Και περιμένουμε…

Μάθαμε να ζούμε με την προσμονή… με μια ελπιδοφόρα αναμονή… Να περιμένουμε… Να κλειδώνουμε τις σκέψεις και τα όνειρα μας σε ένα μικρό μπαούλο.

Μάθαμε να κρατάμε μέσα μας τα λόγια, να κρύβουμε καλά τα συναισθήματα μας, να «προστατεύουμε» τάχα τον εαυτό μας.

Μα οι ψυχές δεν είναι φτιαγμένες από ατσάλι, για να μην πονάνε.

Μεγαλώνουμε και οι μέρες φεύγουν, οι μήνες τρέχουν, και τα χρόνια περνούν.

Περιμένουμε μια ολόκληρη βδομάδα το Σαββατοκύριακο, μια ολόκληρη χρονιά το καλοκαίρι, μια ολόκληρη ζωή την ευτυχία…

Ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο σκεπτόμενοι τι θα πούμε, παρά λέγοντας… ψάχνοντας τον τέλειο προορισμό, παρά ταξιδεύοντας. Ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο διαβάζοντας, παρά συμμετέχοντας στα κοινά… αναλύοντας το πως νιώθουμε, παρά εκφράζοντας τα συναισθήματα μας.

Και παλεύουμε… μόνοι μας, με τους εαυτούς μας. Θέλουμε να αποδείξουμε, να κάνουμε αυτό το κάτι μεγάλο, το άπιαστο, το αλάνθαστο.

Κι όντως, αν και η ζωή τις τελευταίες δεκαετίες έχει βελτιωθεί δραματικά, μέσα μας μένουμε στάσιμοι.

Κατασκευάσαμε όλα όσα θέλουμε, έχουμε περισσότερα από όσα πραγματικά χρειαζόμαστε. Είμαστε πλουσιότεροι, ζούμε περισσότερο, έχουμε πρόσβαση σε τεχνολογικά επιτεύγματα που μέχρι και μερικά χρόνια πριν έμοιαζαν επιστημονική φαντασία. Η τεχνολογία, η ευκολότερη πρόσβαση σε θεραπείες, η εκπαίδευση και η ψυχαγωγία έχουν βελτιωθεί ραγδαία, μα εμείς είμαστε ίδιοι.

Έχουμε πλέον την πολυτέλεια της ζωής στα πόδια μας, μα δεν είμαστε πιο ευτυχισμένοι.

i.pinimg.com

Καθόμαστε και περιμένουμε τον πρίγκιπα με το πράσινο άλογο, μα δεν τον διεκδικούμε. Περιμένουμε την προαγωγή, μα δεν την προσπαθούμε. Έχουμε παράπονα, μα σωπαίνουμε. Αξίζουμε κάτι περισσότερο, μα μένουμε εκεί. Περιμένουμε να έρθει κάτι καλύτερο, μα δεν κάνουμε αλλαγές.

Καθόμαστε και περιμένουμε μια ζωή την ευτυχία… μα δεν την κυνηγάμε.

Έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας, μα τι νόημα έχει άραγε ο χρόνος άμα δεν τον εκμεταλλευόμαστε;

Και σε ρωτώ, εσύ τι θα άλλαζες; Και γιατί δεν το αλλάζεις; Τι είναι πιο ικανό από ένα «ΘΕΛΩ»;;;

Αν δεν κάνουμε την αλλαγή μέσα μας, δεν θα βγει ποτέ προς τα έξω.

Μην περιμένεις άλλο! Κι αν κάτι μας έδωσε απλόχερα το 2020 είναι η αβεβαιότητα του αύριο. Μας δίδαξε χωρίς αοριστολογίες πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, και πως όλα αύριο μπορεί να αλλάξουν.

Τρέξε λοιπόν… τρέξε πιο γρήγορα απ’ τα όνειρα σου.

Άρπαξε απ’ τα μαλλιά τη ζωή ετούτη που σου χαρίστηκε. Αύριο μπορεί να είναι όλα αλλιώς.

Γιατί η ζωή είναι λίγη, και λήγει…

images.unsplash.com

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: images.unsplash.com