Τι κι αν δεν το είπαν όλοι, τι κι αν δεν το χρησιμοποιούν όλοι, τι κι αν υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη μας που ουδέποτε έβαλαν καλαμάκι στο ποτήρι τους – αν έχουν ποτήρι – σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά λυπηρό. Και δεν είναι μόνο το (πλαστικό) καλαμάκι.

Τα πλαστικά μιας χρήσης μπορεί να είναι αρκετά βολικά και φθηνά, στην πραγματικότητα όμως αυτό ισχύει μόνο βραχυπρόθεσμα. Μετά τη χρήση τους τα πετάμε στα σκουπίδια και τελικά το μεγαλύτερο μέρος από αυτά καταλήγει στη θάλασσα. Έτσι σε βάθος χρόνου αποτελούν σοβαρή απειλή για τα θαλάσσια ζώα και τα πτηνά, μολύνουν τους ωκεανούς μας και τελικά καταλήγουν στο πιάτο μας.

Πώς όμως γίνεται να φταίνε όλοι οι άνθρωποι που τα χρησιμοποιούν;

Προσωπικά ποτέ μου δεν έριξα σκουπίδια στη θάλασσα, το ίδιο και πολλοί άλλοι. Τα σκουπίδια όμως καταλήγουν στη θάλασσα με πολλούς τρόπους. Ασυνείδητοι πολίτες που πετάνε σκουπίδια όπου πάνε και εταιρίες που δεν ακολουθούν τα πρότυπα και ξεφορτώνονται τα σκουπίδια τους είτε απευθείας στη θάλασσα είτε σε παραλιακά μέρη. Πολλά σκουπίδια όμως βρίσκουν το δρόμο τους προς τη θάλασσα εξαιτίας του αέρα που τα παρασύρει ή μέσω του αποχετευτικού.

To πρόβλημα όμως δεν ξεκινάει από τη στιγμή που θα καταλήξουν στη θάλασσα.

Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή της παραγωγής.

Η παραγωγή καινούριων πλαστικών μιας χρήσης κοστίζει αρκετά φθηνότερα από την όλη διαδικασία ανακύκλωσης η οποία είναι δαπανηρή και ως εκ τούτου δεν συμφέρει οικονομικά. Ως αποτέλεσμα παράγουμε συνεχώς νέα πλαστικά και συνεπώς παράγουμε νέα σκουπίδια.

Περίπου 350 εκατομμύρια τόνοι πλαστικών αποβλήτων καταλήγουν κάθε χρόνο στη θάλασσα και ο αριθμός αυτός προβλέπεται να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, αν συνεχίσει η παραγωγή τους με αυτό το ρυθμό.

Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2050 θα υπάρχει στους ωκεανούς περισσότερο πλαστικό απ’ ότι ψάρια.

Τα περισσότερα από τα σκουπίδια που καταλήγουν στον ωκεανό ανήκουν στη λίστα που θα απαγορευτούν στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι το 2021 και για μερικά άλλα θα γίνει προσπάθεια περιορισμού της χρήσης τους. Μπουκάλια και καπάκια, αποτσίγαρα, μπατονέτες, πακέτα και περιτυλίγματα από σνακς, υγειονομικές εφαρμογές (σερβιέτες, ταμπόν κ.λπ), πλαστικά μαχαιροπίρουνα, καλαμάκια και αναδευτήρες, πλαστικά ποτήρια, δοχεία τροφίμων, συμπεριλαμβανομένων και των συσκευασιών γρήγορου φαγητού.

Οι ωκεανοί αποτελούν το 71% του πλανήτη μας και το 97% του νερού που υπάρχει σε ολόκληρη τη γη.

Η θάλασσα κινείται συνεχώς και μεταφέρει τα σκουπίδια απ’ άκρη σ’ άκρη και έτσι η ρύπανσή της δεν εστιάζει σε μερικά σημεία. Τα πλαστικά μιας χρήσης δεν διασπόνται εύκολα. Χρειάζονται μάλιστα εκατοντάδες χρόνια για να γίνει αυτό και ενόσω βρίσκονται στον ωκεανό παρασύρονται από τα κύματα και πολλές φορές σπάνε σε μικρότερα.

Τα κομματάκια μοιάζουν με τροφή για τα ζώα που ζουν στη θάλασσα και τα τρώνε, άθελά τους. Πολλά από αυτά τα ψάρια καταλήγουν στα πιάτα μας ή γίνονται θήραμα για μεγαλύτερα ψάρια ή πτηνά που τρέφονται με αυτά. Εκτός από την βρώσιμη απειλή, τα σκουπίδια που βρίσκονται στις θάλασσες, αποτελούν και σωματική απειλή, αφού μπορεί να τραυματίσουν ή να παγιδέψουν τα θαλάσσια ζώα.

Πολλές φορές χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο να μας φέρει την αλλαγή, στην περίπτωση αυτή όμως η προσπάθεια θα πρέπει να είναι συλλογική. Μήπως να μην περιμένουμε την ευρωπαϊκή οδηγία και να ξεκινήσουμε από σήμερα;

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com