Στη ζωή μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις που πρέπει να λάβει ένα άτομο αποτελεί η επιλογή της καριέρας που θέλει να ακολουθήσει. Δεν αποτελεί μια απλή απόφαση για έναν και μοναδικό λόγο: αυτή θα γίνει η καθημερινότητα μας και αυτή θα γεμίζει με εμπειρίες το βιβλίο της ζωής μας.

Κι αν σκεφτεί κανείς ότι μια τέτοια απόφαση σε μια σχετικά πολύ μικρή ηλικία, που δεν είμαστε ακόμα ολοκληρωμένες προσωπικότητες και πνευματικά ώριμοι, είναι δύσκολη, τότε φανταστείτε πόσο πιο περίπλοκη θα είναι για κάποιον η απόφαση να πάρει στα χέρια του ζωές 100 άλλων ανθρώπων την ίδια στιγμή. Η ευθύνη που αναλογεί σε ένα γιατρό δηλαδή.

Στην ιατρική σχολή ένα από τα πρώτα πράγματα που αντιλαμβάνεται κάποιος μόλις εισέλθει σε αυτή, είναι ο πολύ μακρύς δρόμος που έχει να ακολουθήσει. Οι γνώσεις πέφτουν σαν βροχή προς τα πάνω σου και εσύ κάποιες φορές νιώθεις ότι κρατάς ομπρέλα και άλλες να νιώθεις ότι έχεις γίνει μούσκεμα και θα αρρωστήσεις. Μέση κατάσταση σπάνια υπάρχει. Εφόσον μελλοντικά θα έχεις στα χέρια σου την ζωή ενός ανθρώπου πρέπει να περάσεις από ένα απαιτητικό σύστημα το οποίο θα βγάζει σε ένα μεγάλο ποσοστό άτομα τα οποία θα έχουν όλα τα εφόδια για να μπορέσουν να εκπληρώσουν και αυτή με την σειρά τους την βασική απαίτηση του επαγγέλματος τους. Ποια είναι αυτή; Να σώσουν μια ζωή.

Πως αντέχονταιόμως τα τόσα χρόνια σπουδών και αργότερα ο τεράστιος φόρτος εργασίας; Λοιπόν τόσο η ιατρική όσο και οι παραϊατρικοί κλάδοι αποτελούν σε μικρότερο βαθμό επαγγέλματα και σε μεγαλύτερο λειτούργημα. Αν ρωτήσετε έναν γιατρό γιατί κάνει αυτό που κάνει πολύ συχνά θα ακούσετε την απάντηση «Μου αρέσει, το αγαπώ». Και στις περισσότερες των περιπτώσεων η αγάπη αυτή πηγάζει μέσα από το μυστήριο που γεμίζει την τέχνη αυτή και η πορεία που ακολουθείς σαν να παίρνεις τα κομμάτια από ένα μεγάλο παζλ και τα ενώνεις για να φτάσεις σε μια σωστή διάγνωση. Αυτό είναι και το στοίχημα άλλωστε, μια σωστή διάγνωση.

Για να συμβούν όλα αυτά όμως απαιτείται από τον γιατρό να βρίσκεται την ώρα που εργάζεται εκεί τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Έτσι δεν υπάρχουν μεγάλες νύχτες, νύχτες με αλκοόλ ή διασκέδασης όταν το επόμενο πρωί έχεις δουλειά. Και εύλογα κάποιος θα ρωτήσει τι κάνει όλες αυτές τις θυσίες να αξίζουν; Πολλοί (βασικά οι πλείστοι) νομίζουν οτι τα λεφτά είναι το βάλσαμο τους, αλλά λυπάμαι θα τους απογοητεύσω.

Η χαρά που παίρνουν οι ασθενείς όταν νιώθουν καλύτερα είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο βάλσαμο από όλα στις πληγές που αφήνουν πίσω τους τόσο η σχολή όσο και πολλές ώρες εργασίας. Αυτό τουλάχιστον νιώθει ο κάθε ευσυνείδητος γιατρός.

Ποια είναι, λοιπόν, η ευθύνη ζωής ενός γιατρού; Είναι η τεράστια ευθύνη να επαναφέρει το χαμόγελο στον ασθενή του, που το έχασε μέσα στον πόνο και τις δυσκολίες που φέρνει μαζί της μια ασθένεια  για να έρθει με την σειρά του και το δικό του χαμόγελο. Αυτό θα κάνει τις δυσκολίες που και ο ίδιος αντιμετώπισε να αξίζουν. Είναι λοιπόν διπλή ευθύνη τόσο στον ίδιο τον ασθενή όσο και στον εαυτό του.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com