Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Αύγουστος 2012. HONEYMOON στην Αμερική.

Θυμάμαι πόσο λαχταρούσα μετά το γάμο να κάνω αυτό το ταξίδι στις ΗΠΑ. Το πρόγραμμα περιλάμβανε 5ήμερες αποδράσεις στο Λας Βέγκας, Μιάμι, Κρουαζιέρα στα νησιά της Καραιβικής και πίσω στο Μιάμι για πτήση με τελικό προορισμό τη Νέα Υόρκη. Πόση χλιδή, πόσα ψώνια έκανα, τι εικόνες αντίκρισαν τα μάτια μου και τι πολυτέλεια αξιώθηκα να ζήσω… αυτό όμως που θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη  μου ήταν η τελευταία πτήση από Μιάμι προς Νέα Υόρκη. Με στιγμάτισε. Και με στιγμάτισε γιατί ένιωσα ακριβώς πως η ζωή μου τελείωσε αυτή τη μέρα.

Βρισκόμαστε στο MIAMI NATIONAL AIRPORT, πετάμε στις 8 το βράδυ για JKF NEW YORK AIRPORT. Ταξιδεύουμε με American Airlines. Φαντάζομαι, λέω του εαυτού μου τι υπερπολυτελές αεροπλάνα θα ναι αυτά…κάνοντας το checkin βλέπω ξεκινάνε βροχές. Πολλές βροχές. Aχ, λέω, θα έχει καθυστερήσεις λόγω καιρού. Θα αργήσουμε να πετάξουμε και θα χάσουμε κ από τις ώρες που έχουμε να περάσουμε στην Νέα Υόρκη. Ξάφνου βλέπω από τα τζάμια ανεμοστρόβιλους, καταιγίδες, αέρα, βροχή. Ο Γιώργος πάντα φοβόταν τα αεροπλάνα. Το βλέπω είχε πανικοβληθεί. Εγώ πάλι ποτέ δε φοβήθηκα τα αεροπλάνα, από μωρό ήθελα να γίνω αεροσυνοδός. Στεναχωριόμουν μόνο για τις ώρες που θα χάναμε από το μαγικό αυτό ταξίδι…

Περνάει 1 ώρα καθυστερήσεων χωρίς ανακοίνωση, 2^η ώρα τα ίδια, έξω ο καιρός να λυσσομανάει…πολλοί κάνουν λόγο για τυφώνα. Τυφώνα; Τι στο καλό μόνο στη τηλεόραση τα βλέπουμε αυτά… το προσωπικό της AmericanAirlines εξαφανισμένο. Ούτε ένα καφέ, ως κέρασμα για τη ταλαιπωρία. Αρχίζω να θυμώνω…ο Γιώργος πηγαίνει πάνω κάτω ανησυχεί…τον βλέπω… μην αγχώνεσαι αγάπη μου λέω.. ότι ώρα φτάσουμε τι να γίνει..συμβαίνουν κ αυτά …αλλά δεν τον ανησυχούσε αυτό… ο καιρός μόνο… έλα τώρα, ως φοιτητές πόσες φορές πετάξαμε με χάλια καιρό.. σιγά και τι έγινε… Χριστιάνα είναι τυφώνας και είμαστε στο Μιάμι… εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω ή να μη θέλω να καταλάβω… επιτέλους μας φωνάζουν..η πτήση για Nέα Υόρκη έτοιμη για επιβίβαση! Μπαίνουμε στο αεροπλάνο..πέραν κάθε προσδοκίας.

Είναι ένα μικρό Boing, ασημένιο χρώμα, πολύ παλιό, με παλιές τηλεοράσεις στο πάνω μέρος του διαδρόμου, μύριζε μπόχα. Τι είναι αυτό ρε αγάπη μου; Τι σκατοαεροπλάνο είναι αυτό..άκουγα και γω American Airlines και ανέμενα τα καλύτερα…στο μεταξύ κάτι αρχίζει να στάζει..νέρα από πάνω μας, από την οροφή..τικ τικ τικ…τι στο καλό έχει διαρροή; Η γυναίκα που καθόταν δίπλα μου πήρε ένα στυλό και έγραφε έγραφε…τι γράφει καλέ τα απομνημονεύματα της; Στο αεροπλάνο ησυχία.. έξω ο καιρός το λιγότερο καταστροφικός..

Ανακοίνωση: αναμένονται αναταράξεις, ταξιδεύουμε με τον Τυφώνα Ισαακ προσπαθούμε να τον αποφύγουμε.  Άρχισα να ανησυχώ. Γιατί να ταξιδέψουμε; Γιατί δε μας κατεβάζουν; Το αεροπλάνο συνεχίζει να στάζει νερά. Ο κόσμος αμίλητος. Ο  Γιώργος: πρέπει να κατεβούμε πρέπει να κατεβούμε. Κάνει το αεροπλάνο να ξεκινήσει.. ακούγονται θόρυβοι.. δε παίρνει μπρος, δε ξεκινά.. Χριστιάνα κάτι κακό συμβαίνει.. είναι σπασμένο το αεροπλάνο. Ο πιλότος συνεχίζει να προσπαθεί. Ανακοίνωση: το αεροπλάνο έχει χάσει τη δύναμη του, δε μπορεί να κινηθεί. Θα πρέπει να κατεβείτε να πάρετε το επόμενο.. ευτυχώς, χαλάλι η ταλαιπωρία.. κατεβαίνουμε..και περιμένουμε.. ούτε νερό, ούτε καφέ, ούτε ένα σνακ από την εταιρεία και μετράμε ήδη 4 ώρες καθυστερήσεων…σε 1 ώρα έρχεται το επόμενο αεροπλάνο. Το ίδιο Boing ακριβώς, παλιό, μικρό, βρώμικο. Δε ξέραμε καν σε ποιο αεροπλάνο μπαίναμε δεν είχαμε καν κωδικό στη κάρτα επιβίβασης.

Ο καιρός, όσο πέρναγε η ώρα, επιδεινωνόταν, ο αέρας χτυπούσε πέρα δώθε, οι βροχές ασταμάτητες, οι καταιγίδες συνεχείς… αναμένουμε ανακοίνωση.. περνά μια ώρα, δύο ώρες δεν ξεκινάμε τι συμβαίνει; Ανακοίνωση: ο πιλότος που θα σας έπαιρνε συμπλήρωσε τις ώρες της βάρδιας του και πρέπει να έρθει άλλος. Δε το πιστεύω, δεν ήθελα να το πιστέψω.. μάλλον δεν έπαιρνε το ρίσκο για μια τέτοια πτήση. Ο κόσμος αμίλητος, φοβισμένος. Παίρνω το τηλέφωνο μου ευτυχώς είχε ακόμη σήμα. Και γράφω μήνυμα στη μάνα μου… μάμμα..είμαστε στο αεροπλάνο για πτήση από Μιάμι προς Νέα Υόρκη, μας άλλαξαν αεροπλάνο δε ξέρω σε ποιο boing βρίσκομαστε και έχει τυφώνα έξω. Φοβάμαι μήπως δε φτάσουμε ποτέ… να ξέρεις πώς να μας ψάξεις… αν συμβεί κάτι.. σας αγαπώ όλους. Ένιωθα να γράφω αποχαιρετιστήριο… τον αποχαιρετισμό μου..

Επιτέλους ξεκινάμε….το αεροπλάνο δεν έχει δύναμη να σηκωθεί, το νιώθεις, δεν κινείται καν. Ο πιλότος μάταια προσπαθεί να το ανεβάσει. Ανακοίνωση: λόγω του τυφώνα, πρέπει να πετάξουμε κάτω από τα σύννεφα, δε μπορώ να το σηκώσω. Αναμένονται πολλές αναταράξεις…και είναι εκεί που επί 5 ώρες που διήρκησε η πτήση, κινόμασταν σε ρυθμό τραμπολίνου μέσα σε κενά αέρος, πάνω κάτω, πάνω κάτω.

Γιώργο θα πέσουμε, φοβάμαι, πάνω κάτω, πάνω κατώ.. σφίξε με νιώθω ότι θα πεθάνω.. άρχισε η ζωή μου όλη να περνά από μπροστά μου.. μαμά, μπαπάς, αδελφές..όλα…. η κυρία δίπλα μου να συνεχίζει να γράφει αδιάκοπα.. λες και αφήνει τα στιγμιότυπα όταν πεθάνουμε να ξέρουν τι μας είχε συμβεί..γράφει συνέχεια..με αγχώνει κ αυτή… ο κόσμος αμίλητος… το αεροπλάνο συνεχίζει να κινείται σε ρυθμούς τραμπολίνου πάνω κάτω πάνω κάτω…και στο κάτω νιώθεις να φεύγει η ψυχή σου.. Γιώργο μόλις παντρευτήκαμε.. δε θέλω να πεθάνω… πέσμου κάτι… ηρέμησε αγάπη μου, ξάπλωσε πίσω… χαλάρωσε… υποθέτω τελειώσαμε. Σιωπή. Αυτόν τον άνθρωπο παντρεύτηκα εγώ; Του ζητώ να με σώσει και μου λέει τελειώσαμε… και όμως είχε δίκιο τελειώναμε.. Χριστιάνα περνούν εικόνες της ζωής μου από μπροστά μου…. το βλέπω.. δε μπορώ να σου πω κάτι άλλο έχω χάσει τη δύναμη μου… μοιάζει με παιχνίδι της μοίρας… ήρθαμε το ταξίδι του μέλιτος και θα πεθάνουμε εδώ…

Ο τυφώνας να μας κτυπά ανελέητα μπρος, πίσω, δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω…μας απειλεί επικίνδυνα..ο πιλότος βάζει τα δυνατά του, δε μπορεί να μας αφήσει..δε πρέπει να μας αφήσει…είναι τέτοιες στιγμές που δεν έχεις τον έλεγχο της ζωής σου..τον έχουν άλλοι και όχι ο πιλότος.. αλλά η φύση που μας χτυπά ανελέητα και το σώμα να είναι αβοήθητο. Να άγεται και να φέρεται από τα μανιώδη  χτυπήματα του τυφώνα..

Υποθέτω πως είχαμε πια χάσει τις αισθήσεις μας κ έχοντας φτάσει για τα καλά πια στη Νέα Υόρκη.. δε νιώθαμε πια την χαρά του προορισμού. Αλλά την αίσθηση πως πια πατούσαμε στη γη και ήμασταν ακόμη ζωντανοί…

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως αυτό που λένε όταν σβήνεις ότι περνά όλη η ζωή σε 5 λεπτά από μπροστά σου είναι κάτι που το έχω ζήσει…και είναι τόσο δύσκολο να  μη μπορείς να έχεις τον έλεγχο της ζωής σου..και να απειλείσαι από κάτι τόσο ανώτερο… ένα τυφώνα σε ένα αεροπλάνο σε μια μακρινή πολιτεία…ότι πιο αναπάντεχα κωμικοτραγικό…

Η συνέχεια στη Νέα Υόρκη ήταν περίφημη… ο τυφώνας έμεινε πίσω στο Μιάμι και βολόδερνε σε άλλα νησιά.. και με άλλους πιθανούς «ετοιμοθάνατους» επιβάτες.. και εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί….. στη σκηνή…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com