Κάποτε ήμουνα αλλιώς… Ο φόβος ήταν άγνωστη λέξη.

Μια ακέραιη ύπαρξη. Πράγματι υπήρχα.

Μα όλο προσπερνάει ο καιρός. Και οι ώρες τρέχουν. Και διαλυόμαστε. Ολοένα σκορπάμε. Σκορπιζόμαστε.

Και φεύγεις. Και εγώ όλο μένω.

Έκανα όνειρα στο φως. Τώρα φοβάμαι. Μεγάλωσα. Οι εφιάλτες πήραν θέση. Νυχτερινή ρουτίνα. Και εκείνα τα όνειρα που λύγισαν μπροστά στην πραγματικότητα.

Ο φόβος έγινε αδελφός. Φοβάμαι εμένα, φοβάμαι εσένα. Φοβάμαι τα συναισθήματα μου. Αυτά δεν εφυγαν. Ούτε σκορπίστηκαν. Εκείνα πεισματικά παραφυλάνε και περιμένουν να αναθαρρέψουν.

Σε μισώ χρόνε που μεγάλωσα. Οι αναπνοές μου έγιναν βαριές.. Η μοναξιά μου απ’ το ταβάνι ως το πάτωμα… Φίλη καλή.

Κουράστηκα να σε πολεμώ.

Κουράστηκα να πολεμώ εμένα.

Δεν είσαι μπόρα να περάσει, δεν είσαι θύελλα να κοπάσει…

Δεν είσαι πληγή να κλείσει, δεν είσαι μίσος που θα καλμάρει.

Είσαι αρρώστια. Είσαι το ίδιο το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου. Είσαι το πάθος που με τρώει λίγο-λίγο. Ρημάδι. Ο δαίμονας.

Είσαι το λάθος που αγάπησα παράτολμα. Συνειδητός ψυχαναγκασμός. Αυτοτιμωρία.

Πάλεψα. Τίποτα δεν κατάφερα. Αγκάθι η αγάπη σου. Κοιμάται τις μέρες και τις νύχτες κάνει πάρτι. Ενοχλητικά με διασκεδάζει. Δε διασκεδάζω άλλο πια. Κουράστηκα.

Τραβάω σκανδάλη.

Δύο κομμάτια. Ένα. Μηδέν.

Έσπασα.

Δεν το αξίζω.

Τέλος.

Θα ρίξω στη δική μου καρδιά, εκεί που όλο χώνεσαι, αφού δεν σκοτώνεσαι.

Για το καλό μου.

Η ιστορία είναι συναισθηματικά εμπνευσμένη από το τραγούδι “Η Ζωή αλλιώς” του Αντώνη Ρέμου σε στίχους Ελεάνας Βραχάλη και μουσική Γιώργου Σαμπάνη.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com