Άλλοτε ένας χαρούμενος, ελκυστικός άνθρωπος, γεμάτος θετική ενέργεια που δεν σταματά τα πειράγματα, κι άλλοτε ένα μαραμένο τριαντάφυλλο που χάνει τα φύλλα του με το βραδινό αεράκι, σιωπηλό και τρομαγμένο.

Η κατάθλιψη δεν είναι μονοτονία. Κάποιες μέρες – τις καλές, σηκώνεσαι, φοράς το χαμόγελο, πας στη δουλειά, κάνεις σχέδια κι έπειτα επιστρέφεις στο ήσυχο διαμέρισμα, που κάνεις λίγα ως τίποτα. Τις πιο άσχημες ημέρες, είσαι στα κάτω σου, προτιμάς να μένεις στο σκοτεινό υπνοδωμάτιο και δηλώνεις άρρωστος για να μην δεις κανέναν, κουρασμένος συνήθως – χωρίς αιτία, κι αν βγεις, κλαις στο αυτοκίνητο της επιστροφής.

Η αναγνώριση της κατάστασης είναι το πρώτο βήμα.

Προσωπικά μου πήρε μερικά χρόνια. Για όσους διαφωνούν με τον όρο κατάθλιψη, το ονομάζουμε βαθιά θλίψη και άγχος, επειδή είναι τα βασικά συναισθήματα (έβλεπα για αρκετό καιρό τον εαυτό μου σαν μια στρεσαρισμένη drama queen), που εναλλάσσονται με το απόλυτο κενό.

Εκείνο το κενό είναι που με πληγώνει πιο πολύ από όλα. Ένας άνθρωπος που ζει για χρόνια στο μέγιστο, υπε-ραναλύει, υπερ-ενδιαφέρεται, υπερ-αγαπά, υπερ-προστατεύει, υπέρ-στεναχωριέται, υπέρ-, υπέρ-… ξαφνικά τίποτα. Ακούει και δεν αισθάνεται τίποτα.. Κανένα ενδιαφέρον, κανένα κίνητρο, κανένα αίσθημα χαράς, λύπης, εν συναίσθησης.. Σαν να με πήρες από τον αγαπημένο μου ήλιο, και να με έκλεισες στον σκοτεινό καταψύκτη του υπογείου.

Δύσκολο να το κατανοήσουν οι γύρω σου. Πρώτα πρέπει να το αντιληφθούν, ή μάλλον να τους επιτρέψεις να το αντιληφθούν. Να σβήσεις τον διακόπτη «κοινωνικός για παρέα/οικογένεια», και να μείνεις ο εαυτός σου, όπως είναι στη σημερινή πραγματικότητα, κι ας μην τον αγαπάς.

tanea.gr

Μετά είναι η αιτιολόγηση που ζητούν, γιατί όλα πρέπει να κάνουν νόημα για τους άλλους. Μην κουράζεσαι. Όσες σκέψεις και να μοιραστείς, ποτέ δεν θα είναι αρκετές να σε καταλάβουν, ποτέ δεν θα νιώσουν όπως νιώθεις. Γιατί αυτή η βαθιά θλίψη είναι μια προσωπική περίοδος, που δεν έχει συγκεκριμένη αφορμή και αιτία. Και οι τόσες ερωτήσεις είναι τόσο κουραστικές.. να πρέπει να εξηγείς γιατί νιώθεις αυτά που νιώθεις και η αντίδραση να είναι «μα δεν είναι τόσο σοβαρό αυτό, φτιάχνεται με συζήτηση, τι άλλο σε απασχολεί». Η αποδοχή της κατάστασης από τους γύρω είναι τόσο προκλητική, που δύσκολα ανοίγεσαι. Παλεύεις με θηρία μέσα σου, δεν θέλεις να βιώνεις κι αυτό!  

Εγώ σου λέω ότι είναι εντάξει. Είναι εντάξει να μην νιώθεις καλά και να μην μπορούν οι γύρω σου να σε καταλάβουν, είναι εντάξει να είσαι πεσμένος ψυχολογικά χωρίς λόγο, να νιώθεις βαθιά θλίψη για μικρά πράγματα, να κλαις για ασήμαντα γεγονότα και να θες να μείνεις μόνος. Αποδέξου τα συναισθήματά σου και βρες δραστηριότητες που θα σε βοηθήσουν να νιώσεις καλύτερα, θα σε οδηγήσουν στον άνθρωπο που θέλεις εσύ να είσαι. Κι αν θες βοήθεια, ξέρεις ότι υπάρχει εκείνος, ο ένας, εγώ.

Θα κάτσουμε μαζί στο παγκάκι, να βλέπουμε τα φώτα της πόλης με ένα μπουκάλι κρασί (παγωμένο και λευκό κατά προτίμηση), άλλοτε θα κλαίμε κι άλλοτε θα γελάμε. Εμάς που καταλαβαινόμαστε, μας αγαπάω λίγο πιο πολύ!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: in.gr