Κανείς δεν περίμενε ότι η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν πιο μαύρη και από το ολοκληρωτικό σκοτάδι. Καμία 19η Ιουλίου δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια και η καρδιά του Δημήτρη σταμάτησε να χτυπάει για πάντα στα 27 του χρόνια. Ο χρόνος του είχε τελειώσει. Άδικα, βίαια, απότομα. Το καλοκαίρι του 2012, η Κάλια αναγκάστηκε να βάψει την ψυχή της με μαύρο χρώμα γιατί ένας οδηγός ήταν το λιγότερο απερίσκεπτος. Αυτή η μαυροφορεμένη μάνα για μένα ήταν και θα είναι σύμβολο ψυχικής δύναμης. Η ιστορία του Δημήτρη θέλω να ακουστεί, για να συγκινήσει έστω και στο ελάχιστο τον κάθε οδηγό. Κάθε χρόνο οι ζωές που χάνονται στην άσφαλτο είναι πολλές και θα μπορούσαν να αποφευχθούν οι τραγικοί θάνατοι με λίγη περισσότερη υπευθυνότητα.

Με την Κάλια γνωριστήκαμε όταν δουλεύαμε και οι δύο ως ταξιθέτριες σε ένα θέατρο στην επαρχία Λεμεσού. Μου μίλησε για την ιστορία της, τη ζωή της. Την θαύμαζα πάντα για το κουράγιο της να συνεχίζει να ζει κουβαλώντας απίστευτα βάρη και σταυρούς. Να συνεχίζει να ζει ξέροντας πως δεν θα ξαναδεί τον Δημήτρη, δεν θα τον δει να μεγαλώνει, να κάνει οικογένεια. Όπως μας δήλωσε και η ίδια «κάθε χρόνος που περνά είναι και πιο δύσκολος, γιατί λες σήμερα θα ήταν έτσι ο γιος μου». Με βουρκωμένα μάτια όμως συνεχίζει και μου λέει πως «παίρνω δύναμη από τον γιο μου γιατί δεν ήθελε να με βλέπει ποτέ να κλαίω» και η Κάλια δεν έκλαψε, ούτε όταν έμαθε τα μαντάτα ούτε όταν αποχαιρετούσε τον Δημήτρη για τελευταία φορά. Η στιγμή που ξέσπασε, που λύγισε ήρθε μετά από χρόνια όταν αντίκρισε την αιτία που ο Δημήτρης δεν βρισκόταν ακόμη μαζί της. «Κόπηκαν τα πόδια μου, του είπα Κυριάκο γεια σου. Σε εμένα μιλάς μου είπε, με ξέρεις;  Εγώ σε ξέρω εσύ όχι του είπα και του ξεφώνισα μόνο μια ημερομηνία και του είπα θα καταλάβεις ποιά είμαι όταν σου την πω. Κάταλαβε, είσαι η μητέρα του Δημήτρη μου είπε και πήγε να μου πει κάτι και εγώ απλά του είπα να πας στο καλό». Μετά έριξε το δάκρυ που δεν έριξε όλα αυτά τα χρόνια, έκλαιγε με λυγμούς ασταμάτητους. Στον Κυριάκο επεβλήθη μόνο ένα πρόστιμο. Λίγα λεφτά για ένα φόνο που έγινε από αμέλεια. Εάν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτές τις λέξεις συντακτικά σε μια πρόταση.

 Ο οδηγός του αυτοκινήτου που έκοψε τον δρόμο στον Δημήτρη που ήταν πάνω στην μηχανή, έστριψε για να σταθμεύσει στο σπίτι του χωρίς να ελέγξει τον δρόμο. Δεν είδε τον Δημήτρη. Πέθανε ακαριαία. ‘Επαθε ολική ρήξη σπονδύλου και αυχένα. Την ίδια ώρα που ο Δημήτρης άφηνε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του, οι γείτονες του διερωτούνταν γιατί ο σκύλος του σήκωσε το χωριό. «Δεν γάβγιζε, ούρλιαζε μου είπαν οι γείτονες» μας εξηγεί η Κάλια. Το Ροτβαιλερ το διαισθάνθηκε, η μάνα όμως όταν την ενημέρωσαν πως τον είχαν στο νοσοκομείο δεν ήξερε πως ήταν νεκρός. Όταν έφτασε στις πρώτες βοήθειες, « η πόρτα ήταν ασφαλισμένη, την έσπρωξα με μανία γιατί εκείνη την ώρα η δύναμη τον ανθρώπου δεν μέτρα και την άνοιξα χωρίς κωδικό. Ήταν λες και κοιμότανε, δεν είχε γρατσουνιά πάνω του, είχε πεθάνει από εσωτερική αιμορραγία». Τραγική ειρωνεία. Η όψη του έμοιαζε τόσο γαλήνια σε αντίθεση με τον βάναυσο τρόπο που έσβησε τόσο αναπάντεχα.

Η Κάλια άντεξε. Έπρεπε να αντέξει. Έχασε ένα παιδί, είχε όμως ακόμη ένα, την Μαρία. Και όντας μονογονέας οι επιλογές της ήταν μονόδρομος. Για αυτό τον λόγο την θαυμάζω και για άλλους τόσους. Θα την δεις πάντα χαμογελαστή, με ένα καλό λόγο για όλους. Δεν έχει χάσει την πίστη της, κρατάει γερά, αγαπά τη ζωή. Η τελευταία της κουβέντα που ήθελε να μοιραστεί μαζί μου ήταν η εξής : « Πρέπει να έχει υπευθυνότητα ο κάθε οδηγός, γιατί όταν κόβουμε τον δρόμο, ίσως κόψουμε και το νήμα μιας ζωής » και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Όλοι έχουμε τρεχάματα στην καθημερινότητα μας, αλλά όταν οδηγούμε το μυαλό μας πρέπει να βρίσκεται στο δρόμο για να μην κλαίνε άλλο μητέρες τα παιδιά τους.

Με την σειρά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω την Κάλια για την ώρα που μου αφιέρωσε γιατί ξέρω πόσο την πονάει να μιλάει για αυτό αλλά και ένα ευχαριστώ στο Beezdom που μας δίνει την ευκαιρία να προβάλλουμε ιστορίες ανθρώπων – ηρώων.