Γι’ αυτούς τους ανθρώπους που στη ζωή τους δεν είχαν ποτέ όλες αυτές τις ευκολίες που βιώσαμε εμείς από τη γέννησή μας, για τους ανθρώπους που υποφέρουν από την μέρα που έρχονται στο κόσμο και δε συνάντησαν ποτέ ούτε μια στάλα ευτυχίας. Για εκείνους που θα τους ευχαριστούσε ακόμα και το πιο μικρό δεδομένο για εμάς.

Γι’ αυτούς που η υπομονή τους κρίθηκε όταν δεν είχαν τίποτα και η ανωτερότητα τους φάνηκε όταν τελικά κατέκτησαν τα πάντα.

Για τους ανθρώπους που  έχουν περιθωριοποιηθεί, που έχουν πολεμηθεί μέχρι θανάτου λόγω της κοινωνικής και οικονομικής τους τάξης. Όπως ξέρουμε όλοι, υπάρχουν πολλοί «καλοί άνθρωποι» που σχολιάζουν με τόσο πάθος και τόσο φθόνο τον διπλανό τους. Λες και κάποιος τους έχει ρουφήξει τη ζωή μέσα τους. Λες και για κάτι λεπτά μπορούν και εξασθενούν το σύνδρομο κατωτερότητας που με βία έχει ριζώσει μέσα τους χρόνια τώρα..

Πλέον την κριτική, την έχουν υιοθετήσει σαν βάλσαμο για τα δικά τους ελαττώματα. Με ανακούφιση σηκώνουν το δάχτυλο για να επιδείξουν τα σφάλματα άλλων συνανθρώπων τους, τη διαφορετικότητα, την καταγωγή ή ακόμα και την εξωτερική εμφάνιση. Ποταπό, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, μικροπρεπές. Αλλά δυστυχώς, συμβαίνει καθημερινά από πολλούς «αλάνθαστους», από πολλούς «τέλειους», «ανθρώπους».

Με αφορμή λοιπόν μια ανάρτηση στο Facebook, που όλους μας θα έπρεπε να μας στεναχωρεί και να μας βάζει σε σκέψεις, ( μιας και πλέον δεν μιλάμε για μεμονωμένα γεγονότα αλλά για νοοτροπίες και σάπιες προσωπικότητες) , ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δύναμη της μητρότητας, της ανθρωπιάς και της αδικίας.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία έλαβε το βραβείο Πούλιτζερ, απαθανατίζοντας τη στιγμή θηλασμού ενός αγριόχοιρου από ανθρώπινη μητέρα, σε μία φυλή στον Αμαζόνιο. Ο αγριόχοιρος έμεινε ορφανός γιατί η μητέρα του πυροβολήθηκε από λαθροκυνηγούς. Έτσι λοιπόν, επειδή το συνηθίζω αρκετά ( αν και δε θα’ πρεπε ), μπήκα στα σχόλια που είχαν αναρτηθεί κάτω από τη φωτογραφία και κάπως έτσι, έπεσα πάνω σε ένα σχόλιο κάποιου/ κάποιας που απεικονίζει στο προφίλ του/της  τους Αγίους και χαρακτηριστικά λέει : «Ουστ να μου χαθείς χαμένη. Άλλο τα ζώα και άλλο ο άνθρωπος, ξευτίλα. Χαλάσατε την αξία του ανθρώπου. Αηδίες».

Θα ήθελα λοιπόν να απαντήσω σε αυτό τον «άνθρωπο» και σε άλλους πολλούς και να τους πω πως:

‘ Ο Θεός που πιστεύω εγώ, όλα τα πλάσματα τα θεωρεί ίδια και εξίσου σημαντικά γιατί εκείνος τα δημιούργησε. Δεν υποτιμάει την ύπαρξη κανενός κι έχει τόση αγάπη να δώσει γύρω του, όση πολλοί, είναι ανίκανοι να αντιληφθούν.

Μπερδέψαμε φαίνεται μερικοί, τη θρησκεία και το σκοπό της, με τις απαγορεύσεις και τον δογματισμό.

Μπερδέψαμε το πότε πρέπει να δείχνουμε συμπόνια στους συνανθρώπους μας και πότε όχι. Ξεχάσαμε ποιος είναι ο σκοπός μας σε αυτό τον κόσμο και χάσαμε. Ναι χάσαμε την ουσία της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας, της θρησκείας και το νόημά τους. Να αγαπάμε , να δίνουμε και να συμπονάμε.

Κάπως έτσι λοιπόν, μπερδέψαμε τη γνώση με την δήθεν ανωτερότητά μας. Κάπως έτσι «μορφωμένοι» δικαιολογήσαμε την αδικία κι απαλλαχτήκαμε από το καθήκον μας. Της συμπόνιας τον διακόπτη κλείσαμε και γίναμε όλα εκείνα τα ντροπιαστικά που φοβόμασταν. Σε ένα κόσμο όπου η γνώση είναι αέναη , η απανθρωπιά και η αναλγησία απέναντι στον αδικημένο , άλλο παρά θέμα χαμηλής νοημοσύνης και λύπησης είναι.Μορφωμένος είναι αυτός που σέβεται όλα τα πλάσματα της γης από όπου κι αν προέρχονται. Που δεν προσβάλλει ούτε υποτιμάει κανένα, γιατί κατανοεί πως κατά τύχη δεν βρίσκεται στη θέση του συνανθρώπου του. Που βοηθάει και συμβάλλει στην ευτυχία του διαφορετικού, μα ίσου! Που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και δεν σκέφτεται μόνο την πάρτη του, που κατανοεί πως γεννήθηκε για ένα σκοπό, που μιλάει για τον ανυπεράσπιστο , σα να μιλάει για τον εαυτό του.

Αυτός είναι ο μορφωμένος άνθρωπος κι όχι τα πτυχία του. Έμφυτο δεδομένο, αναπόσπαστο κομμάτι του, θα΄πρεπε να ήταν.

Έτσι, είναι της συμπεριφοράς μας η απόδειξη, το πόση αξιοπρέπεια και ανθρωπιά έχουμε να δώσουμε.

Η κυρία στη φωτογραφία λοιπόν, δεν χαλάει την αξία του ανθρώπου. Αντίθετα, την εξυψώνει. Ξευτίλα σε αυτό τον κόσμο είναι η ατιμία, η προδοσία, το χρήμα, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, η απανθρωπιά, η απαξίωση απέναντι στον συνάνθρωπο και στα άλλα όντα που ζουν ανάμεσα μας, η ανηθικότητα.

Κι ακριβώς γι’ αυτή την υποκειμενική μας ανωτερότητα θα έπρεπε πάντα να είμαστε ηθικοί σε αυτή τη ζωή. Αντίθετα εμείς, εκμεταλλευτήκαμε την εξυπνάδα μας, την καταχραστήκαμε και καταστρέφουμε τον κόσμο, τους συνανθρώπους μας. Για το συμφέρον της ελίτ και μόνο, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε άθλιες συνθήκες και δεν έχουν ένα πιάτο φαί. Με αυτά τα λίγα αρκούνται. Κι έχουν αγάπη για όλο τον κόσμο. Για όλα τα όντα. Γιατί πολύ απλά δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Η ανθρωπιά τους ξεχειλίζει και η ταπεινότητά τους.. Στάμπα στο μέτωπο!!

Αυτά είναι η ξευτίλα του ανθρώπου «κυρία» , «κύριε» μου. Όχι η κυρία που θέλει να βοηθήσει το ζώο. Όχι η κυρία που δεν έβλαψε κανένα σε αυτό το κόσμο. Μας αποπροσανατολίζουν καθημερινά, μας κάνουν να κατηγορούμε και να κρίνουμε ανθρώπους που αξίζουν όσο κανείς, για να μη στραφεί η προσοχή στην πραγματική μας σαπίλα. Οδεύει το κακό προς την επικράτησή του κι εμείς ;; Το υποδεχόμαστε με στρωμένα χαλιά.

Αυτή είναι η κατάντια μας. Αυτή είναι η ξευτίλα «κυρία», « κυρίες» και «κύριοι». Αυτά είναι τα χαμένα κορμιά. Αυτές είναι οι αηδίες. Αυτή είναι η υποτίμηση της αξίας του ανθρώπου.

Κι όχι η ΚΥΡΙΑ στη φωτογραφία. 
ΑΥΤΗ ΟΧΙ !!

ΌΧΙ….«Γιατί όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί».

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com