Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Ευανθία Ευγενίου προκάλεσε τον Φώτη Κυριάκου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Και πάλι παιδί» από τον Γιάννη Κότσιρα.

Για να δούμε Φώτη, can you bee a story writer?

Μια ιστορία, για να ξεκινήσει σωστά, πρέπει να τη γνωρίσεις όλη απ’ την αρχή, ειδικά όταν θα ασχοληθείς με ένα και μόνο ήρωα.

Γι’ αυτό και θα πρέπει να ταξιδέψουμε λίγο στο χρόνο και να πάμε κάπου στην δεκαετία του 1990. Κάπου εκεί γεννιέται και ο Ορφέας. Ένα παιδί μιας μικρομεσαίας τάξης οικογένειας, που δεν είχε τα πάντα, αλλά συνάμα δεν του έλειπε και τίποτα. Ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας του και μετά απ’ αυτόν θα ακολουθήσουν ακόμα τρία παιδιά. Έμεναν σε ένα υπέροχο σπίτι, σε μια περιοχή που περισσότερο έμοιαζε με χωριό παρά με πόλη, έστω και αν οι κάτοικοί του πάντα πίστευαν το αντίθετο. Ο Ορφέας μεγαλώνοντας, πέρασε μια παιδική ηλικία, που έζησαν τα περισσότερα παιδιά της δικής του δεκαετίας. Μέσα στις αλάνες και τα χωράφια παίζοντας όποιας μορφής παιχνίδι μπορούσε να γεννήσει η φαντασία τους, για να περάσει η ώρα τους. Βγαίνοντας από την πόρτα πρωί πρωί κάθε Σάββατο και Κυριακή, επιστρέφοντας πάντα αργά το απόγευμα γεμάτος γρατζουνιές, λάσπες και χώματα. Τα καλοκαιρινά βράδια απολάμβανε να ξαπλώνει κάτω ανάσκελα, βλέποντας τον κατάμαυρο ουρανό, ντυμένο με τα αστέρια του. Αυτή ήταν και η ζωή του για πολλά χρόνια. Το πρωί απολάμβανε την δροσιά και το μαλακό αυτό αίσθημα που σου δίνουν τα χόρτα, όταν πέφτεις πάνω σε αυτά και το βράδυ μετρούσε τα αστέρια, ονομάζοντάς τα το ένα μετά το άλλο.

Έφτασε, όμως, η στιγμή που η ρουτίνα του αυτή σταμάτησε. Ξεκίνησε να έχει υποχρεώσεις. Πότε το σχολείο, πότε η ηλικία τον απώθησαν απ’ αυτά που τον συνέδεαν με την παιδική του ηλικία. Δεν τον ένοιαζε φυσικά. ‘’Όλοι μας κάποτε πρέπει να μεγαλώσουμε, σωστά;’’, έλεγε πάντα από μέσα του. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε την μεγάλη του πορεία προς την ενηλικίωση. Ένα βήμα μετά το άλλο αποχωριζόταν σιγά σιγά την παιδική του ηλικία και έραβε τον μανδύα που θα φορούσε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Μέσα σε αυτή την πορεία, όμως, ξεκίνησε να τον απωθεί ο κόσμος. Δεν ένιωθε, ότι μπορεί να τον καταλάβει και συνάμα δεν ένιωθε ικανός να τον αντιμετωπίσει. Έτσι, όταν το μυαλό του γεννούσε μια σκέψη ή ένα συναίσθημα, αυτός κατάφερνε να το φυλακίζει βαθιά μέσα του. Ποτέ δεν είχε εκρήξεις όμως, κατάφερνε σαν την φύση να διώχνει ό,τι κακό δημιουργούσαν άλλοι μέσα του. Βυθιζόταν στις σκέψεις του, τις οποίες επεξεργαζόταν για ώρες.  Και κάπως έτσι κλεινόταν σιγά σιγά στον εαυτό του. Για να μην τον πειράξει, για να μην πειράξει κανένα.

Η ζωή, όμως, δεν είναι πάρε δώσε. Όσο καλός και να ήταν ο Ορφέας με όλους, η ζωή δεν ήταν το ίδιο καλή μαζί του. Κάπου στην μέση της πορείας της ενηλικίωσης του και ενώ ήταν φοιτητής, ο Ορφέας βρισκόταν στην καλοκαιρινή του δουλειά, όταν η μητέρα του τον παίρνει τηλέφωνο, για να τον ενημερώσει ότι ο πατέρας του δεν είναι καλά. Έτσι ξαφνικά. Στην πορεία του για το νοσοκομείο σκεφτόταν όλα τα ενδεχόμενα. Από τα πιο θετικά στα πιο αρνητικά. Φτάνοντας εκεί έμαθε, ότι ο πατέρας του τελικά δεν θα τα καταφέρει και μέσα σε απόσταση μερικών ωρών, ο κόσμος γύρω του έγινε πολλά μικρά κομματάκια. Κατάφερε να τα μαζέψει για λίγο. Έπρεπε να σταθεί στην οικογένεια του έτσι και αλλιώς. Όταν όμως έμενε μόνος, αυτοί οι δαίμονες που κουβαλούσε μέσα του για χρόνια και με τους οποίους κατάφερε να συμφιλιωθεί, έγιναν μεγαλύτεροι, δυνατότεροι. Τα βράδια ξυπνούσε καταϊδρωμένος, κυνηγημένος από αυτούς. Δεν άφηναν τον Ορφέα να ησυχάσει. Και έτσι, αυτά που χρόνια κρατούσε μέσα του ήρθαν πίσω να τον στοιχειώσουν.

Ο Ορφέας όντας φοιτητής μιας απαιτητικής σχολής, πάλευε καθημερινά με αυτούς τους δαίμονες και τις υποχρεώσεις του. Φορτίο ασήκωτο. Αλλά, για κάποιο λόγο, υπήρχε μέσα του μια μικρή πηγή δύναμης, που τον ωθούσε να γίνει καλύτερος. Ήξερε ότι θα ήταν δύσκολο, αλλά ήθελε να τα καταφέρει. Λιγότερο για αυτόν και περισσότερο για αυτούς που πίστευαν σε εκείνον.

Έψαξε, λοιπόν, να μάθει, τι είναι η ζωή, η  οποία του φέρθηκε τόσο άσχημα. Στο ψάξιμο του ανακάλυψε, ότι η ζωή δεν αποτελεί κάτι άλλο από μια επιλογή. Ναι και αυτός είχε εκπλαγεί. Αυτό είναι η ζωή. Μια επιλογή. Σήμερα επιλέγω να φάω σωστά. Σήμερα επιλέγω να κάνω γυμναστική. Σήμερα επιλέγω να είμαι χαρούμενος. Σήμερα επιλέγω να είμαι εγώ. Και ξεκίνησε σιγά σιγά να κάνει τις δικές του επιλογές, μακριά από απόψεις τρίτων.

Κάποτε έκανε σωστές επιλογές, κάποτε έκανε λάθος. Το σημαντικότερο ήταν, ότι μέρα με την μέρα γινόταν καλύτερος. Μέσα σε αυτή την εξέλιξη ο Ορφέας σιχάθηκε την ενηλικίωση και ό,τι περιβάλει αυτή. Οι καθωσπρεπισμοί και η ρουτίνα δεν του ταίριαζαν. Δεν ήθελε να είναι μέρος αυτού του έργου.

Και έτσι έκανε την μεγαλύτερή του επιλογή. Αυτή την επιλογή που τον έκανε να νιώσει και να ξαναπεί είμαι χαρούμενος. Ξεκίνησε, λοιπόν, να απολαμβάνει την στιγμή. Να ακουμπά το χορτάρι και να νιώθει την δροσιά και την απαλότητά του. Να ξαπλώνει το βράδυ και να μετρά τα άστρα και αυτή την φορά να τα φωνάζει με τα πραγματικά τους ονόματα. Επέλεξε να γίνει και πάλι παιδί.

Ο Ορφέας συνέχισε την πορεία του. Μπορεί μια μέρα να μάθουμε κάτι σπουδαίο γι’ αυτόν μπορεί και όχι.

Σημασία έχει να γίνει καλύτερος σαν άνθρωπος. Αυτό έχει σημασία στην ζωή.

Καλή τύχη Ορφέα.  

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pbs.twimg.com