Ήταν Κυριακή, πρώτη Σεπτεμβρίου 2014 και ξύπνησα χαράματα με αφάνταστο ενθουσιασμό. Πήρα με τους φίλους μου το πρώτο λεωφορείο για Λευκωσία. Ο προορισμός ήταν το μνημείο του Κυριάκου Μάτση στο Στρόβολο. Ήταν η ετήσια συνάντηση αθλητών του Parkour και Freerunning.

Αν έχεις ξαναπάει στο μνημείο του ήρωα, γνωρίζεις ότι υπάρχει ένα υπόγειο με δύο τοίχους στα πλάγια που εκτείνονται μέχρι έξω. Καθώς μαζευτήκαμε μερικά άτομα και κάναμε ζέσταμα αποφάσισα να κάνω κάτι πιο ριψοκίνδυνο. Έτσι ανέβηκα στον ένα τοίχο και πήδηξα απέναντι στον άλλο. Ένας φίλος είπε ότι αφού το κατάφερα μια φορά δεν είναι ανάγκη να ρισκάρω ξανά την σωματική μου ακεραιότητα. Όποιος με ξέρει καλά, ξέρει ότι είμαι ο πιο ξεροκέφαλος άνθρωπος και δεν ακούω κανένα.

Έλα όμως που ήρθε η στιγμή που ανέβηκα στον τοίχο με υπερβολική αυτοπεποίθηση και δεν πρόσεξα ότι η μπογιά του ήταν έτοιμη να πέσει. Τότε καθώς πήδηξα μπροστά, η μπογιά έφυγε με ορμή προς τα πίσω και δεν κατάφερα να φτάσω απέναντι. Είδα το πάτωμα να επιταχύνει πολύ γρήγορα προς τα πάνω μου. Όλα έγιναν σε μια στιγμή. Όπως έπεσα στο πάτωμα, είδα τον αριστερό μου αστραγαλό γυρισμένο πίσω από το γονατό μου.

Ο απολογισμός ανοικτό κάταγμα κνήμης και περόνης. Χρειάστηκα 3 μήνες για κάνω τα πρώτα μου βήματα και 15 μήνες για να περπατήσω κανονικά ξανά. Προσοχή στο κανονικά. Είχα κι άλλους φίλους που αγαπούσαν ένα άθλημα και μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό θα σταματούσαν για πάντα, όχι όμως εγώ. Δεν περνά μέρα που να μην σκέφτομαι το freerunning. Ήξερα ότι αν ξανασηκωθώ στα πόδια μου μια μέρα, θα ξαναξεκινούσα. Και έτσι έκανα.

Μπορεί πλέον να περπατώ ακούραστα για ώρες και να κάνω βαρετά σκουότς όμως το ατύχημα μου άφησε την πρώτη αναπηρία της ζωής μου. Ο αστραγαλός μου έπαθε ανεπανόρθωτη ζημιά και απέκτησα σοβαρή πλατυποδία. Μια μέρα χωρίς ορθοπεδικούς πατούς και δεν θα μπορώ να περπατήσω.

Ο τραυματισμός δεν με έκανε να μισήσω το άθλημα. Με έκανε 1000 φορές πιο προσεκτικό. Κατάλαβα πλέον ότι το κορμί μου δεν θα είναι πάντα ικανό να δέχεται τα κτυπήματα από τις απερισκεψίες μου.

Ο τραυματισμός με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικό αλλά και εύθραυστο είναι το κορμί μου. Πως μια λάθος απόφαση μπορεί να μου στερήσει βασικές ικανότητες.

Ωστόσο με στεναχωρεί ιδιαίτερα που η πλειοψηφία του πληθυσμού αγνοεί την υγεία της. Είναι κρίμα που το σώμα μας έχεις τόσες ικανότητες και ο περισσότερος κόσμος ποτέ δεν θα τις ανακαλύψει.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com