Κούκλες, φορέματα, μωράκια να κλαίνε, να τα ταΐζεις, να τους αλλάζεις πανί.. Υπάρχει κοριτσάκι χωρίς αυτά τα παιχνίδια;
Η μεγάλη κόρη είναι πάντα η κυριότερη βοήθεια της μητέρας, για το μικρότερο βρέφος.
Η προετοιμασία του κοριτσιού να γίνει μητέρα ξεκινά από πολύ νωρίς στην κοινωνία μας, σε αντίθεση με την προετοιμασία της να γίνει άνθρωπος, σύζυγος, ερωμένη. Ρόλοι που προηγούνται της μητέρας.
Σχολείο, σπουδές, γάμος, παιδιά.
Πότε θα βρεις άντρα; Πότε θα παντρευτείτε; Πότε θα κάνετε παιδάκι; Πότε θα κάνετε δεύτερο παιδάκι;
Κι είμαι κι εγώ, περασμένα τα 30 και πνίγομαι μες την κοινωνική πίεση να κάνω παιδιά μες την μη-τυπική ζωή μου. Είναι λέει εγωιστικό να μην θέλει μία γυναίκα να κάνει παιδιά. Είναι όντως;
Θα ήταν εγωιστικό να με ενοχλούσαν οι ραγάδες, αλλά ήδη τις έχω, και την χαλάρωση. Είναι εγωιστικό όμως που δεν νιώθω έτοιμη να μεγαλώσω ένα πλάσμα; Που δεν νιώθω ικανή να μεγαλώσω ένα υγιή άνθρωπο, που θεωρώ ότι δεν θα μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον μαζί μου;
Και εμείς; Εμείς δεν είμαστε υγιείς; Κανείς μας δεν μεγάλωσε σε ένα τέλειο περιβάλλον και μια χαρά βγήκαμε. Μα είμαστε μια χαρά; Οι γυναικοκτονίες θερίζουν σαν πανδημία. Ο εκφοβισμός σκοτώνει. Τα παιδιά μας αυτοκτονούν. Τα ποσοστά διαζυγίων αυξάνονται κάθε χρόνο. Ούτε καν η ανακύκλωση δεν γίνεται σωστά. Μια χαρά βγήκαμε, αλλά μας ψεκάζουν…
Τα παιδιά φέρνουν την ευτυχία.
Κι αυτή είναι ίσως η πιο εγωιστική φράση που αντηχεί στα δικά μου αυτιά. Να κάνω ένα παιδί για να γίνω εγώ ευτυχισμένη. Για να ολοκληρωθώ σαν άνθρωπος. Για να έχω κάποιον να με φροντίσει στα γεράματα.
Πόση ειρωνεία μες τούτη την κουλτούρα μας, μες το πετσί μας.
Ποιος ορίζει την ευτυχία μου καλύτερα από εμένα; Αν δεν είσαι εσύ ολοκληρωμένος, ανεξάρτητος άνθρωπος, πώς να γίνεις γονιός.
Είναι κι αυτή η πατριαρχία που στοιχειώνει τα όνειρά μου. Αν κάνω κόρη και είναι φεμινίστρια, αν την σκοτώσει ο άντρας της, ο φίλος της, ο εραστής της. Αν ο γιος μου είναι φασίστας, ναρκομανής, δολοφόνος. Πώς θα το αντέξω;
Μην με παρεξηγείς. Λατρεύω τα παιδιά, ίσως λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο. Συγκινούμαι στην ιδέα να κρατήσω το δικό μου παιδί αγκαλιά, να τραγουδήσουμε Ζουζούνια, να του διαβάζω Τριβιζά, να του δείξω τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα, να γεμίσω το Instagram με πατουσάκια, να είμαι από πάνω του όσο κοιμάται να ξέρω ότι αναπνέει.
Απλά δεν έτυχε, ή δεν μπορώ, ή δεν θέλω. Δεν σημαίνει ότι με πονά/απασχολεί λιγότερο ή περισσότερο. Μεγάλωσα για να γίνω μάνα, είτε μ’ αρέσει είτε όχι. Με πονά όμως που ρωτάς και με κρίνεις χωρίς να ξέρεις. Και όχι, δεν θέλω να το συζητήσω, δεν σε αφορά, δεν χρειάζεται να γνωρίζεις για μένα και το σώμα μου ή τις επιλογές μου.
Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να τα κυνηγήσει αυτά, ή αν η ζωή τα φέρνει… Κοσμάκης που δεν ήθελε παιδιά και του ‘ρθαν κατά λάθος, και άλλους που καίγεται η ψυχούλα τους και έμεινε μόνο πάγος..
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: drpeterengland.com.au
What do you think?
Show comments / Leave a comment