Είμαι και εγώ απ’ εκείνους τους ανθρώπους, που τον πόνο τους έμαθαν να τον κρατάνε μέσα τους και τις πληγές τους να τις κουβαλάνε πάντα μόνοι…

Έτσι πορεύομαι στη ζωή… κρύβοντας καλά τις πληγές μου μην σκορπίσω λύπη, μην γίνω βάρος, μην ταράξω τα νερά… όλο μη και μη… Κι ας ήθελα εγώ η τρελή ερωτιάρα να γίνομαι πάντα ένα με τον πόνο του άλλου…

Το δικό του πρόβλημα και δικό μου…

Μα το δικό μου, μόνο δικό μου… 

Βλέπεις ήθελα πάντα να φαίνομαι η δυνατή… και ας μην ήμουνα… να μπορούν οι άλλοι να στηριχτούν σε μένα, αλλά εγώ στα δικά μου μόνη μου εκεί να τα παλεύω και να νομίζω πως είμαι δυνατή…

Μπορείς να με πεις πεισματάρα, τρελή μαζοχίστρια, ότι θες, αλλά η αλήθεια είναι πως είναι δυσκολο να πρέπει να δείχνεις πάντα ο δυνατός… καμιά φορά το φορτίο είναι ασήκωτο…

Αλλά έτσι έμαθα, να παλεύω μόνη… Ίσως φταίει που μέχρι τώρα κανείς δεν μου έδειξε τον δρόμο… κανείς δεν με έμαθε να μοιράζομαι τον δικό μου πόνο μαζί του… κανείς δεν με πήρε απ’το χέρι και να μου πει… είμαι εδώ μαζί σου… μην φοβάσαι…

Ξέρεις με τα χρόνια κατάλαβα…

Ότι η αγάπη στα δύσκολα φαίνεται… στις βροχές και τις τρυκιμίες, στις λύπες και τα ζόρια… και ότι όλοι οι άνθρωποι όσο δυνατοί ή αδύναμοι και να είμαστε θέλουμε ένα ώμο να ακουμπήσουμε στις δύσκολες στιγμές, στον άνθρωπο μας, εκεί να μοιραστούμε τον πόνο μας… 

Γιατί ο άνθρωπος σου πρέπει να χαίρεται με την χαρά σου αλλά να λυπάται και με την λύπη σου… Να είναι δίπλα σου και στις όμορφες αλλά και στις άσχημες στιγμές, στις ηλιόλουστες αλλά και στις βροχερές ημέρες… Να τρέχει δίπλα σου για μια αγκαλιά όταν την χρειάζεσαι, να γίνεται ο βράχος που μπορείς να στηριχτείς, να τσαλακώνεται για σένα, ακόμη και αν του πάρει ώρες για να κλέψει ένα σου χαμόγελο, μα να είναι εκεί για σένα στα δύσκολα… να νιώθεις πως δεν είσαι μόνη…

Γιατί έτσι φαίνεται η αγάπη… 

Γιατί το σ’αγαπώ πρέπει να το δείξει και να το αποδείξει κανείς…Γιατί το πιο αληθινό σ’αγαπώ είναι αυτό που το νιώθεις όταν τα φώτα θα σβήσουν, μα ο άλλος θα είναι εκεί…Πολλές φορές η θλίψη και ο πόνος μας κάνει να βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ στις σκέψεις μας και μας τραβάει σε μια αντίθετη πορεία δίχως τέλος…

Είναι εκείνες λοιπόν οι στιγμές που χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση… χωρίς καν να χρειάζεται να πει πολλά… 

Μερικές φορές λοιπόν, τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι νομίζουμε και λυπάμαι που ενώ μπορούμε δεν κάνουμε τις ζωές μας πιο εύκολες… γιατί δεν μπαίνουμε στη θέση του άλλου, δεν περπατάμε με τα παπούτσια του, δεν κάνουμε τον πόνο του δικό μας… αλλά μας έχει φάει το πείσμα και ο εγωισμός… 

Όμως σκέψου… ποιος δεν θα ένιωθε καλύτερα όταν σε κάθε δυσκολία που συνέβαινε χωνόταν μέσα στην ζεστή αγκαλιά του συντρόφου του που θα του χαμογελούσε και θα του έλεγε πως όλα θα πάνε καλά;

Γι’ αυτό σου λέω… κατάλαβε ότι έτσι πρέπει να είναι οι σχέσεις οι πραγματικές, η συμπόνια αμφίδρομη και ο πόνος κοινός….γιατί το μαζί να ξέρεις θέλει κόπο, αλλά αξίζει… και κάνει τον πόνο μισό και την ζωή πιο γλυκιά…

Αλλά μαζί… στα εύκολα και στα δύσκολα… ενωμένοι σαν μια γροθιά…

Γιατί η αγάπη, μόνο η αγάπη είναι το μαγικό φάρμακο που γιατρεύει την ψυχή μας… 

ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ… και αξίζεις και εσύ να στην δείξουν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές…

Γι’ αυτό… εσείς που θεωρείτε δεδομένους τους ανθρώπους, καταλάβετε επιτέλους ότι η αγάπη δεν είναι μόνο στα λόγια αλλά στις πράξεις, εδώ φαίνεται… στα δύσκολα… γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης σας…

Και ναι να είσαι δίπλα στον άλλον… ακόμη και όταν έχει τις μαύρες του, ακόμη και αν δεν έχει διάθεση να σου μιλήσει ή να σε δει, ακόμη και αν δεν αγαπάει τον εαυτό του… ακόμη και αν νομίζει πως δεν σε έχει ανάγκη… γιατί εκεί είναι που σε έχει παρισσότερο…!!!

…ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com