Γράφω και σβήνω. Να περνά η ώρα. Χωρίς να έχω κάτι να πω. Ή έχοντας τόσα να πω μα όχι τον τρόπο. Νιώθω κυνικά επαναλαμβανόμενη. Πώς να το διασαφηνίσω. Κουραστική. Υπερβολική. Μελοδραματική. Υπερβολικά λυρική. Λες να έχω κάτι να προσφέρω αν καταφέρω να ευθυγραμμίσω τις σκέψεις μου;  Λες να μπορέσω κάποτε να γίνω ξεκάθαρη και να σταματήσω να κρύβομαι πίσω από υπαινιγμούς;

Δεν το νιώθω προτέρημα. Να μπορώ να γράψω 10 λέξεις, αν δεν μπορώ να εκφράσω την ουσία. Η ουσία λοιπόν. Αυτή που μας αρέσει να επικαλούμαστε αλλά αλίμονο αν μπορέσαμε ποτέ να εννοήσουμε. Τη μια στιγμή νιώθεις τόσο κοντά, είσαι βέβαιος πως κατάφερες να την αποκτήσεις. Και μετά τόσο εύκολα γλιστρά στα δάκτυλα, γίνεται νερό και χάνεται. Και μένεις εσύ να κοιτάς τα άδεια χέρια σου. Η ουσία ή η πλάνη της ουσίας; Είναι όλα τόσο καλοστημένα συγυρισμένα πίσω από τις λέξεις τους. Που μερικές φορές ξεχνάς πως υπάρχει έννοια πίσω από αυτές. Δεν είναι απλά γράμματα σε σειρά, είναι οι απόπειρες του ανθρώπου να καλουπώσει, όσα δεν μπορεί να καταλάβει σε κάτι που μπορεί να προφέρει.

pinterest.com

Και νιώθω πως είναι θράσος να παίζω μαζί τους με τόση ευκολία. Νιώθω πως είναι αναίδεια να προφέρω το «θέλω» τόσο αβίαστα. Χωρίς να προσπαθήσω να σκεφτώ το φορτίο που κουβαλά η λέξη ετούτη σαν καβούκι στις πλάτες της. Χωρίς να μπορώ να φανταστώ πόσοι άλλοι σαν κι εμένα θεώρησαν σωστό να τη χρησιμοποιήσουν με ασυνέπεια  αγνοώντας  το βάρος της. Αγνοώντας τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μια τέτοια χρήση.

Με θυμώνει η λέξη «αγαπώ» που αιωρείται στο ίνσταγκραμ. Που πετιέται άσκοπα μεταξύ ενός σχόλιου και μιας καρδούλας. Που γυροφέρνει μεταξύ ελληνικών και αγγλικών. Που μπαίνει μπροστά από τα πάντα. Που γίνεται ριάξιον στο φέισμπουκ και συμπληρωματικό σε διαφημιστική ρεκλάμα. Που μάθαμε να αγαπάμε το παγωτό, το βουνό, το ροζ, το βιβλίο, τη φανέλα. Και ξεχάσαμε να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο. Που ερωτευόμαστε τη θάλασσα, το σκύλο, την ομάδα, μιαν ιδέα, μια ταινία ένα άσκοπο πίνακα που κρεμάσαμε πάνω από την τραπεζαρία. Πήραμε τον έρωτα και τον εξευτελίσαμε σε λέξη για όλες τις χρήσεις.

clipaart-library.com

Κι αυτό δε μας ενοχλεί, δε μας ξαφνιάζει καν. Είναι εντάξει να μπορώ να πω «αγαπώ» απλά για να χειραγωγήσω. Είναι εντάξει να μπορώ να πω «θέλω» ή «ελπίζω» ή «υπόσχομαι» απλά για να κερδίσω τις εντυπώσεις. Είναι εντάξει να πετώ τις λέξεις τη μία μετά την άλλη δημιουργώντας μια πλάνη στην οποία κάποιος άλλος θα πιστέψει. Είναι εντάξει να παίρνω τις έννοιες και να παίζω μαζί τους, χωρίς να υπολογίζω παράπλευρες απώλειες. Είναι εντάξει έως ότου κάποιος άλλος το κάνει σε μένα.

Τότε θα θυμηθώ ότι κάπου, κάποτε οι λέξεις είχαν σημασία. Είχαν ουσία. Ουσία που ξεχάστηκε, αγνοήθηκε, καταπατήθηκε. Ότι το να «θέλω» κάτι και να μπορώ να το προφέρω θέλει θάρρος, θέλει διαύγεια και επίγνωση. Ότι το «αγαπάω» θέλει αγώνα και αυτοθυσία και καμία σχέση δεν έχει δίπλα σε εγωισμούς και συμφέροντα. Ότι ο «έρωτας» καμία τομή δεν μπορεί να έχει με οτιδήποτε απτό. Δεν μπορεί να έχει υπόσταση, δε χωρά στην ύλη. Ότι λέξεις σαν κι αυτές δεν μπορούν απλά να ειπωθούν. Θέλουν συνέπεια.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μου φαίνεται πως και ο επίλογος θα ακουστεί φλυαρία. Και δε χωράει σπατάλη στο λόγο. Αλλοιώνει την ουσία. Όποια κι αν είναι αυτή.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pcflight.net, i.pinimg.com