Από παιδιά οι γονείς μας, μας είχαν διδάξει ότι πρέπει να φερόμαστε με ευγένεια και σεβασμό προς τους άλλους. Όμως, όπως σε όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, έτσι και εδώ ισχύει το περιβόητο ρητό του Κλεοβούλου «Μέτρον άριστον». Η υπερβολική ευγένεια μερικές φορές έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Δεν παίρνουμε πάντα αυτό που θέλουμε στη ζωή. Κι αυτό είναι αποδεκτό, επειδή μερικές φορές αυτό που θέλουμε δεν είναι στα αλήθεια αυτό που χρειαζόμαστε. Σημασία έχει να αντιμετωπίζουμε τους γύρω με σεβασμό και σαν ίσους με το άτομό μας, αποφεύγοντας τον διαχωρισμό τους σε κατηγορίες. Η πιο πάνω αντιμετώπιση μας εξασφαλίζει μια σε γενικά πλαίσια ήρεμη ζωή.

Ωστόσο, όταν κάποια πράγματα στη ζωή μας εκτροχιαστούν λόγω του ότι κάποιοι μας σαμποτάρουν, είναι σχεδόν αυτοκαταστροφικό το να συνεχίζουμε να είμαστε 100% ευγενικοί. Αυτό παύει να μεταφράζεται ως ωριμότητα και ξεκινά να μεταφέρεται με την μορφή του «σ ‘αυτόν τον κάνουμε ό,τι θέλουμε δε θα πει κάτι». Ξεκινά δηλαδή ο «ευγενικός» άνθρωπος να γίνεται θύμα. Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε για να πραγματοποιήσουμε κάποια πράγματα και ο στόχος του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός. Γιατί δηλαδή, σ΄ αυτό τον λίγο χρόνο που μας δίνεται να πρέπει να παραμένουμε παθητικοί δέκτες σε αυτές τις συμπεριφορές και να μην αντιδρούμε; Τόσο εκνευριστική και κουραστική είναι αυτή η νοοτροπία της ηττοπάθειας, που πραγματικά δεν μπορώ να την ασπαστώ σε κανένα βαθμό. ΠΩΣ μπορεί κάποιος άνθρωπος να βλέπει να αδικείται και να μην διεκδικεί αυτό που του αξίζει αυτό που του αρμόζει;-

Μερικές φορές δηλαδή, επιβάλλεται να είμαστε λίγο αγενείς, να βγαίνουμε από τα καλούπια. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είμαστε δηλοί και να ζούμε με «δηθενισμούς» που βαφτίζουμε ευγένεια. Γιατί η ευγένεια, είναι δύναμη, όχι αδυναμία και  προϋποθέτει να σεβόμαστε κι εμάς, όχι μόνο τους γύρω μας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: cdn.net.au