Όπως είπε και η Αννούλα η Βίσση «Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα, πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα, στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία». Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφτανα στη φάση να αναπολώ τα σχολικά χρόνια, κι αυτό γιατί πάντα δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω το δικό που καινούργιο ξεκίνημα, όπως όλοι μας.

Κοίτα μας τώρα όμως. Φοιτητές, εργαζόμενοι, στη διαδικασία εύρεσης απασχόλησης, σαν είμαστε, αναπολούμε αυτά τα χρόνια. Τα χρόνια αυτά τα απλά, τα ωραία.

Όταν πας σχολείο, έχεις τους φίλους σου εκεί κάθε μέρα, τους συμμαθητές σου, τις πλάκες σου, εκεί γνωρίζεις για πρώτη φορά τον έρωτα στην πιο αγνή του μορφή.

Μεγαλώνεις και διαμορφώνεις χαρακτήρα σε ένα ασφαλές περιβάλλον με τα πάντα γύρω σου να είναι «τακτοποιημένα» από τους γονείς σου, για σένα (π.χ. καθαρά ρούχα, δωμάτιο, έτοιμο φαγητό, λεφτά για να βγεις κτλ.) και νιώθεις ότι τα όνειρά σου έχουν όλα τα φόντα να πραγματοποιηθούν.

Η αλήθεια είναι ότι αναπολούμε τα σχολικά χρόνια, συχνά. Όχι όμως, για τα μαθήματα και τις εργασίες και τις εξετάσεις και όλα αυτά, αλλά για τη διαφορετική φάση της ζωής μας που ήταν και πιο ξέγνοιαστη. Οι ευθύνες μας περιορίζονταν μόνο στο  να παίρνουμε κανένα βιβλίο μες την τάξη, να συμμετέχουμε «κάθε κυρίου δόξει» στο μάθημα για να μας περάσει η καθηγήτρια και  να συγυρίζουμε κανένα ρούχο πού και πού μες το σπίτι.

amazonaws.com

Τα μόνα ζόρια που ίσως τραβήξεις είναι α) ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΩΝ 6:30-7:00/ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ. Αλήθεια δεν έχω ιδέα πώς τα κατάφερνα δεν μπορώ καν να καταλάβω πώς είχα τόση ενέργεια με μόνο 4-5 ώρες ύπνο και β) η τρίτη λυκείου με τις εισαγωγικές στα πανεπιστήμια εξετάσεις. Εκεί είναι που ξεκινάς να συνειδητοποιείς το ότι η ζωή σου κάπως εξαρτάται από μια εξέταση. Άδικο το ξέρω, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα (!), αυτό υπαγορεύει. Είναι λοιπόν η χρονιά αυτή που γνωρίζεις την πίεση του να διαβάσεις όσο καλύτερα γίνεται,  για να μπεις στη σχολή που θες. Και για πρώτη φορά η ύλη σου φαίνεται τεράστια, και δώσ’ του διαγωνίσματα, ιδιαίτερα μαθήματα, πρωινό ξύπνημα και μετά από όλα αυτά και διάβασμα στο σπίτι.

pinimg.com

Όλα αυτά σκαφτόμαστε καθισμένοι στον καναπέ του διαμερίσματός μας,  μια Κυριακή βράδυ μετά από μια εξουθενωτική λόγω δουλειάς/εξεταστικής/πίεσης εβδομάδα. Θα αντάλλαζες ό,τι ζεις για να ξαναζήσεις την ανεμελιά των σχολικών σου χρόνων. Αυτό όμως που ξεχνάμε, είναι ότι τείνουμε να εξωραΐζουμε το παρελθόν και το κάνουμε να μοιάζει ιδανικό γι να ξεχνιόμαστε από τα προβλήματά μας.

Κάθε περίοδος της ζωής μας έχει και τα ωραία της. Ωραίο και το σχολείο και όσα ζήσαμε εκεί δε λέω, αλλά καλύτερα να έχουμε στον νου μας ότι βρισκόμαστε στο παρόν και τα καλύτερα…έρχονται!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pinimg.com, iefimerida.gr