Τη θυμάμαι καλά, εκείνη την πρώτη του Σεπτέμβρη. Είχα βάλει κάτι καινούρια σανδαλάκια και πήγα για δουλειά. Ήμουν τόσο χαρούμενη, γιατί την προηγούμενη μέρα είχα παραγγείλει τον καναπέ για το σπίτι που σκόπευα να μετακομίσω σύντομα.

«Καλημέραααα!» είπα μπαίνοντας μέσα μες το κέφι και τη χαρά, για να παρατηρήσω ότι το αφεντικό μου παραδόξως ήταν ήδη στο γραφείο. «Να φτιάξω καφέ;» ρώταγα κεφάτη αφήνοντας το μεσημεριανό μου στην κουζίνα. «Όχι, άσε τα πράγματά σου και έλα λίγο εδώ» τον άκουσα να λέει από μέσα. Κάνω ότι μου λέει και πάω στο meeting room.

«Σ’ ευχαριστούμε για τη συνεργασία σου, αλλά σήμερα είναι η τελευταία σου μέρα!»

Ποιανού συνεργασία; Ποιανού η μέρα; Ποια μέρα; Τι έκανα;

«Να, υπέγραψε εδώ». Δεν κατάλαβα τι υπέγραψα και έφυγα αποσβολωμένη και είπα και ευχαριστώ! Ααα όλα κι όλα. Ευγένεια πάνω από όλα. Σάμπως σκεφτόμουν; Με είχε χτυπήσει τσουνάμι…

Την επόμενη μέρα έπρεπε να πάω στον ΟΑΕΔ. Πρώτη φορά στη ζωή μου ΟΑΕΔ… «Να πας νωρίς το πρωί να πάρεις νούμερο», «Να πάρεις τηλέφωνο να δεις τα δικαιολογητικά, μην ταλαιπωρηθείς» , «Τι φόλα ήταν αυτή που έφαγες;» Αυτό το τελευταίο ήταν το καλύτερο που άκουσα! Το πιο to the point και εμπειρικά και συναισθηματικά.

Τα ετοιμάζω όλα και λείπουν οι υπογραφές… Του αφεντικού! Όχι ρε γαμώτο… πρέπει να ξαναπάω στον τόπο του εγκλήματος. Φόρεσα τα ωραία μου ρουχαλάκια να το παίξω άνετη, έβαλα κι ένα ωραίο χαμόγελο να μη φαίνεται ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται και τι θα κάνω, πήρα ανάσα και πήγα. Είχα ενημερώσει ότι θα πήγαινα στις 03 του μήνα. Μπαίνω μέσα και… την είδα.

«Ποια είναι αυτή που κάθεται στη θέση μου;» σκέφτηκα. Την ξέρω. Κάτι μου θυμίζει. Περπάταγα σα μεθυσμένη προς το αφεντικό. «Είμαι η Γιάννα!» . Α ναι η Γιάννα! Σκέφτηκα από μέσα μου. Μπορεί να χτύπησα και το κούτελό μου με το χέρι μου του στυλ…  Ντόινκ! πώς δεν σε αναγνώρισα! Μήπως γιατί το τσουνάμι με ξαναχτύπησε; Οεο!

Πάω στο boss και μου λέει «Ε δεν πήρες ένα τηλέφωνο πιο πριν».

Ε να σε αρχίσω τώρα σε αυτά που αν τα ακούσει η μανουλίτσα μου, θα πει το παιδί μου θέλει εξορκισμό; Δηλαδή τι θα έκανες; Θα την έκρυβες σαν το παράνομο αίσθημα στην ντουλάπα… του γραφείου;

Πήρα τα χαρτιά και έφυγα. Η φίλη που ήταν μαζί μου, είπε ότι βγήκα από το κτίριο κλαίγοντας. Εγώ δεν ένιωθα δάκρυα. Δεν ένιωθα πόνο. Ένιωθα μια τεράστια αδικία και ένα τεράστιο «γιατί»; Προσπαθούσα να επεξεργαστώ τα δεδομένα και το μυαλό μου ήταν αλλού. Εγώ, που επεξεργάζομαι τα δεδομένα πιο γρήγορα από ότι ανοιγοκλείνω τα ωραία, μπιρμπιλωτά μου ματάκια!

Πήγα την επόμενη μέρα στον ΟΑΕΔ και είδα όλο αυτόν τον κόσμο να περιμένει στην ουρά… για την ουρά. Εκεί ήρθε και με βρήκε το τσουνάμι Νο3. Εκεί, ένιωσα πόσο μικρή είμαι. Δεν διέφερα σε τίποτα από αυτόν τον κόσμο κι ας φόραγα πιο ωραία ρούχα κι ας μύριζα πιο όμορφα. Ήμουν, έγινα, μία από αυτούς. Άνθρωπος.

Μουδιασμένη γύρισα σπίτι και το «γιατί σε μένα» σταμάτησε να υπάρχει. Δεν ήμουν τίποτα ξεχωριστό πια. Γιατί το ξε-χωριστό, χωρίζει, δεν ενώνει. Και εγώ δεν ένιωθα πλέον μόνη.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com