Γιατί ο Οικονομόπουλος είναι αξιοπρέπεια και καψούρα. Γιατί στην ερώτηση ποιος είναι ο ψυχολόγος σου, η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από “ο Νίκος”!

Η αλήθεια είναι πως τα κομμάτια του, δεν είναι απλώς στιχάκια με ομοιοκαταληξία, στριμωγμένα σε μια παρτιτούρα με τρεις συγχορδίες. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Κάθε στίχος τους και ένα νόημα, που ο καθένας το συνδέει με τη ζωή και συνάμα καψούρα του.

Ποιος δε βρέθηκε τυχαία με ένα πρόσωπο που σήμαινε πολλά στη ζωή του και.. «Σαν να ‘μαι απλά ένας γνωστός τα τυπικά μόνο με ρώτησες… Σχεδόν σαν χάρη ο ενικός, τόσο ψυχρά μ’ αντιμετώπισες…  Σου’ μοίαζα τόσο μακρινός, πόσος καιρός πάει απόρησες… Πάει ένας χρόνος ακριβώς, μα τι σε νοιάζει αφού προχώρησες….»

Και τότε έσφιξες τα χείλια και προχώρησες από αξιοπρέπεια, ενώ ήθελες όλο παράπονο να πεις σε τούτο τον άνθρωπο που σε ξέχασε και σε άδειασε συναισθηματικά με την πρώτη ευκαιρία: «τι με κοιτάς δε κάνεις λάθος, είμαι εκείνος που ζητάς. Είμαι αυτός που αν θυμάσαι μου είχες πει πως αγαπάς…»

Έπειτα σκέφτηκες πόσο πολύ δεν σε εκφράζει μια κατάσταση με τρεις και μόνο λέξεις. Τόσο χαρακτηριστικές… «Ψέμα και υποκρισία και εγωισμός.. Ο δικός σου χαρακτήρας σκάρτος και φθηνός».

Ναι εκείνη τη μέρα που στάθμισες πόσο κατώτερος των περιστάσεων στάθηκε ο άνθρωπος με τον οποίο ήσουν κάποτε ερωτευμένος..

Ποιος δεν χόρεψε μια ζεϊμπεκιά για τον σεβντά του, μόλις πληροφορήθηκε πως: «ακουσααα.. Πως όταν πίνεις αναφέρεις το όνομα μου, άκουσα μες το πιοτό σου ότι ψάχνεις τα φιλιά μου..»  και ποιος δε χτύπησε ρυθμικά παλαμάκια στο τιμόνι την ώρα που ηχούσε το «όλα για σένα απόψε μιλάνε όπου κι αν πάω η δικιά σου σκιά ….»

Και επειδή η ζωή είναι κύκλος και κάποτε επιστρέφει και αυτός που τότε έφυγε με τόση ευκολία, κύριος είπε : «τώρα τι να το κάνω, 5 λεπτά σχεδόν πριν πεθάνω…» … Έτσι γιατί σημασία έχει να σε θέλει κάποιος εξαρχής και απόλυτα και όχι όταν μαθηματικά είσαι η καλύτερη επιλογή, μετά από την ήττα που δέχτηκε στα μετέπειτα, μεγαλεπίβολά του πλάνα. «αν είναι έτσι αυτό που λες εσύ αγάπη, μάλλον ζητάς να με τρελάνεις λογικά»..

Γιατί η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Έχει ο καιρός γυρίσματα…

Και εδώ ο Νίκος μας διδάσκει αξιοπρέπεια…. Και «καλή καρδιά κι ας είναι κρίμα που δεν βγήκε τελικά… Ειλικρινά πονάει η μοναξιά μα εσύ να σαι καλά..»

Και εμείς καλύτερα φυσικά

Με τους σωστούς πια ανθρώπους.

Και τότε θα είμαστε πλέον σε θέση, σοφότεροι πια, να πούμε πως, «έπαθα και έμαθα, λέω κάθε βράδυ στον εαυτό μου» μα.. «τώρα εσύ με μένα υπολογισμένα ένα και ένα κάνουνε κανένα»

Αααα ρε Νικοοοο..

Γιατί μόνο εσύ μπορείς

«Μοναστηράκι, Αναφιώτικα μετά…» και παντού σε κουβαλούμε μαζί μας.. Και το «βάζουμε τέρμα» στο άκουσμα της φωνής σου

«Μη φύγεις ούτε τώρα» ούτε ποτέ από τα βράδια μας… γιατί εσύ μόνο μας πονάς, μας καταλαβαίνεις… σαν βάλσαμο απαλύνεις «καθημερινά..» τον πόνο μας,  σαν μας θυμίζεις πως «για κάποιο λόγο ‘γίναν όλα»…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com