Πρόκειται για ένα άτομο που κατάφερε όχι μόνο να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες που του έτυχαν αλλά κατόρθωσε να τις μοιραστεί και να τις αφηγηθεί ξανά. Σκέψου ότι κάθε αφήγηση αποτελεί μια αναπαράσταση του τι συνέβη τότε. Αρκετοί είναι αυτοί που επιλέγουν να μην θυμούνται και να μην εξιστορούν καταστάσεις που τους στοίχισαν και κάτι τέτοιο φυσικά και είναι πλήρως κατανοητό. Συγκεκριμένα, λοιπόν, αναφερόμενη σε αυτό το άτομο, επέλεξε και να θυμάται και να μοιραστεί τις προκλήσεις που πέρασε και περνά ακόμα γιατί κακά τα ψέματα αυτό τον πόνο, τον πόνο της ψυχής δεν τον απαρνιέσαι εύκολα.

Η θεία Αντρούλα. Πάντα αναρωτιόμουν πόση πίστη και καλοσύνη διέπει αυτό τον άνθρωπο. Όταν της ζήτησα να μου πει κάποια πράγματα για την ζωή της, το έκανα με τρομερή δυσκολία. Όχι γιατί θα μου αρνιόταν, αλλά γιατί ακριβώς θα δεχόταν αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη. Η προθυμία της να βοηθήσει και να στηρίξει είναι αστείρευτη, ακόμη και σήμερα μετά τα όσα πέρασε.  Είναι από τους λίγους και πιο σπάνιους ανθρώπους που έχω την τιμή να αποκαλώ θεία μου και να την γνωρίζω προσωπικά.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η ζωή της δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτεται στη δημοσιότητα. Ο χαμός των παιδιών της, του Σωτήρη και του Χαράλαμπου, με τον ένα να διαδέχεται τον άλλο σε διάστημα λίγων ωρών ήταν κάτι πολύ απρόσμενο για εμάς, τους τρίτους και κάτι αναπόφευκτο για τους ίδιους. Η σκέψη του αποχωρισμού τους έστω και για λίγο φάνταζε αδιανόητη και βεβαίως ασήκωτη. Όταν συναντήθηκα με τη θεία μου δεν ακολούθησα τη δομή μιας συνέντευξης… δεν ήθελα και δεν μπορούσα. Στα μάτια μου φάνταζε πολύ ψεύτικη μια τέτοια προσέγγιση οπότε επέλεξα να την επισκεφτώ και να χορτάσω την παρέα της και τα βιώματα της, όποια και αν ήταν αυτά, ακόμα κι αν ήταν οι χθεσινές φακές που είχε φτιάξει. Έτσι και έγινε! Οι αναφορές μου είναι από δικές της αφηγήσεις και δικές μου παρατηρήσεις.

Καταρχάς, να πω ότι στο χρόνο της επίσκεψης μου είχα δει να περνάνε από το σπίτι της γύρω στα 5 με 7 άτομα και ήταν ένα απλό απόγευμα Παρασκευής. Ένιωσα μια απλότητα, μια λιτότητα και μια απέραντη φιλοξενία και αγάπη για τους ανθρώπους που υπήρχαν γύρω της. Σε αυτό, λοιπόν, αποφάσισα να εστιάσω, στην αγάπη για τον συνάνθρωπο που υπάρχει εκεί ακόμα. Και αυτό εννοείται ότι είναι μια πτυχή της ίδιας που εγώ επέλεξα να αφουγκραστώ και να νιώσω.

Η θεία Αντρούλα μετά τον θάνατο των δυο της παιδιών αφοσιώθηκε στα παιδιά του ειδικού σχολείου «Απόστολος Παύλος» στο Λιοπέτρι. Όχι δεν ήταν σπουδαγμένη, δεν ήξερε παιδαγωγικές μεθόδους ή τεχνικές για την ανατροφή των παιδιών αυτών. Δεν τα είχε ανάγκη όμως γιατί όπως μου είπε «Κόρη μου τούτα τα μωρά εν χρειάζουνται τίποτε άλλο πέρα που αγάπη τζιαι να είσαι δίπλα τους σε τζείνο που θέλουν να σου πουν ή να σου δείξουν. Να σε τζιαμέ τζιαι να μεν τα αποπαίρνεις, να τα αγαπάς, να εν παιθκιά σου. Εμέναν εν ούλοι γιούες μου τζιαι κόρες μου!». Έτσι μου είπε τζιαι η ηρεμία τζιαι η ειλικρίνεια της ήταν τζιαμέ μπροστά μου, μεστα μάθκια της.

Της ζήτησα να μου διηγηθεί μια εμπειρία που είχε στο χώρο αυτό και να μου δώσει και μια συμβουλή για να με συντροφεύει στο ταξίδι αυτό που ονομάζουμε ζωή. Στο σημείο αυτό να πω ότι πλέον η θεία Αντρούλα δεν δουλεύει στο κέντρο αυτό αλλά οι καθημερινές επισκέψεις δεν λείπουν γιατί «οι γιούες τζιαι οι κόρες της θέλουν την τζιαμέ».

Η διήγηση ξεκινά με ένα νέο ο οποίος ήρθε στο σχολείο και συναντήθηκε με τη θεία γύρω στα 27 του χρόνια. Η μάνα του ήταν σίγουρη ότι «έθα έκαμνε» αλλά η θεία της είπε «άφησμου τον τζιαι θα τον αναλάβω εγώ». Ξεκίνησε να του μιλά, να τον προσεγγίζει, να τον παίρνει βόλτες και μέσα και έξω από το σχολείο. Τις ώρες του ύπνου του, τις συντρόφευαν ιστορίες και παραμύθια που η ίδια καθότανε και του εξιστορούσε. Ο νεαρός αυτός δεν έλεγε πολλά, δεν μπορούσε αλλά η χαρακτηριστική ατάκα που έλεγε όποτε έβλεπε την θεία ήταν «Αντούλα μου, ταγούδα μου!». «Πως εμπορούσα να πω οι σε τούτο το μωρό κόρη μου;» λαλεί μου η θεία μου. Αχ θεία μου, εν μπορείς! Και αυτή ήταν μια πρόσφατη περίπτωση και μια από τις πολλές περιπτώσεις που έζησε εκεί.  

Και επειδή έχω μακρηγορήσει και μεταξύ μας θα συνέχιζα κι άλλο αλλά έχω ήδη ξεπεράσει το όριο των λέξεων κατά πολύ, θέλω να κλείσω με τη συμβουλή της. Δεν είναι κάτι καινούργιο ή κάτι που δεν ήξερα αυτό που μου είπε αλλά ο τρόπος και η ενέργεια της μου απέδειξαν ότι ήταν κάτι που τελικά δεν ήξερα ή για να είμαι πιο σωστή δεν κατανοούσα στην απόλυτη του μορφή!

Λαλεί μου πριν να φύω «Να αγαπάς κόρη μου!».

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com