13 Ιανουαρίου, Λιμάνι Πειραιά

Κάνει κρύο, μα δεν κρυώνω.

Φυσάει, μα δεν κουνιέμαι.

Είναι σκοτάδι, αλλά μπορώ να βλέπω.

Αυτά είναι τα λόγια που είπε ένας γέρος άντρας στη γυναίκα του. Τους έβλεπα συχνά, ένα απλό ζευγάρι ηλικιωμένων, πάντα γεμάτη χαρά. Έκαναν τη βόλτα τους κοντά στο ηλιοβασίλεμα. Της άρεσαν πολύ τα χρώματα του ήλιου.

Δύο βδομάδες αργότερα, η γυναίκα περπατά μόνη στο λιμάνι, και όταν έδυσε ο ήλιος έβαλε τα κλάματα.

Τι να κάνεις τα όμορφα χρώματα, αν σου λείπει ο ήλιος σου;

Τι να κάνεις το λιμάνι, αν η θάλασσα σου έχει στεγνώσει;

Τι να το κάνεις το χαμόγελο, αν δεν έχεις κάποιο να το μοιραστείς;

Για μένα ήταν απλά ένας άνθρωπος. Γι’ αυτή, όλος της ο κόσμος. Ο ήλιος θάλασσα και το χαμόγελό της.

Ίσως αυτό είναι το να αγαπάς. Να ζωγραφίζεις με χρώματα συναισθημάτων στην καρδιά των ανθρώπων. Να πλημμυρίζεις την έρημο της ψυχής και να δημιουργείς ένα χαμόγελο στα χείλη.

Αν μπορούσε να μιλήσει αυτή η γυναίκα εκείνη τη στιγμή θα φώναζε στο κόσμο: Πιάστε τη παλέτα σας και δημιουργήστε ένα έργο τέχνης. Και όταν θα το τελειώσετε, καμαρώστε το. Γιατί αυτή είναι η κληρονομιά σας.

Άνθρωποι είμαστε, μα δεν πεθαίνουμε ποτέ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com