Η Mona Lisa, ζωγραφισμένη από το Leonardo da Vinci το 1503, θεωρείται κοινώς αποδεκτά ως η πιο διάσημη ζωγραφική όλων των εποχών. Ενώ υπάρχουν πολυάριθμες διάσημες θεωρίες και ιστορίες για το έργο, συμπεριλαμβανομένης και της κλασικής ανάλυσης των πάντων για το αν «είναι χαμογελαστή ή συνοφρυωμένη», απ’ την άλλη δεν είναι και λίγες οι όχι και τόσο γνωστές θεωρίες που κυκλοφορούν, οι οποίες έχουν εξίσου ενδιαφέρον. Αυτές οι θεωρίες συμβάλλουν στη δημιουργία νέων και αναζωογονητικών προοπτικών για την εξέταση αυτού του λαμπρού ζωγραφικού πίνακα.

Η πρώτη θεωρία είναι αυτή της εμπλοκής του Πικάσο στην κλοπή της Μονά Λίζα από το Λούβρο τον Αύγουστο του 1911. Οι υποψίες για την εμπλοκή του Πικάσο στην ληστεία πρωτοεμφανίστηκαν στις 29 Αυγούστου 1911, όταν ένας άνθρωπος με όνομα Joseph Géry Pieret επισκέφθηκε το Παρίσι και ισχυρίστηκε ότι είχε γίνει εμπειρογνώμονας στην κλοπή μικρών αντικειμένων από το Λούβρο. Ο Pieret μπόρεσε να αποδείξει αυτούς τους ισχυρισμούς, ενώ παράλληλα τους προσέφερε κάποια ενοχοποιητικά στοιχεία κατά του ποιητή Apollinaire στην υπόθεση Mona Lisa. Αυτή η ομολογία θα οδηγούσε βέβαια στον Pieret να γίνει βασικός ύποπτος και στην περίπτωση αυτή, αλλά η ταυτότητά του διατηρήθηκε ανώνυμη από το Paris-Journal. Η αστυνομία βρήκε τελικά την ταυτότητα της ανώνυμης πηγής, η οποία γρήγορα τους οδήγησε στη σύνδεση του Pieret και του Apollinaire με την υπόθεση.

Εδώ είναι όπου ο Πικάσο έγινε εμπλεκόμενος. Ο Apollinaire ήταν ένας καλός φίλος του Picasso και μέρος της ομάδας που είναι γνωστή ως «άγριοι άντρες του Παρισιού», που η αστυνομία υποπτεύεται ότι είναι κλέφτες τέχνης. Ενώ οι δύο άνδρες ήταν στην πραγματικότητα αθώοι στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Πικάσο βρήκε πράγματι ότι διαθέτει δύο κλεμμένα αντικείμενα από το Λούβρο, τα οποία του παρείχαν άλλοι από τον Pieret.

Παρακάτω είναι οι λεπτομέρειες της πραγματικής ληστείας:

Η ζωγραφική κλέφθηκε από τα τείχη του Λούβρου στο Παρίσι τον Αύγουστο του 1911. Ο εν λόγω κλέφτης ονομάστηκε Vincenzo Peruggia, ένας Ιταλός τεχνίτης που είχε προσληφθεί για να κατασκευάσει προστατευτικές θήκες για ορισμένα από τα έργα τέχνης τους, συμπεριλαμβανομένης της Mona Lisa. Ο Περούτζια έκρυψε τον πίνακα σε μια ντουλάπα όλη τη νύχτα, έπειτα πήρε τη ζωγραφιά, την έκρυψε κάτω από το σακάκι του και προσπάθησε να φύγει από το κτίριο.

Το σχέδιό του ήταν δεν θα πετύχαινε, καθώς η προγραμματισμένη πόρτα εξόδου ήταν κλειδωμένη, αλλά ευτυχώς για εκείνον, ένας άλλος ανυποψίαστος χειροτέχνης περνούσε και ξεκλείδωσε την πόρτα. Χρειάστηκαν 24 ώρες για να παρατηρήσει κανείς ότι η ζωγραφική έλειπε. Το έργο ανακαλύφθηκε και πάλι το 1913, έπειτα από μια έμπορο τέχνης που έλαβε μια επιστολή από τον «Λεονάρντο» δηλώνοντας ότι είχε τον πίνακα.

Συναντήθηκαν με τον έμπορο, γνωστό και ως Vincenzo Peruggia, και με τον διευθυντή της γκαλερί Uffizi στη Φλωρεντία, όπου και παρουσιάστηκε το έργο τέχνης. Η αστυνομία κλήθηκε και ο δράστης συνελήφθη. Ο δράστης πέρασε μόνο επτά μήνες στη φυλακή. Η ζωγραφιά είχε αποθηκευτεί στο διαμέρισμα του Περούτζια για τα δύο χρόνια και ήταν άθικτη.

Υπάρχει μια άλλη θεωρία για την ταυτότητα της Mona Lisa, η οποία φέρνει μια εντελώς νέα προοπτική στο έργο. Η Μόνα Λίζα είναι στην πραγματικότητα αυτοπροσωπογραφία του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ως γυναίκα. Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας τοποθετούν την αγάπη του καλλιτέχνη για αινίγματα ως την κύρια αιτία της υποψίας. Μας κοιτάζει με το μισό χαμόγελο και τη γνωστική ματιά, αμφισβητώντας αν θα βγάλουμε την αληθινή απάντηση. Επιπλέον, πολλοί καλλιτέχνες έχουν χρησιμοποιήσει προγράμματα υπολογιστών για να βρουν ομοιότητες μεταξύ της Mona Lisa και των άλλων αυτοπροσωπογραφιών της. Σε κάποιο σημείο, υπήρχαν ακόμη και σχέδια για την εξώθηση των λειψάνων του Da Vinci προκειμένου να ερευνηθούν σωστά οι ισχυρισμοί αυτοί.

Μια άλλη θεωρία είναι ότι το πορτρέτο δεν είναι του Λεονάρντο, αλλά του καλού φίλου του και ύποπτου εραστή του Gian Giacomo Caprotti, επίσης γνωστός ως Salai. Έτσι ένα πορτρέτο του ως γυναίκα δεν θα ήταν συγκλονιστικό. Ένας άλλος πειστικός παράγοντας είναι ότι ο Salai συχνά καθόταν για έργα ζωγραφικής του Leonardo, και σε σύγκριση με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μερικά από αυτά τα πορτρέτα είναι παρόμοια με τη Mona Lisa. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τον Silvano Vinceti, επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής Πολιτιστικής Κληρονομιάς, ο οποίος βρήκε εντυπωσιακές ομοιότητες όταν είχε συγκρίνει την MonaLisa με άλλα έργα που απεικονίζουν τον Salai.

Η τελευταία θεωρία είναι ότι το χαμόγελο της Mona Lisa είναι μια ανακτήσιμη μνήμη του χαμόγελου της μητέρας του Leonardo. Το χαμόγελο της Mona Lisa είναι ένα άλλο θέμα που συζητείται πολύ. Χαμογελάει ή είναι λυπημένη;

Φαίνεται σήμερα ότι η συντριπτική άποψη κλίνει προς την κατεύθυνση ενός χαμόγελου, αλλά υπάρχει και μια άλλη πολύ πιο ενδιαφέρουσα θεωρία για το πρόσωπο της περίφημης γυναίκας. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ θεωρούσε ότι ο Ντα Βίντσι ήταν ερωτευμένος με τη μητέρα του, από την οποία τον είχαν πάρει από νεαρή ηλικία, οπότε κατά τη γνώμη του είχε σχηματίσει μια εικόνα της χαμογελώντας του. Το ίδιο χαμόγελο που βλέπουμε στη Mona Lisa βρίσκεται στα πρόσωπα των γυναικών σε όλη τη δουλειά του Da Vinci, επομένως θεωρήθηκε ότι αυτό το μυστήριο χαμόγελο ήταν στην πραγματικότητα μια ανάμεικτη μνήμη του χαμόγελου της μητέρας του.

Όπως και να είναι τα πράγματα, το έργο του Leonardo Da Vinci δεν παύει να είναι ένα απο τα πιο εντυπωσιακά, μυστήρια, ξεχωριστά και εμβληματικά έργα τέχνης που έγιναν ποτέ και ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν παύει να είναι ένας απο τους πιο αινιγματικούς και συγκλονιστικούς καλλιτέχνες που υπήρξαν ποτέ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com