ΟΚ, ξύπνησα επειδή συνήθισα, θα πέσω ακόμα λίγο και θα ξανακοιμηθώ ακόμα 2-3 ώρες».

LOL x 2

Σε 10 λεπτά κτυπά το καθιερωμένο ξυπνητήρι του κινητού σου, που ξέχασες να απενεργοποιήσεις λόγω της αργίας και νέες άναρχες κραυγές εκστομίζονται γλυκά από το στόμα σου.

Με 4 ώρες – το πολύ – ύπνο, σηκώνεσαι σε λίγα λεπτά από το κρεβάτι και σαν guest ρόλος στη σειρά Walking Dead (όχι πρωταγωνιστικός μη χαίρεσαι, ένα απλό ζόμπι), πας με αργό βήμα να φτιάξεις ένα καφέ να πιεις με την ησυχία σου και να ηρεμήσεις.

Χωρίς να θέλω να γίνομαι κουραστικός, LOL x 3!

Δε βρίσκεις με τίποτα πού άφησες τις παντόφλες σου και σε 5 βήματα έχεις κτυπήσει ήδη 37 φορές το μικρό δακτυλάκι του ποδιού σου σε κάθε πιθανή γωνιά επίπλου του σπιτιού σου.  Γάλα στο ψυγείο για να φτιάξεις φραπέ δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.  Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κτυπά το τηλέφωνο σου επίμονα και βλέπεις ότι είναι από τον καλύτερο σου φίλο.  Κάτι θα έπαθε σκέφτεσαι τέτοια ώρα, μέρα αργίας και απαντάς αμέσως. Κι ακούς από το ακουστικό μια φωνή τέρμα τα decibel να φωνάζει «ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!! Θα πάμε για καφέ;»

ΚΑΚΗ, ΨΥΧΡΗ ΚΙ ΑΝΑΠΟΔΗ!

Του κλείνεις το τηλέφωνο στα μούτρα κι αφού καταφέρνεις να φτιάξεις με χίλια ζόρια για να πιεις ένα φραπέ σκέτο χωρίς γάλα, παγάκια, καλαμάκι, κάθεσαι στον καναπέ να χαλαρώσεις βλέποντας τηλεόραση.

Τελικά καταφέρνεις να ηρεμήσεις μετά από 10 επεισόδια Friends και στις 12:00 είσαι στον υπολογιστή ψάχνοντας για να αγοράσεις νέα τηλεφωνική συσκευή, αφού την προηγούμενη συσκευή την έχεις ήδη μαζέψει από το πάτωμα διαλυμένη μετά τον ανεπαίσθητο εκσφενδονισμό της στον τοίχο, όταν κτύπησε το ξυπνητήρι που έβαλες στις 11:50.

Αν κάθε πρωινό ξύπνημα σε αργία είναι σαν αυτό, καλύτερα να πέφτουν όλες Σάββατο. Τουλάχιστον να γλιτώναμε την προσμονή της αργίας.

…και τα λεφτά για το κινητό!