Σκεφτόμενη τον τίτλο του ενθέτου – be(e) free –γεννήθηκε έντονα μέσα μου η επιθυμία να γράψω για τους ανθρώπους εκείνους που δεν μπορούν απολύτως να είναι ελεύθεροι από τη στιγμή που «πάσχουν»  από τη «νόσο της τελειομανίας». Όλοι έχουμε γνωρίσει τελειομανείς ανθρώπους και τους έχουμε χαρακτηρίσει εκνευριστικούς έως και ενοχλητικούς, ίσως μάλιστα να ευχηθήκαμε να μην τους είχαμε τελικά γνωρίσει, όταν διαπιστώσαμε πόσο τελειομανείς είναι. 

Αναφέρομαι προφανώς σε εκείνους τους ανθρώπους που θέλουν τα πάντα να βρίσκονται ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ, που δεν μπορούν να εγκαταλείψουν το πρωί το δωμάτιό τους, αν δεν είναι αρχικά στρωμένο το κρεβάτι και όμορφα τραβηγμένες οι κουρτίνες, επαναλαμβάνω στη θέση τους. 

Σε αυτούς που συστηματικά με μεθοδικές κινήσεις ετοιμάζουν τα πάντα, την τσάντα τους, το φαγητό τους, τις ταξιδιωτικές αποσκευές, τη διαρρύθμιση του χώρου σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στις διακοπές(!), τα δώρα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα πιάτα, τα ποτήρια, τις χαρτοπετσέτες σε ένα γιορτινό τραπέζι, τα ρούχα μέσα στη ντουλάπα τους, τα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης τους, τα ψώνια στα ντουλάπια της κουζίνας, τα άπλυτα στο πλυντήριο πιάτων… 

Τα πάντα με μία τάξη, σχεδόν στρατιωτική, που δεν αφήνει περιθώρια στους άλλους να κάνουν αλλαγές.  Είμαι μάλιστα πια πεπεισμένη ότι τα άτομα αυτά δεν εξοικειώνονται εύκολα με τις αλλαγές, αφού τα ίδια δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να υπάρξουν ομαλά μέσα στον χώρο, αν κάτι δεν βρίσκεται κατά την άποψή τους στη θέση τους. 

Πώς να παρακολουθήσεις τηλεόραση, όταν ο πίνακας πάνω από τον καναπέ δεν είναι ευθυγραμμισμένος;  Πώς πάλι να κοιμηθείς ανέμελα, όταν τα μαξιλαράκια του καναπέ δεν είναι στη θέση τους; 

Σε καταλαβαίνω.  Αχ πόσο σε καταλαβαίνω!

Καταλαβαίνω όμως και τους άλλους που αρνούνται ή έστω δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι καλούνται να συνυπάρξουν με ένα τέτοιο άτομο σε οποιοδήποτε περιβάλλον.  Καταλαβαίνω ότι αυτό αποτελεί ένα δεσμευτικό βάσανο για τους ίδιους, ακριβώς επειδή οι ίδιοι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΜΑΝΕΙΣ, αλλά κατά την άποψή τους «φυσιολογικοί άνθρωποι» που ξέρουν πώς να είναι ευτυχισμένοι. 

Τους καταλαβαίνω.  Αχ πόσο τους καταλαβαίνω!

Και τώρα με τόση κατανόηση που έχω επιδείξει, σε ποιο αποτέλεσμα καταλήγουμε;  Σε κανένα.  Η τελειομανία δύσκολα και με κόπο περιορίζεται αλλά ευτυχώς δεν είναι μεταδοτική!  Ας επιδείξουμε λοιπόν ακόμα λίγη κατανόηση στους τελειομανείς αυτού του κόσμου, σε αυτά τα «δυστυχισμένα» πλάσματα που σπάνια αισθάνονται ευτυχισμένα, αφού για αυτά η ευτυχία και η ικανοποίηση απορρέει μέσα από αυτήν την …νοσηρή «τελειότητα». 

Είναι εξίσου «φυσιολογικοί άνθρωποι», με τις υπερβολές τους βέβαια κι αυτοί, αλλά με επίγνωση πάντα του «κακού» που τους έχει βρει.  Ξέρουν ότι με τον τρόπο που ζουν κάνουν κακό σε άλλους ανθρώπους αλλά και στον εαυτό τους, μάχονται κυριολεκτικά να αλλάξουν, μόνο που πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν, δεν μπορούν να δαμάσουν τη φύση τους και μαίνεται ανεξέλεγκτο το θηρίο της τελειομανίας, αφήνοντας πίσω του τραύματα στον άμαχο πληθυσμό! 

Ακόμα λίγη κατανόηση λοιπόν για τον κάθε είδους τρελό, που παρά την τρέλα και τη «δυστυχία» που πηγάζει από αυτήν, μόνο μέσα στην τρέλα του αισθάνεται ευτυχής.  Με καταλαβαίνεις. 

Το ίδιο και ο τελειομανής.  Με καταλαβαίνεις;

Το ίδιο και αυτός που γράφει, αξιοποιώντας τη μεταφορική λειτουργία της γλώσσας.  Κατάλαβέ με.

…και ο νοών νοείτω.  (πόσο ανθρώπινα δύσκολη έγκλιση αυτή η προστακτική)

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com