• ‘’ Πώς μοιάζει η κατάθλιψη; ‘’ ρώτησε.
• ‘’ Η κατάθλιψη μοιάζει σαν να πνίγεσαι…με την μόνη διαφορά, ότι όλοι γύρω σου αναπνέουν ‘’

Θα μας αποκαλούσα η γενιά της κατάθλιψης. Μπορεί να ορισθεί όμως και ως η ασθένεια της εποχής, αφού πολλοί είναι αυτοί που βασανίζονται, κυρίως νέοι. Η γενιά που έχει πνιγεί στο άγχος, στην ανάγκη για  υπερκατανάλωση και την αβεβαιότητα για το μέλλον. Εμείς οι νέοι, δυστυχώς ή ευτυχώς, ζούμε μέσα στους ταχύτατους ρυθμούς της σύγχρονης εποχής. Η μελαγχολία, η απαισιοδοξία, η κούραση και εξάντληση, είναι μερικά απο τα σημάδια που αποτυπώνουν την κατάθλιψη μας.

Ως νέοι αποτυγχάνουμε συνεχώς να συνυπάρξουμε στους γρήγορους ρυθμούς που απαιτεί η ζωή, με αποτέλεσμα να χάνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, και να κρυβόμαστε πίσω απο το πέπλο της κατάθλιψης.

Ξεκινώντας απο το σχολείο, καλούμαστε σαν έφηβοι να αποφασίσουμε προς τα που θα τραβήξουν οι δρόμοι μας. Επιλέγουμε κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι. Επιλέγουμε κάτι για το οποίο ικανοποιημένοι είναι όλοι όσοι μας περιτριγυρίζουν (π.χ. οικογένεια, φίλοι, καθηγητές) εκτός εμείς. Απο εκεί χάνεται η ουσία των πραγμάτων. Απο εκεί ξεκινούν οι εντάσεις ανάμεσα σε εμάς και τους εαυτούς μας.

Νομίζουμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι και σίγουροι, χωρίς καλά καλά να έχουμε γνωρίσει ποιοι είμαστε εμείς. Δεν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας και γι’αυτό προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τους άλλους, που στο τέλος μαθαίνουμε περισσότερο αυτούς παρά εμάς τους ίδιους.

Οι ταχύτατοι ρυθμοί της τεχνολογίας, οδηγούν εμάς τους νέους και στην ανάγκη για υπερκατανάλωση. Καινούρια trend πλέον αποτελούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα likes και οι followers. Έχουμε την ζωή μας, την προσωπικότητα μας και τους καλύτερους μας φίλους, μέσα στην ψηφιακή  «πραγματικότητα», με αποτέλεσμα η δική μας πραγματικότητα να καταλήγει στην κατάθλιψη και σε διάφορες ψυχικές ασθένειες.

Έτσι ζούμε κάτω από το καθεστώς ενός ψεύτικου προφίλ και χάνουμε το πραγματικό νόημα της ζωής. Χάνουμε τον σκοπό και τα όνειρα μας.

Εδώ η κατάθλιψη μας κτυπάει την πόρτα. Όσο ψηλά και να θεωρούμαστε στα ψηφιακά προφίλ μας, άλλο τόσο ψεύτικοι είμαστε στην πραγματικότητα, ειδικά όταν εξαρτόμαστε κι απ’ αυτά. Προσπαθούμε να αναδείξουμε κάποιου είδους ταυτότητα στον κόσμο, για να μας δει και να καταλάβει την αξία μας, και αφού η εποχή μας κυλάει μέσα από  την τεχνολογία, από εκεί προσπαθούμε να πετύχουμε τον σκοπό μας, να κτίσουμε το άτομο μας πάνω σε μια εικονική πραγματικότητα.

Γενικά, από όσα είδα από φίλους και γνωστούς στις σπουδές μου, έχω καταλάβει ότι κύριως ένοχος της κατάθλιψης είναι η αύξηση της τεχνολογίας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αφού αυξάνουν το αίσθημα της απομόνωσης. Η ανάγκη μας να είμαστε ευτυχισμένοι στην εικονική μας ζωή, δημιουργεί άγχος και δεν μας αφήνει να απολαμβάνουμε τις στιγμές, να εξερευνήσουμε και να μάθουμε τον εαυτό μας, μέσα απο τα βιώματα μας.  

Σας αφήνω με τα εύστοχα λόγια του Τσάρλι Τσάλπιν:

 ‘’ Στον κόσμο αυτόν υπάρχει χώρος για τον καθένα… Η ζωή μπορεί να είναι ελεύθερη κι ωραία, αλλά χάσαμε αυτό το μονοπάτι… Η πλεονεξία δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων, ανύψωσε τους φραγμούς του μίσους, μας καταδίκασε στη δυστυχία… Ορίσαμε την ταχύτητα, αλλά κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Η εκμηχάνιση προσφέρει αφθονία αλλά μας έχει αφήσει σε ένδεια. Η επιστήμη μας έκανε κυνικούς, η ευφυΐα μας, σκληρούς και άξεστους. Σκεφτόμαστε πολύ και αισθανόμαστε ελάχιστα… Περισσότερο κι από τις μηχανές, χρειαζόμαστε την ανθρωπιά. Πιο πολύ από την επιδεξιότητα, χρειαζόμαστε την καλοσύνη και την ευγένεια. Χωρίς αυτές τις αρετές, η βία θα κυριαρχήσει στη ζωή και όλα θα χαθούν…’’

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com