Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Χριστιάνα Αγαπίου προκάλεσε την Φιλιώ Χαραλάμπους να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Ίσως» του Γιάννη Βαρδή.

Για να δούμε Φιλιώ, can you bee a story writer?

6 μήνες μετά …

Κοίταξε γύρω της όμως δεν ήταν κανείς. Tα φθινοπωρινά φύλλα με την βοήθεια αυτού του μικρού ανέμου, θρυμμάτιζαν παράξενους ήχους, ίσως να ήταν της φαντασίας της, παιχνίδι του μυαλού της. Πώς μπορεί άλλωστε να το δικαιολογήσει αυτό το συναίσθημα που την κατέβαλλε τον τελευταίο καιρό? Τον ένιωθε συνεχώς πίσω της. Δυο ζευγάρια μελιά μάτια να την ακολουθούν.

Εξάλλου της το είχε πει όπου και αν πας εγώ θα σε βρω αργά ή γρήγορα θα σε βρω και πίστεψέ με αν σε βρω πρώτος, ίσως κανένας να μην σε ξαναδεί. Μα ναι, τι ωραία  λόγια από έναν ερωτευμένο άντρα, έναν άντρα που κάποτε θα κατέβαζε το φεγγάρι στα πόδια της..  Θεέ μου πόσο φοβισμένη είναι, πόσα ψυχικά τραύματα  κουβαλάει μέσα της? Πόσο κακό της έχει προκαλέσει?

Θυμάται τον τελευταίο καβγά ή μάλλον την τελευταία επίθεση που της είχε κάνει, βγαίνοντας από το μπάνιο μουσκεμένος, να της πετά το κινητό που κρατούσε στα χέρια ..

6 μήνες πριν…

Ο Οκτώβριος έκανε την είσοδο του, ο χαμηλός ήλιος ίσα που κτυπούσε τα μαλλιά της και έκανε παιχνίδια με μερικές τούφες από αυτά, καθισμένη στον διπλό γκρίζο καναπέ τους στο όμορφο δυάρι που είχαν βρει πριν ενάμισι περίπου χρόνο, τότε που ο έρωτας έλαμπε στα πρόσωπα τους, τότε που υποσχέσεις έδιναν και έπαιρναν από τα ερωτευμένα χείλη τους.  

Ξαφνικά της αρπάζει το κινητό από τα χέρια έτσι χωρίς λόγο χωρίς αφορμή στα μάτια της, όμως στα ματιά του Αλέξη  δεν ήταν έτσι. Η Μαρία είχε διαπράξει κακούργημα, ναι ήταν άπιστη αυτό ήταν.  Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί να χαζεύει το κινητό, γιατί τον αποφεύγει? Κάποιος άλλος είναι στην μέση, κάποιος που τον έχει ερωτευτεί, κάποιος άλλος άντρας δίπλα της, η άπιστη, η βρώμα.

Το κινητό χτύπησε στον τοίχο και έπειτα έπεσε κάτω, στο πάτωμα, οι φωνές του άρχισαν, μα ευτυχώς είχε κλειστή την μπαλκονόπορτα και από την πλευρά που ήταν οι κισσοί στο μπαλκόνι τον έκρυβαν , τουλάχιστον δεν θα τον βλέπει η πολυκατοικία όλη, σκέφτηκε η Μαρία – παρόλο που  ήξερε τι θα ακολουθήσει, μόνο αυτό φοβόταν να μην τους δει κάποιος -.

Ενοχές αρχίσαν να στριφογυρίζουν στο μυαλό της.  Εγώ ευθύνομαι που έχουν γίνει έτσι τα πράγματα, μου αξίζει αυτός ο δρόμος , έχει δίκαιο προκαλώ, ναι και ίσως το ντύσιμο μου είναι υπερβολικό. Το  ένα του χέρι είχε κιόλας αρπάξει το δικό της, ενώ το άλλο κρατούσε τα περισσότερα μαλλιά της αναγκάζοντας την να έχει πίσω το κεφάλι χωρίς να το κουνήσει, και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα .

– Αυτά σου αξίζουν ηλίθια, εσύ με αναγκάζεις να σου τα κάνω αυτά, αφού μόνο έτσι καταλαβαίνεις. Είσαι μια πόρνη, έτσι ήσουν από την αρχή, αλλά ήμουν τυφλός τώρα ξύπνησα  και δεν θα το αφήσω έτσι γυναικάκι που μου το παίζεις και σπουδαία – πήγες στην Αθήνα, έκανες την ζωή σου καλά καλά και  έμαθες να μου σερβίρεις κάθε φορά τα κροκοδείλια δάκρυα σου για να σε συγχωρώ, νόμιζες  δεν θα το μάθω; Άνοιξα τα μάτια μου και τώρα έμεινε μόνο να μάθω ποιος είναι.

– Αλέξη είσαι θυμωμένος, θέλεις να συζητήσουμε ήρεμα? Του απάντησε με όση δύναμη της  έμεινε. Το χέρι του όμως έφυγε από το δικό της και προσγειώθηκε στο χλωμό πρόσωπο της. Εκείνη, ένιωσε το κάψιμο.

– Νομίζεις πως είμαι βλάκας όπως τα σχολιαρόπαιδα σου?  Ηλίθια. Ακόμα ένα χαστούκι αυτή τη φορά βρίσκει και ένα μέρος από το αυτί της.

Η φωνή της λογικής φωνάζει στο πίσω μέρος του μυαλού της, πώς πρέπει να μιλήσει, πως πρέπει κάποιος να γνωρίζει τον Γολγοθά που περνά, αν της συμβεί κάτι τουλάχιστον να ξέρουν τα αγαπημένα της πρόσωπα, ποιος ευθύνεται. Ίσως αν μιλήσει σε κάποιον να αισθανθεί επιτέλους την ασφάλεια που της λείπει … Ναι ίσως και να το έκανε ..

Ένα ξέσπασμα, μια έκρηξη ήταν και αυτή, όμως έπρεπε να αποδράσει από τη φυλακή της, το ένιωθε πως αν έμενε κάθε μέρα θα  έπιανε τον πάτο ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να φύγει.  Ίσως αύριο να ήταν αργά, η αρρωστημένη ζήλεια του είχε θολώσει το μυαλό του και η Μαρία αν έμενε κι άλλο ίσως της κόστιζε τα πάντα, για πάντα.

Τα ματιά της είναι υγρά καθώς στριφογυρίζουν ανάμεικτες αναμνήσεις στο μυαλό της, εμφανίζονται οι όμορφες αυτές μέρες, αλλά σε κλάσματα δευτέρων επισκιάζονται από τις κακές, άραγε η ζυγαριά που γέρνει περισσότερο?

Την απόφαση την είχε πάρει.

Τα περιοριστικά μέτρα από την αστυνομία μέχρι στιγμής δεν παραβιαστήκαν.

Ή μήπως όχι?

Ίσως η διαίσθηση και ο φόβος της Μαρίας να είχαν δίκαιο γι’ αυτά τα δυο μελιά μάτια…

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: 1.bp.blogspot.com