Ταξίδια όταν ακούω αυτή τη λέξη αμέσως μου έρχονται μνήμες, συναισθήματα, πολλές- πολλές αστείες, στρεσογόνες αλλά και αγαπησιάρηκες στιγμές.

Το ταξίδι είναι η ευκαιρία μας πέρα από το να γνωρίσουμε τον κόσμο, να μάθουμε νέα πράγματα και να ζήσουμε αλλιώτικες καταστάσεις, να αφήσουμε λίγο της άμυνές μας και να φροντίσουμε να περάσουμε καλά ακόμη και στις αναποδιές που μπορεί να προκύψουν.

Οι στιγμές που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη μου είναι αμέτρητες και τώρα που το σκέφτομαι στις πλείστες εγώ είμαι αυτή που ξεκαρδίζεται και ο κόσμος βλέπει περίεργα. Ναι γελάω πολύ εύκολα σχετικά είτε είμαι εγώ αυτή που δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες είτε κάποιος άλλος. Θα σας διηγηθώ, λοιπόν, κάποια βιώματα μου που το αποδεικνύουν.

Συγκεκριμένα…

Τον Ιανουάριο του 2017 επισκέφτηκα την πρωτεύουσα της Ιταλίας, ναι την μαγευτική Ρώμη με αυτή την μοναδική αρχιτεκτονική της με την οικογένεια μου. Ξεναγοί μου οι γονείς μου! Με ένα χάρτη και τα καλά μας ποδαράκια γυρίσαμε όλοι τη Ρώμη. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά να γίνομαι μέρος της πόλης και να συνδέομαι με αυτήν. Ποτέ σε κανένα άλλο ταξίδι δεν είχα περπατήσει τόσο πολύ και δεν είχα ζήσει κάθε γωνιά μιας πόλης. Εεε, τότε, ήταν η ευκαιρία μου! Βέβαια, ο χάρτης αυτός μερικές φορές δεν είχε λειτουργήσει υπέρ μας.

Μια από αυτές τις φορές ήταν μετά από τον ερχομό μας από τη Villa Βorghese, ένα από τα υπέροχα πάρκα της Ρώμης, όταν αποφασίσαμε πως θα πάμε από την αντίθετη πλευρά για να φτάσουμε πιο γρήγορα στον προορισμό μας στο Hard Rock της πόλης. Αχχ που να ξέραμε! Τριγυρίζαμε για αρκετές ώρες στα στενά της θεσπέσιας αυτής πρωτεύουσας χωρίς να το βρίσκουμε. Όσο προχωρούσαμε εντωμεταξύ ο κόσμος λιγόστευε οι δρόμοι ερήμωναν σιγά σιγά και εμείς αρχίσαμε να πεινάμε και να κουραζόμαστε. Ο μπαμπάς μου τότε να προσπαθεί να προσανατολιστεί, τη μαμά μου να την έχει πιάσει η υστερία, τον αδερφό μου το ίδιο και εγώ να βγάζω φωτογραφίες και να γελώ. Καταπληκτική εικόνα! Δεν φαντάζεστε! Σκέψου να το ζούσες κιόλας!

Τότε, ξαφνικά, η μαμά μου χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνει στο πρώτο μαγαζί με φαγητό που βρήκε μπροστά της και ξεκινά να παραγγέλλει. Άθλιο το φαγητό μπορώ να πω, αλλά στη φάση που ήμασταν όχι απλώς δεν το μασήσαμε, αλλά το κατάπιαμε απευθείας.

Όταν τελειώσαμε όλοι πιο ήρεμοι πια, ξεκινήσαμε για την επιστροφή και όπως προχωρούσαμε στην επόμενη διασταύρωση, λίγα μέτρα από το μαγαζάκι που βρήκαμε, είδαμε μπροστά μας το Hard Rock Cafe. Φυσικά και προχωρήσαμε χωρίς να σχολιάσουμε τίποτα, αφού ότι και να λέγαμε θα ήταν περιττό.  

Τον Μάρτη του 2017 ταξίδεψα στο Στρασβούργο. Ένα ταξίδι που προέκυψε από κάτι διαγωνισμούς. Εκείνες τις 5 μέρες δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ. Όχι μόνο γιατί γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους, αλλά και γιατί μαζί τους έζησα μοναδικά τρελές στιγμές. Μια από αυτές ήταν ένα απόγευμα όταν είχαμε τελειώσει τις υποχρεώσεις μας και αποφασίσαμε να ξοδέψουμε λίγο χρόνο και λεφτά για τα ψώνια τις επιστροφής στο mall της πόλης. Το mall αυτό όπως κάθε mall είχε κυλιόμενες για την καλύτερη και πιο ξεκούραστη μεταφορά μας από τον ένα όροφο στον άλλο.

Να επισημάνω σε αυτό το σημείο ορισμένες οδηγίες χρήσης. Τις κυλιόμενες τις ανεβαίνουμε από αυτά τα σκαλάκια που κινούνται είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω και συνήθως αν δεν βιαζόμαστε στεκόμαστε στην αριστερή πλευρά για να μπορούν να περάσουν αυτοί που βιάζονται από τη δεξιά. Αυτό το μαύρο το πράγμα που βρίσκεται προς τα πάνω υπάρχει για στήριξη ώστε να μην πέσουμε και να διατηρούμε την ισορροπία μας. Νομίζω αυτά είναι τα βασικά.

Καθώς, λοιπόν, περιμέναμε να έρθουν οι υπόλοιποι φίλοι μας εγώ και άλλα δυο άτομα περιμέναμε μπροστά από μια κυλιόμενη. Τότε ο ένας από αυτούς γυρίζει και μας λέει πάνω στην πλάκα πάντα «Εάν κάτσω πάνω θα με πάρει;» εννοούσε πάνω σε αυτή τη μαύρη κορδέλα που απλώς στηρίζεσαι για να μην πέσεις, εε αυτή. Πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση του, είχε ανέβει και παιδιά ξεκίνησε και πήγαινε μαζί με της κυλιόμενες. Εγώ να πεθάνω απ’ τα γέλια για να φανταστείτε είχα δακρύσει και για τα υπόλοιπα 15 με 20 λεπτά απλώς γελούσα. Είχαμε αλλάξει τρία καταστήματα και απλώς γελούσα. Περιττό να πω ότι όσοι ήταν τριγύρω και τον είχαν δει ξεκαρδίστηκαν και αυτοί μαζί με μας.

Αυτές είναι μερικές από τις πολλές! Και κάπου εκεί μέσα σε όλες αυτές τις μικρές ή μεγάλες, τις τρελές ή κανονικές στιγμές βρίσκεις την ουσία του να ταξιδεύεις!  Να ταξιδεύεις, για να ζεις!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com