Oh je t’ aime mon amour! Lalalala… κι ευτυχισμένοι χάνονται στο ηλιοβασίλεμα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου…

Και η ταινία σταματάει και δεν ξέρουμε τι γίνεται μετά. Φανταζόμαστε μία υπέροχη ζωή, χωρίς λακούβα. Μα… η Κούβα είναι γεμάτη λακούβα! Κι αν δεν με πιστεύεις, μια επίσκεψη θα σε πείσει.

Για κάποιο λόγο, όλοι έχουμε στο μυαλό μας ιστορίες αγάπης όπως μας τις δίδαξε η τηλεόραση, τα κινούμενα σχέδια, ονειρευόμαστε τον πρίγκιπα που θα έρθει με το άσπρο άλογο να μας βγάλει από τη μιζέρια και να ζήσουμε το όνειρο! Ποιος πρίγκιπας και ποιο όνειρο;

Μήπως ο πρίγκιπας δεν είναι άνθρωπος κι αυτός; Δεν έχει ατέλειες; Είμαι σίγουρη ότι κάποιες υποχρεώσεις θα τις έχει κι αυτός!

Ή μήπως ονειρευόμαστε μια ζωή χωρίς θεματάκια, με αγαπούλες, καρδούλες και ζευγαράκια στα παγκάκια; Αν ονειρευόμαστε τον πρίγκιπα χωρίς υποχρεώσεις και ευθύνες… μάλλον θα είναι ανεύθυνος και αν ονειρευόμαστε μια ζωή χωρίς θεματάκια, τότε μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ωριμάζουμε μεγαλώνοντας και όσο μεγαλώνουμε, αν μη τι άλλο τα κοκαλάκια μας τρίζουν!

Το να περιμένω τον πρίγκιπα να έρθει να σώσει για να με ολοκληρώσει, κρύβει μια τεράστια…. λακούβα. Κρύβει το μήνυμα ότι χωρίς αυτόν, εγώ η ίδια, είμαι μισή.  Κρύβει στο υποσυνείδητο, την πεποίθηση ότι κάποιος έξω από μένα, πρέπει να έρθει να με σώσει. Κάποιος άλλο έξω από εμένα έχει τη δύναμη να με ολοκληρώσει, να με κάνει να νιώθω καλά, ευτυχισμένη και βάλτε όποιο άλλο επίθετο θέλετε. Πόση τεράστια δύναμη έχει τέλος πάντων αυτός ο έξω από εμένα; Και γιατί να του δίνω τόση δύναμη εγώ;

Καλοί μου άνθρωποι, ο δρόμος προς την ολοκλήρωση αφορά μόνο εμάς τους ίδιους. Μπορεί να έχουμε συνοδοιπόρους, άλλους για πιο λίγο, άλλους για πιο πολύ, όμως εμείς βαδίζουμε το δρόμο, εμείς κινούμαστε στο δικό μας στόχο που μας ολοκληρώνει και μας γεμίζει.

Και όταν πια έχουμε την επίγνωση, ότι είμαστε από μόνοι μας ολόκληροι, δεν ψάχνουμε κανένα άλλο μας μισό. Ψάχνουμε ένα άλλο ολόκληρο.

Ένα ολόκληρο με το οποίο θα μοιραστούμε την πορεία μας. Που δεν εξαρτόμαστε από αυτό, ούτε αυτό από εμάς. Είμαστε δύο ολόκληρα, που δεν μας ενώνει πλέον η εξάρτηση ή συνεξάρτηση, αλλά μόνο κάτι άλλο. Κι αυτό το κάτι άλλο, είναι πολύ πιθανό να ονομάζεται αγάπη.

Γιατί όταν αγαπάω τον εαυτό μου, τον έχω αποδεχτεί, έχω δει την ολότητά του, ξέρω ότι δεν είναι τέλειος, είναι όμως μοναδικός όπως και ο άλλος και τον αγαπάω ακριβώς γι’ αυτό. Και εφόσον πλέον με αγαπάω, ξέρω, ότι μπορώ να αγαπήσω και έναν άλλο άνθρωπο. Γιατί η αγάπη είναι ελεύθερη και δεν επιδέχεται εξαρτήσεις.

Γι’ αυτό, θερμή παράκληση, ας σταματήσουμε να ψάχνουμε το άλλο μας μισό και ας κοιτάξουμε να γίνουμε εμείς το δικό μας ολόκληρο για να μπορέσουμε να συναντήσουμε επιτέλους τον ατελή μας πρίγκιπα ο οποίος δε θα μας συμπληρώνει εξαρτητικά, αλλά με τον οποίο θα μοιραστούμε την ολότητά μας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com