Πήρα λίγη έμπνευση από το άρθρο της Αγγέλας. Βασικά για να είμαι ειλικρινής ζήλεψα. Διαβάζοντας το με πήρε πίσω στη δική μου περιπέτεια σε εκείνο το σκοτεινό μέρος. Μου ξύπνησε και κάποια συναισθήματα που να σας πω την αλήθεια δεν γνώριζα ότι υπήρχαν. Εν πάση περιπτώσει με αυτό τον πρόλογο θα ξεκινήσω να διηγούμαι τη δική μου εμπειρία στο Άουσβιτς.

5 Φεβρουαρίου 2022, Οσβιέτσιμ, Πολωνία

Αν σας πω τι σκεφτόμουν κατά την διάρκεια της μεταφοράς μας εκεί μάλλον θα σας έλεγα ψέματα. Χάζευα λογικά από το παράθυρο του λεωφορείου, τα όμορφα τοπία και τα γραφικά χωριουδάκια που περνούσαμε στο διάβα μας για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Δεν ένιωθα κάτι, μπορεί να είχα λίγο συγκρατημένο ενθουσιασμό για το γεγονός ότι θα δω από κοντά ένα μνημείο τόσο μεγάλης ιστορικής σημασίας.

Και για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε μπροστά στην πύλη του πρώτου στρατοπέδου συγκέντρωσης. Arbeit Macht Frei. Η δουλειά σε ελευθερώνει. Αυτό είναι το πρώτο που θα δεις, αυτό ήταν και το πρώτο που έβλεπαν και αυτοί. Με μια βασική διαφορά εσύ ξέρεις πλέον το τέλος και την βασανιστική διάρκεια, αυτοί όχι.

Περπατώντας ανάμεσα στα κτήρια με την ξεναγό, το μόνο που με κυριαρχούσε ήταν μια συνεχής ανατριχίλα. Ένα αίσθημα ταπείνωσης, αποτροπιασμού και την αίσθηση ότι πράγματι είσαι τυχερός για τη ζωή που έχεις. Μπορείς να δεις υπάρχοντα ανθρώπων, χιλιάδες υπάρχοντα και το καθένα να αντιστοιχεί σε μια ζωή που χάθηκε λόγο διεστραμμένων ανθρώπων με διεστραμμένες ιδέες. Όχι 10, ούτε 100 αλλά 1,5 εκατομμύριο.

Περπατώντας ανάμεσα στα κτήρια μπορούσες να δεις του κοιτώνες που κοιμόντουσαν όσοι ήταν φυλακισμένοι εκεί. Πέντε με έξι άτομα σε ένα ‘’κρεβάτι’’ που χωρούσε με το ζόρι δύο άτομα. Στριμωγμένοι ο ένας πάνω στο άλλο, καταδικασμένοι σε μια ζωή που δεν επέλεξαν οι ίδιοι. Μπορούσες να δεις τους κοιτώνες που οι γιατροί έκαναν πειράματα σε ανθρώπους κυνηγώντας φανταστικά σενάρια, με αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Μπορούσες να δεις τα ξύλα που τους κρεμούσαν ή το τοίχο που τους έστηναν για να τους πυροβολήσουν γιατί τόλμησαν να γεννηθούν στον λάθος τόπο την λάθος εποχή.

Περπατώντας ανάμεσα στα δρομάκια μπορούσες να δεις τον ηλεκτρικό φράκτη που τους εμπόδιζε να βγουν από αυτή την κόλαση επί γης. Τους πύργους των φρουρών που τους πυροβολούσαν αν φαίνονταν περίεργοι. Και κάπου εκεί στο τέλος αυτής της διαδρομής φτάνεις στο κρεματόριο. Μπαίνοντας από μια στενή πόρτα έφταναν στο τέλος τους. Δεν είχε σημασία αν είσαι έγκυος, γέρος, παιδί ή ένας δυνατός ενήλικας. Το μόνο που αρκούσε ήταν να μην ταιριάζεις πλέον στο πλάνο τους. Πρώτα σε δηλητηρίαζαν και μετά σε έκαιγαν για να χαθεί κάθε πειστήριο της ύπαρξης σου. Έξω από το κρεματόριο η κρεμάλα που σηματοδότησε ίσως και το τέλος του στρατοπέδου. Εκεί που κρεμάστηκε ο διοικητής της κόλασης αυτής. Ο δαίμονας αυτός άφησε την τελευταία του πνοή στο χώρο που διέπραξε τις χείριστες πράξεις.

Μια παρόμοια περιπέτεια είναι και το Άουσβιτς- Μπίρκεναου με μόνη διαφορά το τεράστιο μνημείο, τα μεγαλύτερα κρεματόρια, τους περισσότερους κοιτώνες και την ίδια ανακατωσούρα στο στομάχι. Ας είναι αυτή κραυγή απελπισίας και προειδοποίησης. Και κάπως έτσι έπεσα για ύπνο χαρούμενος για την περιπέτεια, την γνώση, την καλή παρέα αλλά και την ίδια ανακατωσούρα, με μια μεγάλη ελπίδα: Εμείς να γίνουμε καλύτεροι.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com