Είναι μερικοί άνθρωποι ανάμεσά μας που, δεν ξέρω πώς και γιατί, είναι μέσα σε όλα. Δεν θέλουν και πολλά παρακάλια για να πουν “ναι” σε ό,τι και αν τους προτείνεις. Εκδρομή στο βουνό, περίπατο στην πόλη, βόλτα παραλιακά, χαλαρό καφέ κάπου ήσυχα ή ακόμα και πάρτι μέχρι αργά το βράδυ. Αυθόρμητα και χωρίς πολλά πολλά, είναι διαρκώς σε κίνηση και προλαβαίνουν να κάνουν τα πάντα, λες και ο χρόνος κυλά λίγο πιο αργά γι’ αυτούς.

Είναι και μερικοί άλλοι που η λακούβα στην επιφάνεια του καναπέ τους διαγράφει τέλεια το σχήμα του κορμιού τους. Όταν έρχεται η ώρα να τους ζητήσει κανείς να βγουν τότε η λέξη «please» ταξιδεύει αρκετές φορές από το στόμα του άλλου προς τα αυτιά τους -μέχρι να τους πείσει, αν φυσικά συμβεί και ποτέ-.

Με τα πολλά παρακάλια όμως, χάνει αρκετή από τη σημασία και τη μαγεία αυτό που σκοπεύεις να κάνεις.

Εγώ που το προτείνω, μπαίνω στο τριπάκι να ανησυχώ για το αν ο άλλος θα περάσει καλά και αυτό είναι πολύ πιθανό να μου δημιουργήσει νευρικότητα, να με αναστατώσει και να μου προσφέρει απλόχερα δόσεις ανεπιθύμητου στρες. Γιατί αν τελικά πει το ΝΑΙ και έρθει και δεν περάσει καλά, θα δυσανασχετεί και θα βρω και τον μπελά μου! Και είναι εκεί που λέω καλύτερα να κάτσω στ’ αυγά μου, παρά να παρακαλώ κάποιον.

Ναι, μα ο άλλος μου εαυτός φωνάζει: “Μην κλειστείς σπίτι!”. Ε, ναι λοιπόν! Δε θα κλειστώ σπίτι! Όπου θέλω θα πάω και ό,τι θέλω να κάνω, το μπορώ και μόνος μου. Ίσως είναι σοφό να περνώ πού και πού λίγο χρόνο μόνος μου. Έτσι και αλλιώς μόνος ήρθα και μόνος θα φύγω, χωρίς αυτό να υπονοεί μιζέρια. Νομίζω πως οι άνθρωποι που θέλουν παρακάλια για να κουνηθούν είναι αυτοί που θα ταρακουνηθούν όταν, μεγαλώνωντας, συνειδητοποιήσουν πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.

Κάποιος έγραψε ότι σε κάποια στιγμή στη ζωή σου, πας να παίξεις με τους φίλους σου και κανείς σας δεν γνωρίζει ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά.

Ποιός άραγε ρώτησε «πάμε να παίξουμε» τελευταίος;