Εξουθένωση < εξουθενώνω < εξουθενώνομαι : μειώνω τη σωματική ή τη ψυχική δύναμη μου

Εγώ εξουθενώνομαι

Εσύ εξουθενώνεσαι

Αυτός εξουθενώνεται

Εμείς εξουθενωνόμαστε

Εσείς εξουθενώνεστε

Αυτοί εξουθενώνονται

Όχι δε σας κάνω μαθήματα γραμματικής. Μια απλή διαπίστωση κάνω. Και νομίζω θα την κάνετε κι εσείς.

Πρόσφατα «ήχησε» στ’ αυτιά μου μια έννοια που μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον. «Το σύνδρομο της εξουθένωσης». Πριν μπω καν στον κόπο να ενημερωθώ για την άποψη αυτή, συμφώνησα απόλυτα  και ταυτίστηκα.

Θα χαρακτήριζα  με μεγάλη βεβαιότητα και σιγουριά, τη δική μας γενιά αλλά  και τις  επερχόμενες ως πλέον εξουθενωμένες και πιο συγκεκριμένα «αυτοεξουθενωμένες» Γιατί το λέω αυτό;  Μα γιατί όντως εξουθενωνόμαστε! Σε ό,τι κάνουμε , όπως κι αν το κάνουμε, όποτε κι αν γίνεται αυτό.

Λίγοι από μας ξέρουμε να ζούμε. Χάσαμε το νόημα, χάσαμε την μπάλα που λέμε και πιο πεζά! Ζούμε  γεμάτοι ένταση, τρέχουμε να προλάβουμε το χρόνο ! Θυμώνουμε, βρίζουμε! Δεν ξέρουμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές. Απολαμβάνουμε προσωρινά τα υλικά και χαιρόμαστε προσωρινά με «άδεια» πράγματα. Δεν βλέπουμε την προσωπική ευτυχία που απλώνεται μπροστά μας. Στην οικογένειά μας, στα παιδιά μας, τους φίλους μας, τη θαλπωρή και τη ζεστασιά του σπιτιού μας, στα απλά καθημερινά … Ψάχνουμε την ευτυχία εκεί που δεν υπάρχει. Στην επιτυχία, στην επιδειξιομανία, στην αυτοπροβολή, στην επαγγελματική καταξίωση, στην απόκτηση χρήματος, στην άνετη ζωή με τις υλικές μας ανέσεις.

Δε γεννηθήκαμε έτσι. Οι κοινωνικοί φραγμοί μας γαλούχησαν να ακολουθούμε αυτή την τάση. Να υιοθετούμε αυτό «το σύνδρομο της εξουθένωσης». Γιατί για να καταφέρουμε να τα πετύχουμε όλα αυτά, που νομίζουμε ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους εξουθενωνόμαστε. Εξουθενωθήκαμε σαν έφηβοι στα σχολικά μας χρόνια να διεκδικήσουμε μια θέση στο πανεπιστήμιο, γιατί αυτό επιβάλλει το τεχνοκρατικό εκπαιδευτικό μας σύστημα. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε τη φοιτητική μας ζωή αλλά κι εκεί μια εξουθένωση την νιώσαμε, μέχρι να κατακτήσουμε το πολυπόθητο πτυχίο μας. Κι ακολούθησαν κι άλλα που μας εξουθένωσαν, γιατί δεν επαναπαυόμαστε με τα λίγα. Οι απαιτήσεις των καιρών μας είναι μεγάλες και ο ανταγωνισμός ακόμη μεγαλύτερος.

Η πιο μεγάλη εξουθένωση όμως ήρθε μετά. Στην αναζήτηση της επαγγελματικής επιτυχίας. Εξουθενωθήκαμε να βρούμε το ιδανικό για μας επάγγελμα, κι ο καθένας μας εξουθενώνεται για να το εξελίξει.

Κάναμε οικογένειες οι περισσότεροι, παιδιά, δικά μας σπίτια, αλλά ούτε τα απολαμβάνουμε ούτε τα χαιρόμαστε. Εξουθενωνόμαστε να τα διατηρήσουμε και θα εξουθενωνόμαστε κι εμείς και οι επόμενες γενιές, να  έχουμε τον πήχη ψηλά!

Γιατί έτσι έχουμε μάθει! Γιατί αυτός είναι ο τρόπος ζωής μας. Μάθαμε να είμαστε όλοι τελειομανείς. Κι αυτό το μεταδίδουμε και στις μετέπειτα γενιές.

Αυτή η εξουθένωση όμως, όσο βασανιστική κι αν είναι, γίνεται η κινητήριος μας δύναμη. Γιατί χωρίς αυτή δεν θα βάζαμε στόχους. Δεν θα είχαμε πείσμα. Δε θα ήμασταν καθόλου δημιουργικοί. Γιατί σκέψου ότι όσα πράγματα εξουθενώθηκες να τα πετύχεις, τόσο πιο πολύ τα εκτιμάς και τόσο μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη νιώθεις γι’ αυτά. Γιατί εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία. Στο ότι κέρδισες με το σπαθί σου, ό,τι έχεις στη ζωή σου. Και δεν θα το ‘χες, αν δεν είχες εξουθενωθεί!

Εξουθενώσου λοιπόν, αλλά κάνε το με το σωστό τρόπο! Να αγαπάς τον εαυτό και να νιώθεις ικανοποίηση, για ό,τι κατάφερες σε αυτή τη ζωή και να το απολαμβάνεις. Και να εξουθενώνεσαι ώστε να κατακτήσεις κι άλλα. Μην πάψεις ποτέ να ονειρεύεσαι και πάλεψε το.

Όταν νιώσεις εξουθένωση, σημαίνει τα κατάφερες!

Μην τα παράτας ποτέ! Αυτό άλλωστε απαιτεί η γενιά μας!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com