Σήμερα είμαι τόσο χαρούμενη που μπορώ να παρουσιάσω μια ιστορία που θέλω να την ακούσουν και άλλοι άνθρωποι, πόσο μάλλον γυναίκες/μαμάδες, για να τους δώσω ένα μικρό λιθαράκι “σπρωξίματος” (όχι ότι εμένα περιμένουν) και να τονίσω ότι «αν θέλεις κάτι πολύ, μπορείς να το καταφέρεις!».

Ένα μικρό background για τη Γιώτα Χριστοθανοπούλου για να την γνωρίσετε και εσείς! Η Γιώτα της παρακάτω ιστορίας, ήταν μια γυναίκα 39 ετών που αποφάσισε να ακολουθήσει το ανεκπλήρωτο όνειρο της μέχρι τότε και να σπουδάσει. Η Γιώτα είναι μητέρα τριών παιδιών και συγκεκριμένα, έχει μια κόρη 18 ετών, ένα γιο 5 ετών και μια κόρη 3 ετών.

Διάλεξα την ιστορία της Γιώτας να παρουσιάσω, γιατί πιστεύω θα κινητοποιηθούν και θα παραδειγματιστούν πολλές γυναίκες που θέλουν να κυνηγήσουν και να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους, σε οποιαδήποτε ηλικία και φάση είναι στη ζωή τους. Μπορεί να γνωριστήκαμε στο χώρο του Πανεπιστημίου μας ως συμφοιτήτριες, αλλά πλέον είμαστε κάτι παραπάνω από απλές φίλες…

Συναντώντας τη Γιώτα και ξεκινώντας τη συνέντευξη είπα να την ρωτήσω να μας διηγηθεί ποια ήταν η αφορμή αυτού του όμορφου και παράλληλα δύσκολου ταξιδιού αυτών των τεσσάρων ετών. «Πολλά χρόνια σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να δώσω Πανελλήνιες, αλλά μου φαινόταν πολύ δύσκολο. Τον Οκτώβριο του 2015 έχασα την μαμά από καρκίνο πολύ απότομα. Ήταν και η χρόνια που θα έδινε πανελλαδικές η μεγάλη μου κόρη και εγώ είχα βυθιστεί στην κατάθλιψη. Βλέποντας την κατάσταση μου και θέλοντας να ξεφύγω, αλλά να βοηθήσω την κόρη μου να πιστέψει στα όνειρα της, αποφάσισα να δώσω και εγώ. Χριστούγεννα το ανακοίνωσα στον άντρα μου και τα παιδιά μου, που μου είπαν προχωρά και ότι γίνει. Διάβαζα παντού. Όταν πήγαινα στην παιδική χαρά ή μέσα στο αυτοκίνητο όταν τα περίμενα να τελειώσουν από τις δραστηριότητες, ακόμα και όταν τα έβαζα για ύπνο αργά το βράδυ…. Πάντα τα βιβλία τα είχα μαζί μου! Εννοείται πως δεν υπήρχαν όχι απλά μέρες, αλλά ώρες διασκέδασης για εμένα.»

Οι περισσότεροι άνθρωποι, ειδικά στην Ελλάδα, ακούγοντας ότι θέλεις να γίνεις φοιτητής δε το εκλαμβάνουν τόσο θετικά ανάλογα με την ηλικία που είσαι. Έτσι σκέφτηκα να τονίσω αυτό το κομμάτι στη συζήτηση μας για να δούμε αν πράγματι ισχύει. «Δεν ήξερε κανείς άλλος ότι θα έδινα Πανελλήνιες και ότι θα προσπαθούσα να μπω σε κάποια σχολή εδώ στην Αθήνα, γιατί ήξερα ότι οι αντιδράσεις και ο χλευασμός θα με έριχναν».

Γνωρίζοντας αυτή τη στιγμή που μιλάμε ότι η Γιώτα έχει πάρει το πτυχίο της, αναρωτήθηκα τι συνέβη όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα εισαγωγής. «Όταν βγήκαν οι βαθμολογίες το ανακοίνωσα στον ευρύ κύκλο μου, όντας σίγουρη ότι είχα περάσει εκεί που ήθελα. Κάποιοι χάρηκαν με τη χαρά μου και ενθουσιάστηκαν με το κουράγιο μου να μπω σε αυτό το μονοπάτι, κάποιοι άλλοι πάλι κοίταξαν λοξά με δυσπιστία και χαμογέλασαν ειρωνικά με σιγουριά ότι δεν θα τα καταφέρω. Εγώ όμως πλέον ήμουν σίγουρη. Θα έπαιρνα το πτυχίο σε 4 χρόνια, όπως συμβαίνει και πράγματι».

Στη τελευταία της πρόταση στάθηκα και έτσι δε γινόταν να μην συνεχίσω να ρωτήσω για τη πορεία αυτού του μονοπατιού που είχε διαλέξει. «Έπρεπε να συνδυάζω δουλειά, οικογένεια και πανεπιστήμιο…. Ένας ήταν ο δρόμος και δεν είχε γυρισμό για εμένα. Δεν λέω ότι ήταν εύκολο… ακόμα δεν ξέρω πως το έκανα. Απλά το πίστεψα!».

Η πίστη μας κάνει πιο δυνατούς και σίγουρους για τον εαυτό μας και τις επιλογές μας, ωστόσο σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες. «Η μικρή μου ήταν μόλις τριών ετών και ήταν κολλημένη πάνω μου. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο που έπρεπε να διαχειριστώ… Όταν έλεγε στην κύρια του παιδικού “μου λείπει η μαμά μου!” και μετά εγώ το μάθαινα από τη δασκάλα της, ήταν σαν μαχαιριά στο στομάχι για μένα.».

Έτσι, οι δυσκολίες αυξήθηκαν για την επίτευξη του στόχου! «Προσπαθούσα να διαβάζω αργά το βράδυ ή έβαζα ξυπνητήρι νωρίς το πρωί, ώστε να περνάμε όσο χρόνο έμενε όλη η οικογένεια μαζί.» Όταν οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε και κουραζόμαστε, ειδικά ψυχικά, περνάει… έστω και στιγμιαία η σκέψη να τα παρατήσουμε. «Δύο φορές ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω, αλλά δεν ήθελα να αποδείξω αυτό στα παιδιά μου! Μέσα από όλο αυτό το ταξίδι, ήθελα να τους αποδείξω, αλλά και ειδικότερα να τους διδάξω, ότι τα όνειρα αν τα κυνηγάς όσο άπιαστα και αν φαίνονται, είναι στο χέρι σου να τα κατακτήσεις!!!».

Θέλω να σας πω δυο λόγια και από τη δικιά μου πλευρά, όταν πρωτογνώρισα τη Γιώτα, ήξερα ότι αυτή η γυναίκα κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα της και έτσι με το πέρασμα του καιρού έγινε ο άνθρωπος που πρέπει να έχουμε όλοι για πρότυπο! Όλος αυτός ο αγώνας έχει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, γιατί εκτός από το πτυχίο και τις γνώσεις που απέκτησε, εξελίχθηκε και στην επαγγελματική της καριέρα.

Όπως προσέξατε χρησιμοποιώ και τονίζω τη λέξη γυναίκα και όχι απλά άτομο, διότι θεωρούμαστε, όσο και να προσπαθούμε να εξαλείψουμε τα στερεότυπα, το «αδύναμο» φύλο. Η γυναίκα από την αρχή της ιστορίας έχει δεχτεί πολύ διαφορετική αντιμετώπιση από τον άντρα. Με τις τόσες απαιτήσεις που έχει μια γυναίκα είναι εκεί καθημερινά, μάχεται και προσπαθεί, είναι δυνατή και δίνει τον καλύτερό της εαυτό.

Για αυτό ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις αυτό που θέλεις και πάντα μα πάντα πρέπει να κυνηγάς τους στόχους και τα όνειρα σου, αργά ή γρήγορα θα τα πετύχεις, όσο χρονών και αν είσαι, ότι φύλο, θρησκεία, εθνικότητα ή οτιδήποτε άλλο πιστεύεις ως εμπόδιο και βρίσκεις σαν δικαιολογία στον εαυτό σου για να μην τα καταφέρεις, για να μην πολεμήσεις για αυτά… Και πίστεψε με, μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία από αυτόν τον αγώνα σου δε θα αποκτήσεις ξανά.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com