Μπορεί να μιλάς πάνω από είκοσι λεπτά για τη στιχουργική ελευθερία του Εγγονόπουλου, να βιώνεις μια μικρή έκσταση καθώς αφηγείσαι την ιστορία πίσω απ’ το ποίημα “Ονήσιλος” ή να βρίσκεσαι σε δημιουργικό οίστρο, όταν εξυμνείς την καβαφική ειρωνεία, αλλά το πηλίκο ίδιο:

Οκνά και νυσταλέα μάτια, διακριτικά χασμουρητά -για να μη σε θίξουν-.

Βυθισμένα σε σκέψεις, άσχετες.

Νωχελικά κουνάνε πού και πού το κεφάλι τους για να δείξουν πως κατανοούν -παρά το ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο-.

Να βλέπεις εκείνη την οθόνη του κινητού να ανάβει συνεχώς σαν φώτα κινδύνου για να φανεί η ώρα και τα λεπτά να περνάνε αργά και βασανιστικά. Βαθιά αναστενάγματα σε τακτά χρονικά διαστήματα σχεδόν σε αποθαρρύνουν. Μα έχουν κι αυτά τα δίκια τους…

Μα εσύ, δεν το βάζεις κάτω. Σταματάς για λίγο εσκεμμένα. Η παύση πάντα αναζωογονεί. Ειδικά αν την παρατείνεις για πολλά δευτερόλεπτα, αναρωτιούνται τι έγινε. Σαν τη νηνεμία πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Γιατί αυτή η φωνή που ηχούσε ρυθμικά στον εγκέφαλό τους -σχεδόν σαν νανουρητό- έχει πια πάψει να ακούγεται. Η φωνή σου.

Δε διστάζεις να τσαλακωθείς. Αν μπορούσες να αιωρηθεις στο ταβάνι για να γίνει κατανοητός ο στίχος “Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους” θα το έκανες! Μερικές φορές σκέφτεσαι να κάνεις ότι λιποθυμάς για πλάκα, ενώ άλλες να βελάσεις σαν πρόβατο στο κοπάδι, απλά και μόνο για να δεις την αντίδρασή τους. Και όταν τελικά το κάνεις, το μετανιώνεις στιγμιαία. Μα τσαλακώνεσαι για χάρη τους· πρόθεση αγνή που αγιάζει τα μέσα! Επανέρχονται βέβαια, μόνο για λίγο. Γιατί ο νους κρατάει τα λίγα και δε χωράει περιττά.

Παίζεις το τελευταίο σου χαρτί. Ένα mind game. Ενσυναίσθηση. Θα μπεις στη θέση τους. Θα σκεφτείς οπως σκέφτονται, θα μιλήσεις τη γλώσσα τους. Στην πραγματικότητα ούτε που τους καίγεται καρφί για όλα αυτά. Και τότε παίρνεις βλέμμα πονηρό ή μυστηριώδες -ανάλογα με την περιπτωση- και ρίχνεις το hot detail και πάντα πιάνει τόπο:

“Ξέρετε ότι η οδός Αιγύπτου είναι σήμερα τα Λαδάδικα;”

“Ξέρετε ότι αυτός που είπε το «ΟΧΙ» ήταν δικτάτορας;”

“Ξέρετε γιατί το Brexit λέγεται έτσι;”

“Ξέρετε πού είναι η Χιλή;”

Και η αμήχανη στιγμή που τα νυσταλέα βλέμματα εξαφανίζονται και τα σώματα ανασκουμπώνονται.

Έχεις πια συγκεντρώσει όλα τα βλέμματα, πράγμα αδύνατο με την κατακόρυφη αιώρηση προηγουμένως ή με τις άναρθρες κραυγές. Όσο πιο άσχετα και όσο πιο juicy είναι τα hot details, τόσο πιο αποτελεσματικά.

Ειδικά αν πέσουν και θέματα σεξουαλικής φύσεως επί τάπητος -το Υπουργείο αποφασίζει, όχι εμείς- … εκεί να δεις! Μάτι ππιρίλλα.

Και εσύ φοβάσαι πως να παραμείνεις μέσα στα όρια, μήπως και κινδυνεύσεις να χαρακτηριστείς “πεζός”. Το κόβεις αμέσως και εκείνοι διψούν πια να μάθουν κι άλλα… Για τα hot details φυσικά. Εν μέρει ο σκόπος πέτυχε. Κατάφερες να τους μάθεις για τη δικτατορία, μέσω των Λαδάδικων, για το τι έγινε την 28^η Οκτωβρίου του ‘40, μέσω γελοίων συνειρμών και τέλος για τον Εμφύλιο πόλεμο, μέσω σεξουαλικών υπονοούμενων για την κυρία Πανδώρα του κειμένου.

Καθαρά παράδοξο.

Εν τέλει, το μάθημα τελείωσε. Καθώς κλειδώνω σκέφτομαι πως τα hot details έχουν κι αυτά κάποια παιδαγωγική αξία. Και πως αν υπάρχει περίπτωση να εκπληρώσουμε ποτέ τους παιδαγωγικούς μας στόχους τότε ναι, θα πρέπει να τα συμπεριλάβουμε κι αυτά στη διαδικασία. Details μεν, μα καθόλου αμελητέα για τα εφηβικά μυαλά.

Γιατί ότι είναι για μας ψιλά γράμματα γι αυτούς είναι bold.

Άσε που μας δένει κάτι ανεξιχνίαστο με τη βλακεία.

Κάτι σαν αιώνιος έρωτας.

Ναι, μας ιντριγκάρει ξεκάθαρα η βλακεία.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com