Loading

Η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει!

Δηλώνοντας φανατικός οπαδός της Νατάσσας Μποφίλιου, αποφάσισα να αναφερθώ στο τραγούδι που για αρκετά χρόνια μου φαινόταν παράξενα γελοίο. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο (στίχοι) και τον Θέμη Καραμουρατίδη (μουσική) και συμπεριλήφθηκε στον δίσκο «Οι μέρες του Φωτός» που κυκλοφόρησε το 2012. Καθώς ήμουνα «μπέμπης» τότε για να αντιληφθώ τι σήμαιναν οι στίχοι, το τραγούδι μου περνούσε απαρατήρητο. Ενώ όμως τα χρόνια περνούσαν και τα προβλήματα άρχισαν να βαραίνουν- καλά, 23 χρονών πόσα προβλήματα μπορεί να έχεις; – το τραγούδι άρχισε να παίζει σε επαναλαμβανόμενη βάση στο playlist μου.  Έτσι μια εύλογη μέρα κάθισα να αναλύσω τους στίχους όσο μου το επέτρεπαν οι δυνατότητες μου. Η ανάλυση αυτή στα δικά μου αυτιά ακούγεται αρεστή, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλες εξηγήσεις καλύτερες και ίσως πιο κοντά στα μέτρα άλλων. Αυτή είναι εξάλλου η μαγεία τέτοιων τραγουδιών- ο καθένας μπορεί να τα αντιληφθεί διαφορετικά!

«Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε η απώλεια θα μπορούσε να ‘ναι κούνια μας
δεν μπορείς να τα ‘χεις όλα, πρώτη φράση που μαθαίνουμε…»

Το τραγούδι ξεκινάει με κάτι που θα έπρεπε να έχουμε μάθει όλοι όταν είμαστε μικροί. Όταν  γεννιόμαστε έχουμε την εντύπωση ότι μας ανήκουν τα πάντα, ο κόσμος, ο ουρανός ακόμα και τα αστέρια, και ξαφνικά προσγειωνόμαστε καθώς «δεν μπορούμε να τα ‘χουμε όλα.» Η ακύρωση αυτής της βεβαιότητας έρχεται ομαλά σε κάποιες περιπτώσεις άλλα και ανώμαλα σε κάποιες άλλες- ειδικά αν είσαι πρώτο παιδί και έρχεται το επόμενο αδερφάκι. 

«Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ” αδέρφια μας, μάθε πλέον να μοιράζεσαι κι έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε…»

Οι στίχοι αυτοί αναφέρουν ξεκάθαρα ότι πρέπει να μοιραζόμαστε τα γλυκά και τα παιχνίδια μας (τα υπάρχοντα μας) με τα αδέρφια μας – και όχι μόνο. Έτσι, όσο πιο γρήγορα μάθουμε να διαμοιράζουμε τα αγαθά- δηλαδή να προσφέρουμε βοήθεια- τόσο το καλύτερο για εμάς.

«Και τα χρόνια περνάνε και ό, τι τρώμε κερνάμε, δίνουμε ό,τι αποκτάμε ώσπου κάτι τελειώνει…»

Τα χρόνια περνάνε όμως, και δυστυχώς ζούμε σε ένα κόσμο που «ό,τι τρώει κερνάει». Και κακά τα ψέματα, δεν κερνάνε όλοι καλοσύνη. Συνεπέστατα, σε κάποια στιγμή θα στερέψει και η καλοσύνη των μερικών.

«Και οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς δεν αντιδράμε μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι…»

Οι πιο πάνω στοίχοι αντικατοπτρίζουν την τραγικότητα της ζωής. Οι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή μας και εμείς είτε από εγωισμό είτε λόγω καταστάσεων δεν αντιδράμε. Είναι πιο εύκολο να μάθουμε να ξεχνάμε και να αποδεχόμαστε την απουσία, παρά να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε κάποιον στη ζωή μας. Πολλές φορές ο εγωισμός δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά και έτσι καταλήγουμε να είμαστε μόνοι.

«Μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά,
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει πάντα…»

Τα λόγια αυτά αντλούν θετικότητα, καθώς μας θυμίζουν ότι οι αναξιότητες που αναφέρθηκαν, είναι μια διαδικασία που απαιτείται έτσι ώστε η καρδία μας για να ψηλώσει. Μπορεί δηλαδή να πονάμε αλλά στο τέλος ίσως να αξίζει τον κόπο!

Το τραγούδι καταφέρνει με επιτυχία να σκιαγραφήσει την «κατάντια» των ανθρώπων της εποχής μας.  Καταφέρνει όμως και να περάσει το μήνυμα ότι οι δυσκολίες και ο πόνος που περνάμε δεν παν χαμένα, σαν ένα ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά από μια καταιγίδα! Να θυμάστε ότι αν νιώθετε απογοήτευση και πόνο είναι γιατί η καρδία σας ψηλώνει!  Προσπαθήστε να αντέξετε τη δύσκολη αυτή περίοδο, γιατί όπως είναι γνωστό οι ανηφορικοί δρόμοι έχουν την καλύτερη θέα!


***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: dogma.gr

svg

What do you think?

Show comments / Leave a comment

Leave a reply

svg
Quick Navigation
  • 01

    Η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει!