Πόσες φορές τραγουδήσαμε τους υπέροχους στίχους «η αγάπη που χάθηκε στην σκόνη», του ακόμη πιο υπέροχου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα; Ένα τραγούδι ύμνος για τις αδικοχαμένες αγάπες.

Για εκείνες τις μεγάλες αγάπες που τελικά δεν άντεξαν, που δεν φάνηκαν αρκετά δυνατές στο πέρασμα του χρόνου.

Για εκείνες τις αγάπες που ήταν μεγάλα πάθη και κάηκαν ολοσχερώς αφήνοντας πίσω τους μονάχα στάχτες.

Για εκείνες τις αγάπες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο κι αν προχωρήσει η ζωή.

Για εκείνους τους ανθρώπους που όταν ακούς το όνομα τους ακόμη πετάγεσαι, σαν να σε διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.

Ένα τραγούδι για τις εκείνες τις αγάπες που παλέψαμε μέχρι τελικής πτώσης, που ρίξαμε τον εαυτό μας χαμηλά, χωρίς να μας νοιάζει, γιατί ήταν για χάρη του έρωτα μας. Που πατήσαμε τον εγωισμό μας για χάρη ενός ανθρώπου. Που είπαμε λόγια, που ποτέ άλλοτε δεν είχαμε πει, που βγάλαμε την καρδιά μας και την εμπιστευτήκαμε στα χέρια του ανθρώπου που αγαπήσαμε.

Για εκείνη την αγάπη που τώρα που πέρασαν τα χρόνια οι μνήμες είναι ακόμα ζωντανές και η καρδιά χτυπά το ίδιο γρήγορα με τότε. Και μετά από όλα αυτά θρηνήσαμε, πονέσαμε, κλάψαμε με αυτό το τραγούδι, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι καθισμένοι στο πάτωμα χωρίς καμία επαφή με το περιβάλλον, να παίζει ξανά και ξανά μην μπορώντας συμβιβαστούμε με την ιδέα του τέλους.

Μιας αγάπης που χάθηκε σαν να ήτανε κάτι τόσο ασήμαντο και περαστικό όπως η σκόνη επάνω στο έπιπλο, που με ένα πέρασμα με το πανί φεύγει, χάνεται και εξαφανίζεται, χωρίς να έχει αφήσει κάποιο σημάδι λες και δεν ήταν αρκετά σημαντική, χωρίς να ξέρει κανείς ότι πέρασε από εκεί. Το ξέρεις όμως εσύ γιατί όταν αγαπάς δεν παύεις να το κάνεις όσος καιρός κι αν περάσει, όσο κι αν έχεις προχωρήσει στην ζωή σου, πάντοτε θα θυμάσαι εκείνον τον άνθρωπο που σε έκανε ευτυχισμένο, που σε έκανε να τον αγαπήσεις, που στα μάτια του χανόσουν λες και ήταν απέραντοι ωκεανοί, εκείνος που σε έκανε να του δοθείς ολοκληρωτικά χωρίς να σε νοιάζουν οι επιπτώσεις.

Όχι, δεν γίνεται μια αγάπη να χαθεί τόσο ασήμαντα όπως η σκόνη. Γιατί τελικά δεν είναι όλες οι αγάπες ίδιες, μερικές, άσχετα με το πώς εξελίχθηκαν, μας στιγματίζουν για πάντα, ίσως γιατί εκείνες είναι που μας καθορίζουν, που μας μαθαίνουν το ποιοι είμαστε, που μπορεί να πονέσαμε αλλά αυτά που τελικά κερδίσαμε ήταν περισσότερα και ανεκτίμητα. Για εκείνες τις αγάπες μου αρέσει να γράφω, τις σπουδαίες, τις μεγάλες, τις αξέχαστες.

Αυτό  λοιπόν το τραγούδι ύμνος, όπως μου αρέσει να το αποκαλώ, ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας σε νεαρή ηλικία.

Άραγε ποια αγάπη σκεφτόταν όταν έγραφε τους στίχους του;

Και άραγε ποια χαμένη αγάπη ήρθε στο μυαλό σας όση ώρα διαβάζετε αυτό το κείμενο;

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: images.medicaldaily.com