Σκηνή 7:  Ένα ενθύμιο*

• Είναι από τα πιο παλιά μου, σχεδόν δεκατριών χρονών. Πρόσεξε σπάει με το παραμικρό.
• Τότε άστο δεν εμπιστεύομαι τα χέρια μου για τέτοια πράγματα.
• Τα εμπιστεύομαι εγώ- παρ’ το. (του το αφήνει στην παλάμη του). Να είδες τι μαλακά που το κρατάς! Σήκωσε το στο φως- το λατρεύει το φως! Βλέπεις πως αστράφτει μέσα του το φως;

Άνθρωποι, ψυχές από γυαλί! Ψυχές από γυαλί που τις εμπιστευόμαστε στα χέρια των άλλων. Θα είναι προσεκτικοί ή μήπως είναι καλύτερα να τις κρατήσουμε κλειδωμένες σε ένα πιο ασφαλές μέρος; Θα είναι προσεκτικοί ή το γυάλινο κέρας θα πέσει και θα σπάσει χάνοντας έτσι την διαφορετικότητα και μοναδικότητα του;

Είναι πολύ δύσκολο να βρεις ανθρώπους που να μπορούν να προφυλάξουν αυτό το γυάλινο κέρας σαν να είναι δικό τους και ακόμα πιο δύσκολο να τους κρατήσεις χωρίς κανείς να αλλάξει αυτό το μικρό γυάλινο κέρας που όσο υπήρχε πάλευε να πετύχει την ισοπέδωση της ομοιομορφίας. Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να ικανοποιήσουμε την εικόνα που έχουν πλάσει οι γύρω μας για εμάς χάνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Πλέον κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζουμε ποια είναι η αντανάκλαση μας και ποιος ο πραγματικός μας εαυτός. Γιατί; Για να ενταχθούμε στην ομοιομορφία. (Στην ομοιομορφία που ορίζει ποιος;)

Έχουμε στοχεύσει σε μια αρρωστημένη ομοιομορφία που στόχο δεν έχει την ισότητα και την ευτυχία, αλλά την χειραγώγηση. Είμαστε αυτά που κάνουμε, αλλά ποιοι είμαστε πραγματικά όταν τον περισσότερο καιρό της ζωής μας τον περνάμε κάνοντας αυτά που περιμένουν οι άλλοι;

Σκηνή 7:  Ένα ενθύμιο*

• Ελπίζω να μην ήταν το γυάλινο άλογο με το κέρατο.
• Αυτό ήταν!
• Ωχ! Κι έσπασε;
• Τώρα είναι σαν και τ’ άλλα άλογα.
• Έχασε το …;
• Ναι, το κερατάκι του. Αλλά δεν πειράζει. Μπορεί να είναι για το καλό του.

Το γυαλί είναι ένα αρκετά εύθραυστο υλικό, αν δεν το προσέξεις σπάει. Χρειάζεται ειδική φροντίδα. Το ίδιο και η ανθρώπινη ψυχή χρειάζεται λεπτότητα. Το γυάλινο ζωάκι δεν νίκησε την ομοιομορφία και έχασε το κερατάκι του και έγινε ένα με τα άλλα ζώα. Όταν εμείς, λοιπόν, προσπαθούμε να μοιάσουμε στους άλλους βάζοντας στην άκρη τις δικές μας πραγματικές ανάγκες αποκτούμε μια αναπηρία, την αναπηρία της ψυχής μας.

 Σκηνή 7: Ένα ενθύμιο*

• Μη χειρότερα, Λώρα, κοίτα γύρω σου! Τι βλέπεις; Εκατομμύρια κοινοί άνθρωποι, που όλοι τους γεννήθηκαν κι όλοι τους θα πεθάνουν! Ποιος από αυτούς έχει έστω και το ένα δέκατο από τα δικά σου χαρίσματα; Ή τα δικά μου; Μερικοί έχουν πολλά. Το παν είναι να ανακαλύψεις αυτό το ξεχωριστό που έχεις εσύ!

Αυτό το ξεχωριστό γυάλινο κέρας που έχει ο καθένας μας δεν αξίζει να θυσιάζεται για χάρη της ομοιομορφίας αν αυτό είναι κάτι που δεν θέλουμε. Κάθε άλλο αυτό το κερατάκι που λαμποκοπά εκείνη την ίδια τη στιγμή που οι ακτίνες του ήλιου χορεύουν πάνω του χαρίζοντας του κραυγές ικανοποίησης, ελευθερίας και λάμψης είναι αυτό που καθοδηγά τα έργα μας και τους μελλοντικούς στόχους μας. Είναι αυτό που μας δίνει το προνόμιο να αποκαλούμαστε χαρισματικοί! Είναι αυτό που μας δίνει το προνόμιο να είμαστε ο εαυτός μας!

*Όλα τα αποσπάσματα που αναφέρονται πιο πάνω προέρχονται από το έργο του Τέννεση Ουίλλιαμς «Ο Γυάλινος Κόσμος». Μια ιστορία που πραγματεύεται την ευαισθησία της ανθρώπινης ψυχής και τον τρόπο που συνθλίβεται για να περάσει στο αυλάκι της ομοιομορφίας. Τις επιλογές της, η Λώρα τις καθόρισε η ίδια βασισμένη, σε μια μικρή αναπηρία που είχε και αυτές της στέρησαν την ευκαιρία να ζήσει. Οι πιο πάνω διάλογοι εκτυλίσσονται μεταξύ της Λώρας και του εφηβικού της έρωτα, Τζιμ Ο’ Κόννορ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com