Είμαστε φτιαγμένοι για να πονάμε. Για να ραγίζουμε. Αποζητάμε τον πόνο για να εκτιμούμε τις όμορφες στιγμές της ζωής μας και να τις χαιρόμαστε όπως τους αρμόζει. Κάποιοι χαρακτηρίζουν τον πόνο ως αναγκαίο, αφού κάθε φορά που μας συμβαίνει κάτι κακό, μεταλλασσόμαστε. Σαν τα φίδια και εμείς, αλλάζουμε δέρμα. Γινόμαστε διαφορετικοί, κάποιοι λένε ωριμάζουμε. Μέσα από τη δυστυχία μας γινόμαστε καλύτεροι. Έτσι λένε.

lonelyblueboy.wordpress.com

Έφτασε και μένα η σειρά μου να ραγίσω. Αναγκάστηκα να συμβιβαστώ με συναισθήματα που δεν ήξερα ποτέ πως μπορούσα να νιώσω, και ούτε ήθελα. Και όπως όλοι, άλλαξα και εγώ δέρμα. Μα η καινούργια μου εκδοχή, είναι τρομακτικά προκλητική. Δεν ξέρω αν είμαι πιο ώριμη, πόσο μάλλον αν έγινα ‘καλύτερος άνθρωπος’. Σίγουρα έμαθα πολλά πράγματα κουβαλώντας το δικό μου σταυρό, δεν το αρνούμαι. Έπεσα με φόρα από τα ροζ μου σύννεφα και χτύπησα με δύναμη στο τσιμέντο της πραγματικότητας. Από αυτή την έννοια ναι, ωρίμασα γιατί έπαθα. Αλλά αμφιβάλλω αν έμαθα. Ακόμα αγαπώ ανθρώπους και στιγμές, που θα έπρεπε να είχα διαγράψει από το σκληρό μου δίσκο. Ακόμα θυσιάζω τον εαυτό μου για ακόμα μία στιγμή μαζί τους.

pinterest.co.uk

Από την άλλη, με τόση γνώση πια θα έπρεπε να χαίρομαι. Είναι (θεωρητικά) πιο δύσκολο να πιαστώ ξανά κορόιδο και ευκολότερο να αναγνωρίσω και να γλυτώσω ένα μεγαλύτερο ράγισμα. Είμαι σε θέση να αγοράσω στην καρδιά μου μερικό χρόνο, να επουλώσει τις πληγές της. Μα τα μέσα που χρησιμοποιώ με τρομάζουν. Η Καχυποψία, η Αποστασιοποίηση και η Δυσπιστία είναι μόνο μερικά από αυτά. Αποτελούν μέρος της καινούργιας μου μορφής, που μέρα με τη μέρα μοιάζει όλο και λιγότερο με αυτό που ήμουν κάποτε. Η αγάπη αλλάζει τον άνθρωπο. Τον κάνει πιο όμορφο. Τον αναζωογονεί. Μα σαν ο άνθρωπος ματώσει από αυτή, τον μετατρέπει σε κάτι επικίνδυνο, σκοτεινό, μυστήριο.

Υπάρχουν μέρες που είναι δύσκολο να συνυπάρξω με το σκοτάδι μου πόσο μάλλον να ζητώ από τους ανθρώπους γύρω μου να το ανεχτούν. Δεν έχω προσπαθήσει να πάρω τον έλεγχο και ούτε θέλω. Γιατί  τουλάχιστον τώρα νιώθω ασφαλής. Ξέρω πως τουλάχιστον τώρα έχω ό,τι χρειάζεται για να προστατεύσω ό,τι πιο σημαντικό έχω: εμένα. Δεν βρίσκομαι πια σε άγνοια, δεν περιμένω κανένα πρίγκιπα να με σώσει με το άσπρο του άλογο. Μου λείπει όμως μερικές φορές, αυτή η αθωότητα. Μου λείπει η ευκολία να πιστεύω πως κάποιος μπορεί να εννοεί αυτά που λέει, να νιώθει αυτά που ισχυρίζεται, να με αγαπά αληθινά και δυνατά.

pinterest.co.uk

Ίσως να μην καταφέρω ποτέ ξανά να νιώσω ασφαλής, στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Ίσως να μην πιστέψω ποτέ ξανά σε λόγια και υποσχέσεις. Ακόμα όμως και αν δεν ζω πια στο ροζ μου συννεφάκι, δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να πάψει να πιστεύει πως κάπου, κάποιος, είναι όπως εμένα. Αγαπά όπως εμένα. Φοβάται όπως εμένα, και θέλει να δαμάσει το σκοτάδι του μόνο για εμένα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: cdn.pixabay.com