Πολλά πρόσωπα στην ζωή μας έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο για τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας και ο παππούς μου είναι ένα από εκείνα στη δική μου ζωή. Από μικρή θυμάμαι εγώ και τα αδέρφια μου να μένουμε έκπληκτοι με τις ιστορίες που είχε να μας διηγηθεί και τα όσα είχε δει και βιώσει. Ο παππούς μου ήταν ναυτικός και ξεκίνησε να δουλεύει από τα 16 του χρόνια όταν έχασε την μητέρα του. Μέσα από τις ιστορίες του λοιπόν, έβλεπα αλλιώς τον κόσμο και ήθελα μια μέρα να δω και εγώ όλα εκείνα τα μέρη τα οποία φανταζόμουν μέσα από τις περιγραφές του. Είχε την ευκαιρία να δει και να ζήσει με πολλούς πολιτισμούς και να γνωρίσει ανθρώπους από όλο τον κόσμο και σίγουρα τον βοήθησαν να γίνει όλα όσα είναι σήμερα.

Θέλοντας να μάθω πιο ήταν το μεγαλύτερο ταξίδι που έκανε ποτέ, τον ρώτησα γεμάτη απορία και μου απάντησε “Λοιπόν το μεγαλύτερο ταξίδι που έκανα ήταν από τον Καναδά από το Βανκούβερ του Καναδά που πήγαμε south africa δηλαδή νότιο Αφρική αυτό το ταξίδι διήρκησε 45 ημέρες”.

Σίγουρα όμως σύμφωνα με τα λεγόμενα του δεν ήταν και το πιο δύσκολο καθώς μέσα σε όλα τα ταξίδια που έκανε το πιο δύσκολο χαρακτήρισε το πέρασμα από τον Ειρηνικό στον Ατλαντικό.“Το πιο δύσκολο ταξίδι που έκανα ήταν όταν περάσαμε από Ειρηνικό προς Ατλαντικό από τη γη του πυρός είναι το τελευταίο, το τελευταίο πέρασμά στην Ανταρκτική είναι κάτω από τη Χιλή είναι ένα σύμπλεγμα νησιών το οποίο, το οποίο είναι, οι καιρικές συνθήκες μάλλον είναι πάρα πολύ δύσκολες γιατί έχει πάντα θάλασσα πάντα κακοκαιρία όσον αφορά τη θάλασσα. Είμαστε φορτωμένοι σίδερα και καταλάβαμε όντως ότι το βαπόρι τραβούσε πολύ μεγάλο ζοριλίκι για να  περάσουμε με αυτό το πέρασμα ήταν μία πολύ μεγάλη εμπειρία και μία πολύ δύσκολη κατάσταση την οποία δόξα τω Θεώ την περάσαμε καλά”.

Τόσους πολιτισμούς και τόσες χώρες που είδε και έζησε εκείνη που φαίνεται να του έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η Ιαπωνία. “Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η Ιαπωνία. Στην Ιαπωνία ο κόσμος καταρχήν είναι πάρα πολύ ευγενικός λαός δεν θα δεις ποτέ να μαλώνουν δεν θα δεις ποτέ να διαφωνούν, όλοι είναι ευγενέστατοι και έχουν μία κουλτούρα που εμείς εδώ παράδειγμα στην Ελλάδα δεν  θα μπορούσαμε ποτέ να εφαρμόσουμε. Θα σου πω ένα απλό περιστατικό ότι μέσα στα βαπόρια εφέρναν ακόμα και το νερό που πεινάνε οι εργάτες εφέρναν στα βαπόρια ένα πολύ μεγάλο δοχείο ας πούμε, ενώ σε άλλα λιμάνια πήγαινες και τον περισσότερο χρόνο τον έτρωγαν οι εργάτες να μπουν μέσα στο βαπόρι να σου ζητήσουν νερό να τους είναι μία μπύρα. Αυτοί κρατούσαν από τα δικά τους”.

Έπειτα μέσα από τους τόσους πολιτισμούς ήθελα να μάθω τι ήταν εκείνο το γεγονός που δεν είχε ξανα συναντήσει ποτέ στην Ελλάδα και ήταν κάτι το οποίο δεν είχε ξανα δει ποτέ.

“Κοίτα να δεις το μεγαλύτερο σοκ που μπορεί να πάθει ένας ναυτικός είναι όταν περνάς πάνω στον αρκτικό κύκλο που είναι οι πάγοι. Εγώ είχα την τύχη ή την ατυχία να πάω με ένα βαπόρι στον Αρχάγγελο. Ο Αρχάγγελος είναι το τελευταίο λιμάνι του κόσμου για τα εμπορικά πλοία. Είναι ένα νησί που συνήθως φορτώνουν θειάφι γιατί είναι σεισμογενής περιοχή, έχει ηφαίστεια και έχουν πολύ μεγάλη παραγωγή σε θειάφι. Αυτό το πράγμα που σου κάνει εντύπωση είναι ας πούμε οι πάγοι γιατί εκεί πέρα παρόλο που το λιμάνι κλείνει για έξι-επτά μήνες παρόλα αυτά εμείς όταν πήγαμε πάλι περάσαμε με παγοθραυστικό έγινε ένα κομβόι 6-7 βαπόρια μπήκε μπροστά το παγοθραυστικό για τυχόν ας πούμε ατύχημα και μας έβαλες στο λιμάνι. Εκεί όντως όταν φεύγαμε από το λιμάνι, γιατί όταν φεύγαμε από το λιμάνι  βγήκαμε μόνοι μας εκεί καταλαβαίνεις ας πούμε πως ζει ο κόσμος εκεί σε αυτό το αυτό το μέρος που είναι πάντα παγωμένο και δεν σταματάει η ροή της δουλειάς, τα πάντα δουλεύουν κανονικά ας πούμε. Η θερμοκρασία εκεί ήταν από -38”.

Στη συνέχεια έκανα μια ερώτηση που θα ήθελα να κάνει κάθε παιδί και να μάθει ιστορίες που ακούγονται με παραμύθια, αν συνάντησε ποτέ στα ταξίδια του πειρατές. Η απάντηση που πήρα δεν έβγαινε και τόσο από τα παραμύθια.

“Όχι πειρατές δεν συνάντησα ποτές όμως όταν πήγαμε για πρώτη φορά στη Βραζιλία, στο Ρίο ντε Τζανέιρο επειδή είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο λιμάνι, πολλά βαπόρια αγκυροβολούν έξω από το λιμάνι. Εμείς λοιπόν αγκυροβολήσαμε έξω από το λιμάνι, μπήκαν οι αρχές μέσα γιατί όταν πας  σε ένα λιμάνι και σου κάνουν το λεγόμενο “pratiko” μας είπαν ότι το βράδυ πρέπει επειδή ξέρουνε τα συστήματα, το βράδυ ας πούμε που είναι ο βατσιμάνης ένας πρέπει να βάλεις τέσσερις δηλαδή δύο από τη μια πλευρά του βαποριού και δυο από την άλλη. Με ανοιχτές τις μάνικες και η πίεση του του νερού maximum. Δηλαδή εάν κάποιος πάει να ανέβει ας πούμε απάνω στο καράβι και ανοίξεις την μάνικα και τον χτυπήσεις να τον σκοτώσεις. Μάλιστα εγώ γνώρισα ένα καπετάνιο, και η γιαγιά ήτανε μαζί τότε στο καράβι, ότι τον οποίον είχαν δέσει το δωμάτιό του και του πήραν  ότι είχε μέσα στο υπνοδωμάτιο. Στου καπετάνιου το δωμάτιο υπάρχει χρηματοκιβώτιο για όχι πολλά λεφτά αλλά πάντως υπάρχει χρηματοκιβώτιο που έχει ορισμένα χρήματα, του τα πήραν αυτά και το πρωί τον βρήκαν τον καπετάν Νίκο, καλή του ώρα αν ζει, τον βρήκαν δεμένο στο δωμάτιο του.”

Έπειτα μένοντας στις ίδιες ενδιαφέρουσες ερωτήσεις τον ρώτησα αν είχε συναντήσει ποτέ κάποια φυλή και μου απάντησε λέγοντας “Όχι, δεν έτυχε να δω όμως άκουσα σε ένα λιμάνι που είχαμε πάει κάτω στο Turban, στην south africa, σε αυτό το λιμάνι που πήγαμε ερχόντουσαν ταξί και περνάνε πληρώματα από  τα βαπόρια τα οποία τα πηγαίναν μέσα στη ζούγκλα και εβλεπαν φυλές  κάτι τέτοιο σαν τουριστικό αξιοθέατο  το οποίο το είχαν ονομάσει μάντρες  επειδή τις φυλές που έβλεπες είχαν τους ανθρώπους μέσα σε μάντρες, τους είχαν περιφράξει και πήγαινες εκεί πέρα και έβλεπες τι κάνανε τέλος πάντων. Εγώ δεν έτυχε να πάω γιατί φοβόμουνα και δεν πήγα”.

Όλες αυτές οι ιστορίες που θα ακούσω κάθε φορά στα οικογενειακά τραπέζια ή σε μια απλή συζήτηση με ταξιδεύουν και μου δείχνουν ότι υπάρχουν πολλά πράγματα εκεί έξω να συναντήσει κανείς και ίσως και εγώ κάποια στιγμή να έχω καταφέρει να δω αρκετά όπως ο παππούς μου.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com