Μπήκε αισίως το 2022 και ως κοινωνία παλεύουμε με νύχια και με δόντια να πάμε ένα βήμα μπροστά. Σε όλον αυτόν τον αγώνα για ποικίλα κοινωνικά προβλήματα, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι γυνακοκτονίες, το κίνημα του me too, βλέπω πως παρά τον αγώνα που δίνεται υπάρχουν ακόμη μελανά σημεία. 

Είναι αρκετές νύχτες τώρα, που μόλις πέσουν οι ρυθμοί της ημέρας σκέψεις ταλανίζουν το μυαλό μου. Σκέφτομαι, όλα αυτά τα θύματα οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης. Προσπαθώ να μπω στην θέση τους. Σκεφτομαι πως είναι άραγε και πόσο τυχερή είμαι που δεν έτυχε, διότι περί τύχης μιλάμε πλέον, να είμαι κι εγώ ένα από αυτά.

Θα ήθελα να σταθώ σε κάτι που διάβασα αυτές τις ήμερες και ειλικρινά με έκανε να θέλω να ουρλιάξω από οργή. Είναι μία συγκεκριμένη ερώτηση που κάνουν μερικοί ζώντες οργανισμοί, διότι εάν έχεις το σθένος να κάνεις τέτοιου είδους ερώτηση χάνετε αυτόματα ο βιολογικός προσδιορισμός «άνθρωπος»,  κι αυτό δεν είναι άλλο από το «Και γιατί μίλησε τώρα; Τότε τι έκανε;»

Δυστυχώς βλέπω πως τέτοιου είδους ερωτήσεις γίνονται και από τα δυο φύλα και ίσως αυτό είναι που με εξοργίζει περισσότερο. Το να ακουστεί κάτι τέτοιο από το στόμα ενός άντρα, κακώς βέβαια, αλλά το περιμένεις. Ο μισογυνισμός και η υποτίμηση της γυναίκειας υπόστασης από τους άντρες (εδώ να τονίσω πως ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι και πως αυτοί είναι κάποιοι οι οποίοι ανήκουν μονάχα βιολογικά στο αρσενικό φύλο και τίποτα περισσότερο) είναι κάτι που καλώς ή κακώς έχουμε συνηθίσει. Όταν όμως  ακούω τέτοιες εκφράσεις από γυναίκες  τότε είναι που βγαίνω εκτός εαυτού. Μετά από χρόνια παρατήρησης γυναίκειων κοινωνικών προβλημάτων βλέπω μετά λύπης μου πως οι γυναίκες δεν είμαστε όσο ενωμένες θα έπρεπε.

Για όλους αυτούς λοιπόν, γράφεται αυτό το κείμενο σήμερα. Για όλους όσους έχουν το θράσος να αναρωτούνται το «γιατί». Για όλους όσους δεν έχουν ιδέα τι θα πει κακοποίηση, και τους εύχομαι από καρδιάς να μην μάθουν ποτέ, κι όμως βγαίνουν και κρίνουν κακοποιημένους ανθρώπους.

Πολλές γυναίκες γνωστές στον κόσμο ή και όχι βγήκαν και δήλωσαν την κακοποίηση που βίωσαν κάποια στιγμή στην ζωή τους, είτε ήταν σεξουαλική, είτε λεκτική, είτε ψυχολογική. Αρκετοί λοιπόν έσπευσαν να αναρωτηθούν δημόσια τον λόγο του timing των δηλώσεων αυτών.

Ας ξεκινήσουμε από τον παράγοντα «φόβος». Όταν ένα θύμα ,οποιασδήποτε κακοποίησης, κακοποιείται, νιώθει πως εάν μιλήσει θα στιγματιστεί. Αντί λοιπόν η κοινωνία να στιγματίζει τον θύτη έχουμε καταφέρει να στοχοποιούμε το θύμα. Ως συνέχεια λοιπόν αυτού του φόβου είναι και οι ερωτήσεις από πολλούς εκεί έξω όπως «τι φορούσε, προκάλεσε, μήπως τα ήθελε»; Με πόνο ψυχής βλέπω πως αυτά τα ερωτήματα τίθενται σοβαρά.

Θα σας απαντήσω λοιπόν γιατί τώρα. Γιατί τώρα ήταν έτοιμοι ως άνθρωποι. Γιατί τώρα έχουν οχυρώσει την προσωπικότητα και την ψυχή τους. Γιατί τώρα βγήκε από το μυαλό τους το «μήπως έφταιγα εγώ;», γιατί τώρα η κοινωνία είναι – κάπως – έτοιμη για να ακούσει και να δεχτεί και τέτοιο.

Πόσοι από εσάς δεν ξέρετε υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας μα σιωπήσατε γιατί δεν ήταν δικό σας πρόβλημα για να ανακατευτείτε; Γιατί. Γιατί. Γιατί. Γιατί, να ρωτήσεις κάτι τέτοιο αναρωτιέμαι εγώ;

Πόσο εύκολο είναι να κάνουμε τον κριτή στον πόνο κάποιου, έτσι; Πόσο απλό είναι να μιλάμε μη ξέροντας τον πόνο και τα κατάλοιπα που έχει αφήσει μια κακοποίηση στην ψύχη ενός ανθρώπου. Πόσο αφιλόξενη και ημιτελής είμαστε ως κοινωνία, που δεν μπορούμε να προφυλάξουμε τέτοιους πονεμένους ανθρώπους και αντ’ αυτού τους δυσκολεύουμε ακόμη περισσότερο. Αν είσαι θύμα οποιασδήποτε μορφής βίας μίλησε, μην σιωπήσεις υπάρχουν οργανώσεις που μπορούν να σε βοηθήσουν. Εάν είσαι μάρτυρας κακοποίησης κατήγγειλε το, μην γυρίσεις την πλάτη.

Αν είμαι σε θέση να δώσω μια συμβουλή σε εσάς θα ήταν μονάχα μία. Ας σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά πριν μιλήσουμε. Ας γίνουμε εμείς η αλλαγή σε τούτο τον κόσμο κι ας μην περιμένουμε από τους άλλους. Δεν θέλω να πιστεύω στους στίχους του Νίκου Γκάτσου  «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα».

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: eurasiareview.com