Το πρόβλημα ξεκίνησε από νωρίς. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω το έφερα μαζί μου. Κατασκευαστικό, να το πούμε; Γονιδιακό; Ονειρευόμουν πολύ. Με μάτια ανοιχτά. Κι είχα κάτι παράξενες πεποιθήσεις, για ανθρώπους αληθινούς, που σε κοιτούν με μάτια ειλικρίνειας. Για αγάπη ανιδιοτελή. Και για έρωτα ολοκληρωτικό. Απ’ εκείνο των ταινιών. Που δε σου αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, αγνόησης. Που σε κυκλώνει και σε παίρνει μαζί του. Σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Και δε σ’ αφήνει ποτέ τον ίδιο.
Λίγο τα μυθιστορήματα, λίγο οι ταινίες και τα τραγούδια των 80’s… το πρόβλημα αναπτύχθηκε σε περεταίρω στάδιο.
Το παράδοξο ήταν πως δεν τον έψαχνα τον έρωτα. Τον περίμενα. Ήξερα πως θα έρθει. Ήταν η νοοτροπία του όλα ή τίποτα. Αν δεν ερχόταν στη μορφή που το περίμενα, δεν το ήθελα.
Κι ήταν σωστό μέσα μου. Ήταν ο μόνος τρόπος να μην ξεπουλήσω το όνειρο. Να παραμένω πιστή στις αλήθειες μου.
Και κοιμόμουν σ΄ ένα παράλληλο σύμπαν. Η ωραία κοιμωμένη σε λάθος παραμύθι, ένα που το λένε πραγματικότητα. Είναι κουραστικό να ζεις παράλληλες ζωές, όμως. Να πρέπει να διατηρείς δυο αλήθειες. Γιατί όσο και να το κάνεις τη διαθέτει τη σκληρότητα του ο κόσμος. Πώς να το βλέπεις ονειρικό αν δεν είναι; Ψευδαισθήσεις όσο και να προσπάθησα δεν κατάφερα να δημιουργήσω. Οπόταν έπρεπε να με πείθω να παραμένω πιστή, να ελπίζω σε κάτι που κατά βάθος πίστευα ότι δε θα έρθει ποτέ.
Με τα χρόνια γινόταν τείχος. Το έχτιζα γύρω μου και το ανέβαζα ολοένα και ψηλότερα. Οι προσδοκίες γίνονταν πρόσχημα για την άρνηση μου να ζήσω. Για το φόβο του ρίσκου.
Έπειθα τον εαυτό μου να ελπίζει στο ανύπαρκτο.
Τον τροφοδοτούσα με ψεύτικες ελπίδες για κάτι που κατά βάθος ήξερα ότι δε θα ερχόταν μόνο και μόνο για να τον αποτρέψω να ψάξει για κάτι ουσιαστικό. Κι όλα ήταν καλά, κι όλα ήταν ωραία. Μα δεν ήταν. Έμενε το κενό μέσα μου που δεν έλεγε να γεμίσει. Καμία προσδοκία κάποιου επερχόμενου έρωτα δεν ήταν αρκετή να το τροφοδοτήσει, όσο κι αν προσπάθησα.
Κι έπειτα κάπου ήρθε η συνειδητοποίηση. Δε ζούσα. Όντως κοιμόμουν. Κοιμόμουν με ένα πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο απ’ ότι νόμιζα. Η ζωή δεν είναι στο «περίμενε». Η ζωή είναι στο ρίσκο. Δεν υπάρχουν τέλεια. Μα υπάρχουν ευκαιρίες. Που οφείλουμε να παίρνουμε. Να δοκιμάζουμε. Αυτό είναι η ζωή. Μια παρατεταμένη δοκιμή. Κάποτε έχει αίσιο τέλος, κάποτε όχι. Μα με το να κλειδώνεσαι στα τείχη σου, στερείς τον εαυτό σου κάθε ελπίδα που έχει να ευτυχήσει και να νιώσει πλήρης.
Κι έπειτα ήρθαν δύσκολες μέρες. Αφότου γκρέμισα τα τείχη. Πληγώθηκα, απογοητεύτηκα, πέρασα δύσκολα. Μα ήρθαν και καλές. Καλοκαίρια με μπύρες και φεγγάρια, θάλασσες κι ηλιοβασιλέματα. Κι έμαθα να τα εκτιμώ τα σκαμπανεβάσματα. Να τα αποζητώ κιόλας. Είναι τα ωραία του να είσαι ζωντανός, του να είσαι άνθρωπος.
Ρισκάρεις πολλά κι ας έχεις λίγα, περπατάς στη μύτη του γκρεμού έστω κι αν φοβάσαι. Φοβάσαι πολύ. Μα σε εξιτάρει ο φόβος να επενδύσεις στο παιχνίδι.
Κι αν με ρωτάτε για τον έρωτα, δεν ξέρω τι να σας πω. Βαθιά μέσα μου θέλω να ελπίζω και να πιστεύω στο απόλυτο. Μα προς το παρόν μου αρέσει να το βλέπω σαν παιχνίδι. Δίκαιο μερικές φορές, άδικο κάποιες άλλες. Επιλέγεις να παίξεις με πλήρη επίγνωση του ρίσκου. Ποντάρεις όσα θέλεις. Πάντα είναι ευπρόσδεκτα όσα πάρεις, μα δεν το κάνεις γι’ αυτά. Το κάνεις για το παιχνίδι. Την αδρεναλίνη. Την αίσθηση της θνητότητας. Κι αν χάσεις, πάντα κάπου αλλού θα υπάρχει μια καινούργια παρτίδα να παίξεις, φτάνει να είσαι διατεθειμένος να ποντάρεις ξανά.
What do you think?
Show comments / Leave a comment