“Εντάξει μωρέ, και αύριο μέρα είναι”

“Από Δευτέρα ξεκινάω δίαιτα!”

“Έχω ώρα ακόμη…Θα το κάνω αργότερα”

Σίγουρα οι φράσεις αυτές σου ακούγονται αρκετά οικείες, είτε γιατί σου τις έχουν πει εκατομμύρια φορές οι φίλοι σου, είτε γιατί τις έχεις αραδιάσει εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου προσπαθώντας να ‘γλιτώσεις’ το αναπόφευκτο.

 Για γύρισε όμως την πλάτη σου να αντικρίσεις τις σκονισμένες ασκήσεις πάνω στο γραφείο που κάποια στιγμή πρέπει να παραδώσεις! Για γύρισε και στρέψε το βλέμμα σου στα χειμερινά ρούχα, τα οποία πρέπει να αντικαταστήσεις με τα καλοκαιρινά, καθώς πια ο καύσωνας σου χτυπάει την πόρτα. Για σήκω μια φορά στην ώρα σου όταν χτυπάει το ξυπνητήρι, το οποίο κάθε πρωί ανέχεται αναβολή στην αναβολή που με ένα πάτημα κατορθώνεις. Φυσικά, εκείνη τη Δευτέρα που θα ξεκινήσεις γυμναστήριο και θα κόψεις το τσιγάρο δεν την αναφέρω καν, καθώς ποτέ δεν έρχεται.

mamamia.com

Τι όμως πραγματικά κρύβεται πίσω από την αναβλητικότητά;

Δεν ζηλεύω κάτι άλλο περισσότερο από τους μη αναβλητικούς ανθρώπους. Να, το γράφω και ούτε  ο αυτόματος διορθωτής στο κινητό δεν το αναγνωρίζει.

Αχ! Αυτό το σιχαμένο αίσθημα της αναβολής… Η υποχρέωση που σε φωνάζει από το δίπλα δωμάτιο από την μία, μα και ο φόβος και το άγχος από την άλλη που σε κρατάνε συνεχώς πίσω, δεν θα έλεγε ποτέ κανείς πως είναι το μυστικό μίας μακροχρόνιας και ευτυχισμένης ζωής, μα συμβαίνει. Έτσι δεν είναι; Και ξέρω πως ξέρεις καλά το συναίσθημα αυτό… και ξέρεις πως το ξέρουν και οι άλλοι πως το ξέρεις. Αλλά ίσως δεν καταλαβαίνουν.

Ίσως δεν ξέρουν πως είναι να ακούς την κίνηση έξω από την πόρτα, ενώ εσύ πίσω από την ίδια πόρτα παραμένεις ΑΚΙΝΗΤΟΣ.

“Πέντε λεπτάκια μόνο!” και τα λεπτά έγιναν ώρες, και οι ώρες μέρες, και οι μέρες έγιναν συνήθεια που δεν μπορείς να αποβάλεις από το DNA σου. Περίεργο πράγμα βέβαια, καθώς αναβλητικός δεν γεννιέται κανείς αλλά γίνεται, ή τουλάχιστον αναγκάζεται να γίνει στην πορεία της ζωής.

-Και ποιος τον αναγκάζει δηλαδή;

Ίσως οι συνθήκες πίεσης της κοινωνίας, στην οποία για να επιβιώσεις ΠΡΕΠΕΙ να είσαι ΠΑΝΤΑ ένα βήμα πιο μπροστά.

Ίσως βέβαια και ο ασταμάτητος επηρεασμός από τους γύρω σου, οι οποίοι ξαφνικά στο ‘φτωχό’ σου μυαλό έγιναν τέλειοι.

Ίσως ο φόβος του: “μήπως τα κάνω μαντάρα, και τότε τι θα πουν οι άλλοι;”. Ίσως ο φόβος για το άγνωστο το οποίο κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο κοντινό.

Ποιος ξέρει;

Το μόνο σίγουρο, είναι πως η αναβολή προσελκύει πολλούς και εξαπλώνεται σαν μια νέα Πανδημία, καθώς προσφέρει βραχυπρόθεσμη ανακούφιση! Και ποιος στις μέρες μας θα έκλεινε την πόρτα στην, έστω και προσωρινή, διέξοδο από το στρες και την ένταση των πολλών υποχρεώσεων;

Εγώ πάντως όχι μόνο δεν κλείνω την συγκεκριμένη πόρτα, αλλά μια ζωή με θυμάμαι να την αφήνω διάπλατα ανοιχτή. Κάτι που βέβαια, με εντάσσει στην κατηγορία των αναβλητικών ανθρώπων.

Ας σκιαγραφήσουμε όμως  το προφίλ του αναβλητικού.

Σίγουρα πρόκειται για έναν καθημερινό άνθρωπο που δύσκολα θα ξεχωρίσεις στον δρόμο ανάμεσα στο πλήθος, μιας και αυτό το αργό κάψιμο της απόγνωσης και της μελαγχολίας εκρήγνυται εσωτερικά.

Η διαφορά βέβαια από τους υπόλοιπους, είναι ότι δεν θέτει ένα πρόγραμμα ώστε να καθορίσει προτεραιότητες. Κατά συνέπεια λοιπόν, ζει στη σκιά της τελευταίας στιγμής και στον φαύλο κύκλο του: “οι άλλοι είναι καλύτεροι, ας το κάνουν αυτοί λοιπόν”.

Είναι οι τύποι ανθρώπων που ενώ έχουν βγει έξω και περνάνε καλά, μόνο και μόνο  η σκέψη της υποχρέωσης είναι ικανή να τους προκαλέσει μια θλίψη για το υπόλοιπο της ημέρας. Είναι βέβαια και αυτοί οι άνθρωποι, που όταν φτάσει πλέον το απόγευμα και δεν καταφέρουν να κάνουν αυτό που έπρεπε, κυβερνώνται από παραίτηση και υπόσχονται πως θα ξυπνήσουν αύριο νωρίς-νωρίς να το κάνουν.

Νομίζω όμως πως και εσύ και εγώ ξέρουμε την συνέχεια…

vista.com

Και ενώ σε ένα χρόνο μπορούν να αλλάξουν κυριολεκτικά τα πάντα, αυτό το ένα μένει πάντα εκεί. Η αναβλητικότητά δεν λέει να φύγει και τα λόγια που μας σκεπάζουν την νύχτα είναι τόσο βαριά από τύψεις για πράγματα που ποτέ δεν κάναμε, που ο εφιάλτης της υποχρέωσης συνεχίζεται και το επόμενο, και το επόμενο, και το επόμενο πρωί. Τα λόγια της απελπισίας και της παραίτησης εξουσιάζουν τα πάντα γύρω μας, μέχρι που έρχεται η μία αποτυχία και μετά η άλλη και έπειτα ακόμη μία.

Και να, που τότε το βλέπουμε καθαρά και διερωτόμαστε…

“Αφού μπορούσα, γιατί δεν πάλεψα; Γιατί δεν έσφιξα τα δόντια; Γιατί ‘την’ άφησα να με κυριεύσει;”

Μήπως τελικά κρεμόμαστε από μια  αποτυχία για να αλλάξουμε;… Μήπως τότε πάρουμε το μάθημα που προσπαθεί η ζωή να μας δώσει όλο αυτό τον καιρό;

Γιατί η ζωή μας το σιγο-μουρμούρησε μία φορά, μας το έδειξε δύο, μας το φώναξε τρεις, στην τέταρτη φορά όμως φεύγει! Η ζωή φεύγει! Φεύγει με το τρένο των ευκαιριών, με το λεωφορείο των στιγμών, με το αεροπλάνο της επιτυχίας, μα κυρίως με το πλοίο της εσωτερικής ηρεμίας.

Θα την προλάβεις;

Θα το παλέψεις;

Θα αγχωθείς, θα πανικοβληθείς, θα στεναχωρηθείς, μα μετά θα σηκωθείς;

Εξάλλου, αυτός ο τρόπος διαχείρισης της καθημερινότητας δεν βγάζει πουθενά.

Εε-ιι φίλε, η ζωή είναι μικρή για αναβολές.

Γιατί κάτι που ανέβαλες χθες, αύριο θα το ψάχνεις στο ίδιο τρένο, στο ίδιο λεωφορείο, στο ίδιο αεροπλάνο, στο ίδιο πλοίο που όμως σήμερα δεν έχει θέση για σένα, γιατί ανέβαλες να αγοράσεις αυτό το μαγικό εισιτήριο.

Και στην τελική, τι θα σου κόστιζε το εισιτήριο αυτό;

Μονάχα ένα πρόγραμμα, λίγη προσπάθεια και κάποιες υποχωρήσεις …Ξέρεις εσύ ποιες.

coachingpositiveperformance.com

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: the-man.gr