Θεωρία πρώτη: Το χάος μέσα μας επιβάλλεται για να ισοσταθμίζει με το χάος έξω μας.

Ήμασταν που λέτε στο δημοτικό και κάναμε το μάθημα της επιστήμης. Και ήταν τότε το γνωστό πείραμα με το τενεκεδάκι, που επειδή αφαιρούσαμε τον αέρα μέσα από το τενεκεδάκι ο αέρας έξω από αυτό το σύνθλιβε. Μιλάμε για σπαρακτική σύνθλιψη το τενεκεδάκι.  Ατμοσφαιρική πίεση σου λένε. Εμένα από εκείνο το μάθημα μου έμεινε η απορία πως και δε συνθλίβονταν οι άνθρωποι. Κι έπειτα έβγαζε απόλυτο νόημα. Είμαστε κι εμείς όπως το τενεκεδάκι. Ο μόνος τρόπος να ανταπεξέλθουμε στο χάος που επικρατεί γύρω μας, ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε είναι το χάος μέσα μας. Φανταστείτε να ήμασταν πλήρως ισορροπημένοι σ’ ένα χαώδη κόσμο. Θα συνθλιβόμασταν ακριβώς όπως το κακόμοιρο το τενεκεδάκι.

Θεωρία δεύτερη: Το χάος μέσα μας προκαλεί το χάος έξω μας ή ανάποδα;

Και ναι αναπόφευκτα μετά την πρώτη θεωρία προέκυψε το ερώτημα της δεύτερης. Η αλήθεια είναι σπατάλησα αρκετή φαιά ουσία στο συγκεκριμένο. Δεν μπόρεσα παρά να καταλήξω εκεί που ξεκίνησα. Η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα; Ιδού η απορία. Φαύλος κύκλος. Γεννιόμαστε σε μία χαώδη κοινωνία περικυκλωμένοι από χαώδη όντα που ονομάζουμε ανθρώπους. Το να αναπτύξουμε ένα μικρό χάος μέσα μας είναι πλέον φυσιολογικό. Το θέμα είναι ότι η κοινωνία είμαστε εμείς. Άρα το χάος έξω μας υπάρχει λόγω εκείνου που έχουμε μέσα μας. Δεν ξέρω αν μπορείτε να αντιληφθείτε τη λογική του μπερδέματος. Το ένα προκαλεί το άλλο κι αυτό είναι ότι πιο κοντά σε απάντηση μπόρεσα να δώσω.

Θεωρία τρίτη: Εμείς και το χάος μια σχέση αγάπης-μίσους.

Κι αφού αποδέχτηκα την ύπαρξη του και στον μέσα κόσμο μου αλλά και στον έξω έπρεπε να προσπαθήσω να προσδιορίσω τη σχέση μου μαζί του. Και συνέβαινε το εξής παράδοξο. Ενώ έφτανα σε σημεία απέχθειας για τον πανικό και το μπέρδεμα που επικρατούσε μέσα μου, ενώ έπαιρνα συνειδητά την απόφαση να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και τη ζωή μου σε μια τάξη, πάντα όταν όλα ισορροπούσαν κι επικρατούσε μία κάποια ηρεμία, κρισαριζόμουν ακριβώς λόγω αυτής της ηρεμίας. Κατέληγα σε κάποια αψυχολόγητα μαζοχιστική πράξη που θα με επανάφερε στο χάος. Ναι, στο ίδιο χάος που είχα σιχαθεί και από το ίδιο χάος που δεν μπορούσα να ξεφύγω. Πέστε το και απόδειξη της πρώτης θεωρίας.  

Θεωρία τέταρτη: Οι άνθρωποι που μένουν δίπλα μας είναι εκείνοι που καταφέρνουν να διαχειριστούν το χάος μας κι εμείς το δικό τους.

Κι έπειτα αφού είχα ονοματίσει τη σχέση μας, δεν μπόρεσα να μη διερωτηθώ τι επίδραση έχει το χάος μου στις σχέσεις μου με τους άλλους. Κι ήταν τότε που ξεκίνησε να γίνεται η συνειδητοποίηση. Κανένα κοινό ενδιαφέρον, κανένα συμφέρον, καμία κοινή έξοδος δεν μπορεί να κρατήσει κάποιον δίπλα σου για πολύ. Μακροπρόθεσμα, θα μείνουν μόνο όσοι γνωρίσουν το χάος σου, γνωρίσεις κι εσύ το δικό τους κι ακόμα κι έτσι μπορείτε να συνυπάρξετε. Κι αν μπορεί ο ένας να γαληνέψει τα δαιμόνια του άλλου, έστω και για λίγο, έστω και σε ένα μικρό βαθμό, τότε μπορείς και επίσημα να το εντάξεις στα μικρά θαύματα που συμβαίνουν και ξεχνάμε να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτά.

Θεωρία πέμπτη: Να το αγαπάτε το χάος στους ανθρώπους.

Να τους αγαπάτε ακριβώς με το χάος τους. Στα άσχημα. Στα μπερδέματα και στα κλάματα. Τότε να τους αγαπάτε περισσότερο. Τότε που δεν αγαπάνε οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Που είναι γονατιστοί με το κεφάλι στα χέρια. Τότε που κλαίνε κι οι φωνές στο κεφάλι τους βουίζουν. Τότε που είναι ηττημένοι και μισοί. Τότε να τους αγαπάτε. Κι ακόμα τότε που θυμώνουν και φωνάζουν. Και τους φταίνε όλα και δεν το θέλουν τον κόσμο μας που τους πνίγει. Κυρίως τότε να τους αγαπάτε. Γιατί τα ίδια κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Όλοι λίγο πολύ σπασμένοι προσπαθούμε να φτιαχτούμε μεταξύ μας.

Κι είναι η έκτη θεωρία που μετρά περισσότερο απ’ όλες πως ο μόνος τρόπος να λυτρωθεί κανείς από κι από το χάος μέσα του κι από το χάος έξω του είναι ν’ αγαπήσει και να αγαπηθεί. Κι αυτό δε χρειάζεται επεξήγηση.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com